تحلیلی بر ارتباط متقابل توسعه، مهاجرت و شهرنشینی در ایران

جغرافیاوتوسعه ناحیه ای

مقاله 9، دوره 4، شماره 1 - شماره پیاپی 6، تیر 1385   

نوع مقاله: علمی- پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/geography.v4i6.3097

نویسندگان

وارثی وارثی^* ؛ سروری سروری

چکیده

توزیع و پراکندگی جمعیّت، به چگونگی توزیع امکانات بستگی دارد. توزیع و تراکم جمعیّت، به دلیل اثرگذاری در دیگر ویژگیهای جمعیّت و وابستگی مهمّی که به ویژگیهای کلّی محل دارد، دارای اهمیّت است. برنامه‌ریزان می‌توانند با توزیع مناسب امکانات، پراکندگی جمعیّت را متعادل سازند و در نتیجه به توسعه‌ی پایدار دست یابند. هدف پژوهش حاضر، متعادل کردن توسعه در کشور و استفاده‌ی بهینه از قابلیّت‌ها و توانهای مناطق موجود است تا از تمرکز توسعه در یک نقطه و عقب‌ماندگی در جای دیگر جلوگیری شود.
نتایج به دست آمده، بیانگر این واقعیّت است که توزیع جمعیّت در کشور ما، متناسب با توانهای محیطی نیست و در مکانهایی مانند تهران، به دلیل تراکم بی رویّه‌ی جمعیّت، فشار روزافزونی بر طبیعت منطقه وارد می‌شود. در مقابل آنها، مناطقی وجود دارند که از ظرفیتّ محیطی‌شان استفاده لازم صورت نمی‌گیرد. این‌که چرا در برخی مکانها تمرکز بیش از اندازه‌ی جمعیّت وجود دارد، باید ریشه‌های آن را در عدم توزیع بهینه‌ی امکانات توسعه در کل کشور دانست.
روش تحقیق در این پژوهش، اسنادی و کتابخانه‌ای است و به کارهای آماری انتشاریافته توسط مرکز آمار ایران استناد شده است.