A Functional Analysis of Urban Activists in Organizing Informal Settlements with a Multi-Issue-Multi-Actor Model (Case: Islamabad Neighborhood of Zanjan City)

جغرافیا و توسعه فضای شهری

Article 3, Volume 9, Issue 3 - Serial Number 18, November 2022, Pages 39-58   

Document Type: Case study

DOI: 10.22067/jgusd.2021.68673.1014

Authors

mohammad taghi heydari¹; Soraya Nasiri²; yagoob haghi^{* 3}; Saeeid Moharami⁴

¹Assistant Professor, Department of Geography and Urban Planning, Zanjan University

²PhD Candidate in Geography and Urban Planning, Ardabil University, Ardabil, Iran

³PhD Candidate in Geography and Urban Planning, University of Tehran, Tehran, Iran

⁴PhD Candidate in Geography and Urban Planning, Zanjan University, Zanjan, Iran

Abstract

Informal settlement is a multi-dimensional and systematic phenomenon that is induced by the various mechanisms and mutual relations among hidden and visible social, economic, political and administrative actors. This study applied a descriptive-analytical method to analyze the role of influential actors in organizing the informal settlement of Islamabad neighborhood with the Mector model in Zanjan city. Data was collected through library and field methods. The statistical population includes the urban planning experts and elites in Zanjan city, of whom 25 participants were selected using the snowball sampling method. For data analysis, factor analysis approach, structural equation model, and multi-subject-multi-player model were applied using SPSS, Lisrel, and Mactor software. The results showed that 21 main factors in different dimensions have a direct impact on the organization of the informal settlement of Islam neighborhood in Zanjan city. According to the model of structural equations, the actors have the most causal relationships with the environmental index with a coefficient of 7.05 and the least relationships with the physical index with a coefficient of 3.12. According to the multi-issue-multi-player model, the main factor in the organization of informal settlements in the neighborhood of Islamabad is the triangle of relations between the municipality, the residents of the neighborhood, and local institutions, and the main focus is on the municipality. Since the micro-activists of Islamabad have low economic power to participate in construction and renovation of the area, the transcendental participatory models like the spontaneous model is not recommended for this area. Thus, it seems that models like the interactive model are better options to be used in the above range. Considering the position of the municipality in the urban activism of these neighborhoods, the provision of exclusive interests hidden in the renovation of single buildings, which fuels commercialization of land and urban housing should be prior. Moreover, the government and public sector institutions such as the municipality and neglecting their obligations towards these neighborhoods, in addition to inducing and aggravating wear and tear, will cause more in formalization of the space.

