Assessment of urban resilience against earthquake risk (Case study: Tabriz Metropolis)

جغرافیا و مخاطرات محیطی

Article 11, Volume 9, Issue 4 - Serial Number 36, January 2021, Pages 201-219   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/geoeh.2021.67022.0

Authors

Forogh Namjoo¹; Rasoul samadzadeh^{* 2}; Mohamadtaqi Masoumi²

¹Department of Geography and urban planning, PHD student in Geography and Urban Planning, Ardabil Branch, Islamic Azad University, Ardabil, Iran

²Department of Geography, Ardabil Branch, Islamic Azad University, Ardabil, Iran

Abstract

With the continuous development of urbanization, and the increase of uncertainty and risk, resilience has become an important criterion for urban safety. Urban systems, as dynamic and open space systems, present certain complex manifestations. Therefore, understanding urban resilience from the perspective of complex systems theory is important to achieve a full understanding of the composition and mechanism of operation of urban systems and then improve the scientific nature of urban system cognition and research. Urban areas have the largest population of the country and in addition to the nodes of consumption of resources and centers of innovation, theoretically and practically become the main area of ​​resilience testing against natural hazards, especially earthquakes. The aim of this study was to measure the resilience of Tabriz as the largest population center in northwestern Iran and at the same time one of the most seismic cities in the country against earthquake risk. This research is descriptive-analytical in terms of method and practical in terms of purpose. Based on this, Tabriz urban resilience has been evaluated based on 14 criteria in the form of 4 main components (social, economic, institutional, physical resilience) by Delphi method and by 50 experts. For data analysis, one-sample t-test, Friedman, Kendall and path analysis in the form of SPSS software were used. Findings showed that the resilience status of Tabriz city against the occurrence of a possible earthquake of social dimension, 2.19; in the economic dimension, 2.37; in the institutional dimension, 1.94; and in the physical dimension it is 2.57. In general, the resilience of Tabriz city against earthquakes, with an average of 2.33 is undesirable. Among the four components, the physical component with the sum of direct and indirect effects explains the alpha of 0.560 and is the most effective component in the resilience of Tabriz. The four dimensions of resilience, in total, could explain 0.345 of resilience in Tabriz.

Keywords

Urban Resilience; Earthquake Risk; Social Resilience; Economic Resilience; Institutional Resilience; Physical Resilience

References

 اسدی، مهسا؛ زیاری، کرامت الله؛ وطن‌خواهی، محسن؛ 1397. سنجش و ارزیابی میزان تاب‌آوری بافت­های فرسوده شهری در برابر مخاطرات محیطی (نمونه موردی: بافت فرسوده کلان‌شهر کرج). پژوهش و برنامه­ریزی شهری. دورۀ 9 شمارۀ35. صص 122-111.

بهتاش، فرزاد؛ علی کی­نژاد، محمدرضا؛ پیربابایی، محمدتقی؛ عسگری، علی؛ 1392. ارزیابی و تحلیل ابعاد و مؤلفه‌های تاب‌آوری کلان‌شهر تبریز». نشریه هنرهای زیبا، معماری و شهرسازی. دورۀ 18. شمارۀ 3. صص 43-33.

پاشاپور، حجت اله؛ پوراکرمی، محمد؛ 1396. سنجش ابعاد کالبدی تاب­آوری شهری در برابر مخاطرات طبیعی (زلزله) (مطالعه موردی منطقه 12 شهر تهران). مطالعات برنامه­ریزی سکونتگاه­های انسانی. دورۀ 12. شمارۀ 4. صص 985-1002.

پورشریفی، جواد؛ قلعه­نویی، محمود؛ 1393. «تاب‌آوری شهری رویکردی جدید در مواجهه با تغییرات و چالش­ها». اولین کنگره بین‌المللی افق‌های جدید در معماری و شهرسازی. تهران. صص 125-110.

دلاور، نسرین؛ 1396. برنامه­ریزی راهبردی ارتقای تاب‌آوری محلات شهر تهران (مطالعه موردی: منطقه 12 تهران)». تهران: پایان­نامه کارشناسی ارشد. رشتۀ جغرافیا و آمایش شهری. استاد راهنما: دکتر موسی کمانرودی کجوری. دانشکدۀ جغرافیا. دانشگاه تهران.

رمضان­زاده لسبوئی، مهدی؛ بدری، علی؛ 1393. تبیین ساختارهای اجتماعی- اقتصادی تاب­آوری جوامع محلی در برابر بلایای طبیعی با تأکید بر سیلاب. فصلنامه بین‌المللی انجمن جغرافیای ایران. دورۀ 12. شمارۀ 4. صص 131-109.

