The role of Tokuchar Noyan in the political-military developments of the Ilkhanid era

تاریخ و فرهنگ

Article 6, Volume 51, Issue 2 - Serial Number 103, October 2019, Pages 134-119   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/jhc.v51i2.87560

Authors

Javad Abbasi¹; Ebrahim Khosravi Bardeh^{* 2}

¹Associate Professor, Ferdowsi University of Mashhad

²MA graduate, Ferdowsi University of Mashhad

Abstract

The Ilkhanids ruled their territories by means of two administrative institutions, (the Diwan) and the Emirate. At the top of the Emirate were senior commanders called the Noyans, who played a crucial role in political events such as succession developments, from the dawn to the fall of the Ilkhanid dynasty. There are heated debates about some of Noyans in the Ilkhanid period such as Nowruz and Chupan. However, there are lesser-known emirs such as the Tokucharthat understanding their role and function can shed light on various dimensions and important role of the Emirate in the developments of the Ilkhanids. The present study adopts a descriptive-analytical method to explore the factors underlying the power of Ilkhanate as well as factors shaping the political behavior of the Tokuchar Nouyan. The findings suggest that the high status of the military aristocracy was the key factor contributing to the promotion of the Noyans in the political structure of the Ilkhanid government. Tokuchar, as a crown-bestower, had a prominent role in ascension and deposition of at least five Ilkhans (Ahmad Taghudār, Arghun, Gikhāto, Bāidu, and Ghāzān). The political behavior of the Emirs the like of Tokuchar provoked a heavy and costly rivalry between the Noyans and different Yurts, with the four-year (690-94 AH) internal battles over succession being conspicuous instances of such rivalries.

Keywords

Ilkhanids; Emirate Institution; Tokuchar Nouyan; Political-Military Developments

References

 

ـ آیتی، عبدالمحمد. تحریر تاریخ وصاف. تحریر عبدالمحمد آیتی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، 1383ش.

 

ـ ابن‌خلدون، عبدالرحمن. العبر. ترجمۀ عبدالمحمد آیتی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، 1383ش.

 

ـ ابن فوطی. الحوادث الجامعة و التجارب النافعة فی المائة السابعة. بیروت: دار الکتب العلمیه، 1424ق.

 

ـ اقبال آشتیانی، عباس. تاریخ مغول. تهران: امیرکبیر، 1388ش.

 

ـ اشپولر، برتولد. تاریخ مغول در ایران. ترجمۀ محمود میر آفتاب. تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1351ش.

 

ـ ابن‌بطوطه. سفرنامۀ ابن‌بطوطه. ترجمۀ محمدعلی موحد. تهران: آگه، 1376ش.

 

ـ بناکتی. فخرالدین ابو سلیمان داوود. روضة اولی‌الالباب فی معرفة التواریخ و الانساب. به ‌تصحیح جعفر شعار. تهران: انجمن آثار ملی، 1348ش.

 

ـ بویل، ج. آر. «تاریخ دودمانی و سیاسی ایلخانان». در تاریخ ایران کمبریج از آمدن سلجوقیان تا پایان دولت ایلخانی، ترجمۀ حسن انوشه، 289ـ397. تهران: امیرکبیر، 1389ش.

 

ـ تاریخ آل سلجوق در آناتولی. به ‌تصحیح نادره جلالی. تهران: میراث مکتوب، 1377ش.

 

ـ تتوی، احمد و آصف‌خان قزوینی. تاریخ الفی. به ‌تصحیح غلام‌رضا طباطبایی مجد. تهران: علمی و فرهنگی، 1382ش.

 

ـ جوینی، علاالدین. تسلیة الاخوان. به‌ تصحیح عباس ماهیار. تهران: آباد، 1361ش.

 

ـ خواندمیر، غیاث‌الدین. تاریخ حبیب السیر. تهران: خیام، 1380ش.

 

ـ خواندمیر، غیاث‌الدین. دستور الوزراء. به ‌تصحیح سعید نفیسی، تهران: اقبال، 1355ش.

 

ـ سودآور، ابوالعلا. «نخستین فرمان فارسی ایلخانان». ترجمۀ محسن جعفری مذهب. میراث جاویدان، شماره 29 (بهار 1379): 33ـ36.

 

ـ شبانکاره‌ای، محمد بن علی بن محمد. مجمع الانساب. به ‌تصحیح میرهاشم محدث. تهران: امیرکبیر، 1381ش.

 

ـ رجب‌زاده، هاشم. آیین کشورداری در عهد رشیدالدین فضل‌الله. تهران: توس، 2535 شاهنشاهی.

 

ـ رضوی، ابوالفضل. «جایگاه اشرافیت نظامی در ساختار سیاسی عهد ایلخانان». جامعه‌شناسی تاریخی، شمارۀ 1 (بهار و تابستان 1396): 53ـ77.

 

ـ عباسی، جواد. امارت در ایران عهد مغول. رسالۀ دکتری، دانشگاه تهران: دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، 1379ش.

 

ـ مستوفی، حمدالله، تاریخ گزیده. به ‌تصحیح عبدالحسین نوایی، تهران: امیرکبیر، 1364ش.

 

ـ مشکور، محمدجواد. اخبار سلاجقۀ روم به انضمام مختصر سلجوقنامۀ ابن‌بی‌بی. تبریز: کتابفروشی تهران، 1350ش.

 

ـ منشی کرمانی، ناصرالدین. نسائم الاسحار من لطائم الاخبار. به‌ تصحیح میرجلال‌الدین محدث ارموی. تهران: اطلاعات، 1364ش.

 

ـ نبئی، ابوالفضل. تاریخ آل‌چوپان. تهران: دانش امروز، 1352ش.

 

ـ نخجوانی، محمد بن هندوشاه. دستور الکاتب فی تعیین المراتب. به‌ تصحیح عبدالکریم علی اوغلی علی‌زاده. مسکو: دانش، 1976.

 

ـ نطنزی، معین‌الدین. منتخب التواریخ معینی. به ‌تصحیح پروین استخری. تهران: اساطیر، 1383ش.

 

ـ نوری اژدری، نورالدین محمد. غازان‌نامۀ منظوم. به ‌کوشش محمود مدبری. تهران: بنیاد موقوفات افشار، 1380ش.

 

ـ نوری، جعفر، علی‌اکبر کجباف و فریدون اللهیاری. «محکمۀ یارغو: پژوهشی در باب محکمۀ قضایی ایلخانان مغول»، تاریخ اسلام و ایران، شمارۀ 24 (زمستان 1393): 139ـ157.

 

ـ نویری، شهاب الدین احمد. نهایة الارب فی فنون الادب. قاهرة: دار الکتب و الوثائق القومیة، 1423ق.

 

ـ همدانی، رشیدالدین فضل‌الله. تاریخ مبارک غازانی. به ‌تصحیح کارلیان، هرتفرد: استفن اوستین، 1358ش.

 

ـ همدانی، رشیدالدین فضل‌الله. جامع‌التواریخ. به ‌تصحیح و تحشیۀ محمد روشن و مصطفی موسوی. تهران: البرز، 1373ش.

 

- Hope, Michael. Power, Politics, and Tradition in the Mongol Empire and the Īlkhānate of Iran. NewYork: Oxford University press, 2016.

 

- Sawma, rabban and rabban Markos. the monks of Kublai khan emperor of China. Translated by E. A. Wallis budge. London: the religious tract society, 1928.

 

Brosset, M. F. Histore de La georgie. St. Petersburg: anonyme, 1849.