Keywords

Activists; Informal Settlement; Mector; Organization; Zanjan City

References

1. امیرحاجلو، ا. (1396). تبیین تولید فضای شهری، موردمطالعه: کلان‌شهر تهرا.، تهران: رساله دکتری. دانشکده علوم جغرافیایی، دانشگاه خوارزمی تهران.
2. ایرانمنش، م.، و مختاری، ب. (1394). اکباتانی‌ها به دنبال حق به شهر: نگاهی به کنشگری شهری نوزاده در شهرک اکباتان. نشریه هفت شهر، 4(49 و 50)، 239-247.
3. بردی آنامرادنژاد، ر.، ملکشاهی، غ.، و محمدی، ع. (1393). ارزیابی نقش سکونتگاه‌های غیررسمی در گسیختگی فضایی ساختار شهری (مطالعه موردی: شهر گنبدکاووس). فصلنامه علمی -پژوهشی برنامه‌ریزی فضایی (جغرافیا، (15)، 65-86.
4. پاک‌نژاد، ن. (1399). مطالعه تطبیقی تجارب جهانی در سیاست‌گذاری‌های ساماندهی اسکان غیررسمی. نشریه مهندسی ساحتمان و علوم مسکن. 13(23)، 13-21.
5. توسلیان، ر.، و حضرتی، م. (۱۳۹۸). تحلیل نقش کنشگران شهری در ارتقاء کیفیت فضای شهری (نمونه موردی: بافت فرسوده شهر زنجان). مجموعه مقالات اولین همایش ملی کیفیت در فضاهای معماری و شهری، زنجان: دانشگاه زنجان.
6. چیما، ج.ش. (1397). مدیریت شهر، خط‌مشی‌ها و نوآوری‌ها در کشورهای درحال‌توسعه. ترجمه پرویز زاهدی، تهران: نشر شرکت پردازش و برنامه‌ریزی شهری.
7. حبیبی، م.، و مقصودی، م. (1395). مرمت شهری: تعاریف، نظریه‌ها، تجارب، منشورها و قطع‌نامه‌های جهانی، روش‌ها و اقدامات شهری. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
8. حبیبی، ک.، پوراحمد، ا.، و مشکینی، ا. (1395). بهسازی و نوسازی چینی‌جاهای کهن شهری. تهران: تهران، نشر انتخاب.
9. حیدری، م.ت. (1395). تحلیل زیست پذیری بافت‌های فرسوده شهری (مورد پژوهی: بافت فرسوده شهر زنجان). تهران: رساله دکتری. گروه علوم جغرافیایی. دانشکده علوم انسانی. دانشگاه خوارزمی تهران.
10. رضازاده، ر.، محمدی آیدغمیش، ف.، و رفیعیان، م. (1391). توسعه اجتماع محلی با بهره‌گیری از ظرفیت‌های مشارکتی در رویکرد دارایی‌مبنا (مطالعه موردی: محله امامزاده حسن، منطقه ۱۷ تهران). نشریه برنامه‌ریزی و آمایش فضا، ۱۶(۲)، ۳۷-۵۵.
11. زنگی‌آبادی، ع، مؤید فر، س و غفور زاده، م.(1394). ارزیابی باززنده سازی چینی‌جاهای قدیم شهری در راستای توسعه پایدار (شهریزد). فصلنامه مطالعات برنامه‌ریزی شهری،3(9)، 159-131.
12. سجادی، ژ.، و صادقی، ی. (1387). شکل نهادهای غیردولتی در راستای ساماندهی سکونتگاه‌های غیررسمی (مورد اسلامشهر، میان‌آباد). نشریه تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی، 8(11)8، 7-29.
13. شهرداری زنجان (1395). آمارنامه شهر زنجان. زنجان: شهرداری زنجان. Zanjan.ir
14. شیخی، ن.، و نوری کیا، س.(1396). بررسی اثرات نوسازی به شیوه اعیان سازی بر هویت شهری و نقش آن در سرنوشت بافت‌های مورد مداخله (نمونه موردی محله سولوکول، ترکیه). مجموعه مقالات کنفرانس ملی به‌سوی شهرسازی و معماری دانش‌بنیان، تهران: دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران.
15. صرافی، م. (1381). از حاشیه‌نشینی تا متن شهری. فصلنامه هفت شهر، 8(3)، 5- 12.
16. صرافی، م. (1382). بازنگری ویژگی‌های اسکان خودانگیخته در ایران. مجموعه مقالات حاشیه‌نشینی و اسکان غیررسمی. تهران: انتشارات دانشگاه علوم بهزیستی و توان‌بخشی.
17. صفرآبادی، ا.، مؤید فر، س.، وارثی،. ر.، و بلاغی، ر. (1395)، رویکردهای توانمندسازی مناطق حاشیه‌ای شهری مورد شناسی: سکونتگاه غیررسمی حسن‌آباد یزد. جغرافیا و آمایش شهری - منطقه‌ای، 6(19)، 230-217.
18. عبادی، ن.، و فتحی، ع.(1393). نقش مؤسسات خیریه در توانمندسازی و بهبود وضعیت اجتماعی حاشیه‌نشینان مطالعه موردی: محله گلمغان شهر اردبی. اولین کنفرانس ملی شهرسازی، مدیریت شهری و توسعه پایدار. تهران: انجمن معماری ایران -قطب علمی برنامه‌ریزی وتوسعه پایدار دانشگاه تهران.
19. کاویانی، ع. (1397). تحلیل ساختاری موانع توانمندسازی اجتماع‌محور در مناطق اسکان غیررسمی (موردمطالعه: محله بان برز شهر ایلام). زنجان:پایان‌نامه دکتری. گروه علوم جغرافیایی. دانشکده علوم جغرافیایی. دانشگاه زنجان.
20. محمدی، ج.، و اداک، ص. (1398). حاشیه‌نشینان شهری و تجربۀ رنج اجتماعی (محلۀ نایسر شهر سنندج).  فصلنامه علوم اجتماعی، 26(86)، 157-184.
21. محمدی، ع. (1388). ظرفیت‌سازی اجتماع‌محور: پشتوانه ساماندهی سکونتگاه‌های غیررسمی. مجله هفت شهر، 2( 29-30)، 113-97.
22. محمدی، ک.، رضویان، م.ت.، صرافی، م.، و غلامحسینی، ا. (1393). شراکت بخش عمومی-خصوصی در نوسازی بافت‌های فرسوده منطقه 9 شهرداری تهران، فصلنامه اقتصاد و مدیریت شهری، 2(8)، 127-109.
23. مرکز آمار ایران (1395). سرشماری عمومی نفوس و مسکن استان زنجان. تهران: مرکز آمار.
24. مهران فر م.، فولادیان، ا.، و اصغرپور ماسوله، ا.ر.(1391). تأثیر کیفیت زندگی مالکان و ساکنان بافت‌های فرسوده بر تمایل آنان به مشارکت در بهسازی و نوسازی در شهر مشهد، مجلة علوم اجتماعی، 9(2)، 182-157.
25. نجفی، س. (1400). تبیین کنشگران مدیریتی متن سکونتگاه‌های مسئله‌دار شهری با رویکرد زبان‌شناختی (مطالعه موردی : محله اسلام‌آباد شهر زنجان). زنجان: رساله دکتری، رشته جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، دانشکده علوم انسانی؛ دانشگاه زنجان.
26. نصر اصفهانی، ر.، صفاری، ب.، وغفاریان، س. (1395). بررسی علل اقتصادی حاشیه‌نشینی با استفاده از اثر درمان (مطالعه موردی شهر اصفهان). مجله اقتصاد شهری، 1(1) ، 16-1.
27. نقدی، ا.، و صادقی، ر. (1385). حاشیه‌نشینی چالشی فراروی توسعه پایدار شهری (با تأکید بر شهر همدان). نشریه رفاه اجتماعی، 5(20)، 213- 233.
28. وزارت کشور (1399). پیام برنامه اسکان بشر ملل متحد در ارتباط با بحران کووید-19 موضوع: سکونتگاه‌های غیررسمی. تهران: سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌های کشور، مرکز مطالعات و برنامه‌ریزی شهری و روستایی، معاونت آموزشی

