| تعداد نشریات | 54 |
| تعداد شماره‌ها | 2,132 |
| تعداد مقالات | 22,033 |
| تعداد مشاهده مقاله | 94,559,315 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 30,202,654 |
تحلیل چند انگاره در نهج البلاغه | ||
| زبان و ادبیات عربی | ||
| مقاله 2، دوره 7، شماره 12، شهریور 1394، صفحه 31-50 اصل مقاله (407.86 K) | ||
| نوع مقاله: علمی - پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jall.v7i12.49809 | ||
| نویسنده | ||
| عباس اقبالی* | ||
| دانشگاه کاشان | ||
| چکیده | ||
| «انگاره» یا «تصویر هنری» نمایانگر یک فرایند ترکیب تخیّلی است؛ فرایندی که به سخن، مفهومی هنری می‌بخشد. انگاره رسانه‌ای است که نمایش معانی پنهان را بر عهده دارد و در انتقال گنجینه‌های ذهنی به مخاطب و عمق بخشیدن به معانی مراد کارآمد است. تبلور این هنر در چکامه‌های بلیغ کهن ادب عربی و بسامد آن در آیات شریفه قرآن و نهج‌البلاغه، نشانه دیرینگی و جایگاه و نقش این هنر در رسایی زبان عربی است. در این مقاله، به‌منظور شناسایی ابعادی از جمالیات بلاغی و معانی انگاره‌های نهج‌البلاغه، با روش توصیفی ـ تحلیلی نمونه‌هایی مانند «التَّقْوَی مَطَایا ذُلُلٌ»، «یخْضَمُونَ مَالَ اللَّهِ خِضْمَه الْإِبِلِ»، «فِتَنٍ انْجَذَمَ فی‌ها حَبْلُ الدِّینِ» واکاوی و تحلیل شده‌اند. برآیند این پژوهش نشان می‌دهد استخدام انگاره‌ها برای رسایی بیشتر سخن است و در سبک گروهی ادب جاهلی و صدر اسلام رایج بود. امیر مؤمنان امام علی (ع) نیز در سخن خویش، سبک گروهی ادیبان صدر اسلام دارد. آن حضرت متناسب با موضوع سخن، از عناصر طبیعت ساکن و متحرک و نام اشیای شناخته شده وام گرفته است. در اکثر انگاره‌های نهج‌البلاغه از رهگذر انواع تشبیهات، امور معنوی، محسوس گشته‌اند. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| نهج‌البلاغه؛ انگاره؛ دین؛ تقوی؛ خطا | ||
| مراجع | ||
|
قرآن مجید.
ابن منظور، محمد بن مکرم. (1363). لسان العرب. قم: نشر ادب الحوزه.
امرؤالقیس. (1989). دیوان امرؤالقیس. تحقیق حنّا الفاخوری. بیروت: دار الجیل.
البحرایی، علی بن میثم. (1381). شرح نهج البلاغه. بیروت: نشر کتاب.
البستانی، فؤاد أفرام. (د.ت). المجانی الحدیثه. بیروت: المکتبه الکاثولوکیه.
بهار، محمد تقی. (1337). سبک شناسی. تهران: انتشارات امیرکبیر.
پرین، لارنس. (1383). درباره شعر. ترجمه: فاطمه راکعی. تهران: انتشارات اطلاعات. چاپ سوم.
حسان بن ثابت. (1406). دیوان حسّان. تحقیق: عبدالله مهنّا. بیروت: دارالکتب العلمیه.
خاقانی، محمد. (1390). جلوه‌های بلاغت در نهج البلاغه. تهران: انتشارات بنیاد نهج البلاغه. چاپ دوم.
دشتی، محمد. (1386). ترجمه نهج البلاغه. قم: ظهور. چاپ 2.
السید الحمیری، اسماعیل. (د.ت). دیوان السید الحمیری. تحقیق: دکتر هادی شکر، بیروت: دار الحیاه.
سید قطب. (2002). التصویر الفنی فی القرآن. القاهره: دارالشروق، الطبعه 16.
شهیدی، جعفر. (1387). ترجمه نهج البلاغه. تهران: انتشارات علمی فرهنگی. چاپ 28.
الصدوق، محمد بن علی. (1413). من لایحضره الفقیه. قم: جامعه مدرسین قم.
صفوت، احمد زکی. (1985). جمهره خطب العرب. بیروت: دار الحداثه،
طرفه بن عبد. (1980). دیوان طرفه بن العبد. تحقیق: فوزی عطوان. بیروت: دار صعب.
الطوسی، محمد. (1365). تهذیب الاحکام. تهران: دارالکتب العلمیه.
العربی، علی القضاه. (1988). الشعریه الإسلامیه والفنون. بیروت: دارالجیل، الطبعه الاولی.
عروه بن الورد. (1986). دیوان عروه بن الورد. بیروت: دار بیروت.
عصفور، جابر [د.ت] الصوره الفنیه فی التراث‌النقدی والبلاغی‌عند العرب. بیروت: المرکز الثقافی
العکبری، ابی البقاء عبدالله بن الحسین. (1983). شرح لامیه العرب. تحقیق: محمد خیر الحلوانی. بیروت: دار الآفاق الجدیده.
لبید بن ربیعه. (2011). دیوان لبید بن ربیعه. بیروت: دار صادر.
المعتزلی، ابن ابی الحدید. (1385). شرح نهج البلاغه. بیروت: دار احیاء الکتب العربیه.
المیدانی، ابوالفضل (1993). مجمع الأمثال. تحقیق محمد محی الدین عبد الحمید. بیروت: المکتبه العصریه.
یونس علی، محمد. (2007). المعنی و ظلال المعنی. بیروت: دار المدار الاسلامی. ط 2. | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 1,970 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 867 |
||