رمضان­زاده لسبوئی، مهدی؛ درستکار گل­خیلی، هما؛ 1393. سرمایه­های شهروندان در راستای کاهش آسیب‌پذیری و ارتقاء تاب­آوری در برابر بلایای طبیعی. همایش علوم جغرافیایی ایران. موسسه جغرافیا. دانشگاه تهران.

زرکانی، علیرضا؛ شیخ‌الاسلامی، علیرضا؛ پریزادی، طاهر؛ 1398. تحلیل وضعیت تاب‌آوری شهری در برابر مخاطرات طبیعی (موردمطالعه: شهر باقرشهر). فصلنامه برنامه­ریزی شهری. دورۀ 10. شمارۀ 37. صص 54-41.

ساسان­پور، فرزانه؛ آهنگری، نوید؛ حاجی­نژاد، صادق؛ 1396. ارزیابی تاب‌آوری منطقه 12 کلان‌شهر تهران در برابر مخاطرات طبیعی. نشریۀ تحلیل فضایی مخاطرات محیطی. دورۀ 4. شمارۀ 3. صص 98-85.

شکری فیروزجاه، پری؛ 1397. سنجش میزان تاب‌آوری شهرها در برابر مخاطرات طبیعی (مطالعۀ موردی: شهر بابل). مطالعات برنامه­ریزی سکونتگاه‌های انسانی. دورۀ 13. شمارۀ 3. صص 678-663.

صمدزاده، رسول؛ 1398. ژئومورفولوژی ایران. انتشارات سمت. چاپ نخست. تهران.

غفاری، عطا؛ پاشازاده، اصغر؛ آقایی، واحد؛ 1396. سنجش و اولویت­بندی تاب‌آوری شهری در مقابل زلزله (نمونه موردی شهر تبریز و مناطق چهارگانه آن). جغرافیا و مخاطرات محیطی. شمارۀ 21. صص 65-45.

نظم­فر، حسین؛ پاشازاده، اصغر؛ 1397. ارزیابی تاب‌آوری شهری در برابر مخاطرات طبیعی (مطالعه‌موردی: شهر تبریز). مجله آمایش جغرافیایی فضا. دورۀ 8. شمارۀ 27. صص 116-101.

 

Aljaberin K., 2012. Community resilience framework for an earthquake prone area in Baluchistan. International Journal of Disaster Risk Reduction, 2: 25-36.

Coaffee J., 2010. Protecting vulnerable cities: the UK’s resilience response to defending everyday urban infrastructure. International Affairs, 86 (4): 939 - 954.

Coghlan A, Norman S., 2014. Trans-Tasman collaboration setting the new recovery agenda, Australian Journal of Emergency Management, 19(4): 55-70.

Coghlan A, Norman, S., 2014. Trans-Tasman collaboration setting the new recovery agenda. Australian Journal of Emergency Management, 19(4): 30-45.

Davis I., 2014. The application of performance targets to promote effective earthquake risk reduction.

Dogulu CK, Ikizer G., 2016. How do survivors perceive community resilience? The case of the 2011 earthquakes in Van, Turkey. Journal of Disaster Risk Reduction, 16: 108-114.

EStoon M., 2016. The effects of urban patterns on ecosystem function. International regional science review, 28(2): 168-192.

Folke C, Carpenter, S, Walker B, Scheffer M, Elmqvist T, Gunderson L, Holling CS., 2015. Regime shifts, resilience, and biodiversity in ecosystem management. Annu. Rev. Ecol. Evol. Cyst, 35: 557-581.

Kalfe R., 2011. Post-disaster Reconstruction of the Built Environment: Rebuilding for resilience. John Wiley & Sons.

Maguire B, Hagan, P., 2015. “Disasters and communities: understanding social resilience,” the Australian journal of emergency management, 22 (2): 6-19.

Marana P, Eden C, Eriksson H, Grimes C, Hernantes J, Hawick S, Pyrko I., 2019. Towards a resilience management guideline—Cities as a starting point for societal resilience. Sustainable Cities and Society, 101531.

Matyas D, Pelling M., 2014. Positioning resilience for 2015: The role of resistance, incremental adjustment and transformation in disaster risk management policy. Disasters, 39 (I), 1-18.

Mitchell, T., & Harris, K., 2012. Resilience: A risk management approach. Overseas Development Institute, 1-7.

Shim Heon J., & Kim Il., Ch., 2015. Measuring Resilience to Natural Hazards: Towards unstainable Hazard Mitigation. Sustainability, 7:1453-1485.