تعارض آیات و روایات با گمانۀ خلق الفاظ قرآن از سوی پیامبراکرم(ص)

علوم قرآن و حدیث

مقاله 6، دوره 41، شماره 2 - شماره پیاپی 83، آذر 1388   

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/naqhs.v41i2.3966

نویسندگان

فقهی زاده فقهی زاده^* ؛ آذرخشی آذرخشی

چکیده

مفاد آیات قرآن و روایاتِ ائمه (ع) گویای آنند که پیامبر اکرم (ص) در دریافت وحی الهی کاملاً منفعل است، و امینِ خدا دردریافت وابلاغ کلام او به شمار می رود؛ ازاین رو، آیات و روایات ،همزبان، نزول الفاظ و معانی قرآن را بر آخرین رسول الهی تایید می کنند؛ حال آن که انگارۀ دخالت پیامبر اکرم(ص) درخلق الفاظ قرآن، آشکارا با آیات و روایات در تعارض است. آنچه مؤیّد این نظریه است، عبارت است از: توجه به دو شأن متمایز تبلیغی و تبیینی پیامبر اکرم (ص)؛ آیاتی که قرآن کریم را نازل شده به زبان عربی قلمداد و ازآن با عنوان «کلام الله» تعبیر می کند؛ آیاتی که از قرائت و تلاوت قرآن بر پیامبراکرم (ص) سخن می گوید؛ آیاتی که کلام خدا را ازکلام رسول تفکیک می کند وهمزمان به هر دو حجیّت می بخشد؛ روایاتی که قرآن را نازله به همین الفاظ موجود نشان می دهد؛ احادیثی که تکلّم فرشتۀ وحی را ابزارِ انتقال آیات قرآن به پیامبر(ص) می داند و روایاتی که قرآن ، حدیث قدسی و حدیث نبوی را دارای هویّت مستقل برمی شمارد.
کلید واژه ها: الفاظ قرآن، معانی قرآن، نزول قرآن، کلام خدا، آیات وحیانی، پیامبر اکرم(ص) و ائمه(ع).