 

 

29. Beard, V. (2013). Citizen Planner: From Self-Help to Political Transformation. Oxford: Oxford Publication.
30. Castells, M. (2009). Communication power. Communication, 32(1), 5-12
31. Fazli, M. (2016). Factors Behind the Growth of Informal Settlements in Kabul. 6th Annual Conference on Architecture and Urbanism. Vysoké učení technické v Brně, Fakulta architektury, 3(2),81–86
32. Garau, P. (2014. (A Home in the City. Elliott D. Sclar- Gabriellay. Carolina Eearthscan.
33. Jokilehto, J. (2016). History of architectural Conservation. Butterworth-Heinemann, 2 Ed.
34. JuliusGwaleba, M., & Eugene Chigbu, U. (2020). Participation in property formation: Insights from land-use planning in an informal urban settlement in Tanzania. Land Use Policy, 92(3), 104-109.
35. Khalifa, M. (2015). Evolution of informal settlements upgrading strategies in Egypt: from negligence to participatory development. Ain shams Engineering Journal, 6(4),1151- 1159.
36. Magalhaes, F., & Eduardo, R. (2017). Facing the challenges of Informal Settlements in Urban Centers: The Re-urbanization of Manaus, Brazil. Washington, D.C: Sustainable Development Department.
37. Obar, J. (2012). Advocacy 2.0: An analysis of how advocacy groups in the United States perceive and use social media as tools for facilitating civic engagement and collective action. Journal of Information Policy, 5(3),11-20.
38. Pendlebury, J., & Porfyriou, H. (2017). Heritage, urban regeneration and place-making. Journal of Urban Design. 22(4), 429–432.
39. Pugh, C. (2015). Squatter settlements, their sustainability, architectural contributions, and socio – economic roles, Cities, 17(5), 66-72.
40. UNEP (2002). Capacity building for sustainable development: the role of UNEP Coordination team: Donald Kaniaru, Xia Kunbao; Strike Mkandla, Levis Kavagi UNEP Division of Enviromental Policy Implementation. UNEP. ISBN: 92-807-2266-2.
41. Windle, P.E. (2004). Delphi technique: assessing component needs. Journal of Perianesth Nurs, 19(1), 46-7.