تبیین وارزیابی بازآفرینی اقتصاد مبنای فضاهای خلاق شهری مستعد توسعه با رویکرد برندسازی (مطالعه موردی: شهرسنندج )

جغرافیا و توسعه فضای شهری

دوره 9، شماره 1 - شماره پیاپی 16، خرداد 1401، صفحه 33-52   

نوع مقاله: علمی - پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jgusd.2021.47427.0

نویسندگان

پرویز اکبری¹؛ کیومرث حبیبی^{* 2}؛ ملیحه احمدی³

¹(دانشجوی دکترای شهرسازی، واحد شهر قدس، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)

²(دانشیارشهرسازی، دانشگاه کردستان، سنندج، ایران) (گروه تخصصی شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شهر قدس، تهران، ایران)

³(استادیار شهرسازی، واحد شهر قدس، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران)

چکیده

فضاهای اجتماعی فرهنگی درترکیب با فضاهای تاریخی درشهرها تأثیر زیادی در ایجاد برند شهری با هدف دستیابی به توسعه فضاهای اجتماعی خلاق با کارایی گوناگون جهت بازآفرینی اقتصاد مبنای بافت تاریخی شهرها به عنوان میراث معنوی وشهری دارند. بافت تاریخی شهر سنندج با در برداشتن عناصر تاریخی- فرهنگی فراوان و حضور فعالیت­های اجتماعی، بازار، فضاهای هویت مند و بناهای تاریخی دارای ارزش خود به عنوان قلب تپنده دراین شهر عمل می­کند. هدف این پژوهش؛ تحلیل برندسازی فضاهای مستعد توسعه خلاق شهری درراستایی بازآفرینی اقتصادی شهر می­باشد. روش پژوهش از نظر هدف کاربردی و توصیفی- تحلیلی است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران 225 نفر و روش نمونه­گیری تصادفی است. روش پژوهش ترکیبی ازAHP، تحلیل رگرسیون چند متغیره با استفاده ازنرم­افزار  SPSSمی باشد. در این پژوهش دو مفهوم«خلاقیت شهری و برندسازی شهری» که بصورت مفاهیم فرضی در دو موقعیت آلترناتیو و(27) شاخص مختلف بر مبنای میزان امتیازات و اهمیت نسبی مورد بررسی قرار گرفته­اند. با توجه به یافته­های پژوهش مشخص گردید؛ که شاخص­های «اماکن تاریخی»، «میراث فرهنگی»، «آداب ورسوم» و« هنردوستی» دارای بالاترین اهمیت و تاثیر گذاری دربرندسازی و توسعه فضاهای اجتماعی خلاق جهت بازآفرینی اقتصاد مبنا در بافت تاریخی شهر سنندج می باشند.

کلیدواژه‌ها

اقتصاد مبنا؛ بازآفرینی؛ بافت تاریخی؛ برندسازی شهری؛ توسعه شهر خلاق

مراجع

1. اردشیری، م. (1383). بررسی بازتاب­های اقتصادی مداخله دربافت کالبدی شهرها. فصلنامه هفت شهر، 1(15)، 75-65.
2. ایزدی، آ. ناسخیان، ش. ومحمدی، م. (1397). تبیین چارچوب مفهومی بازآفرینی پایدار بافت‌های تاریخی (بررسی اسناد، بیانیه‌ها و منشورهای بازآفرینی). مطالعات باستان شناسی پارسه. ۲ (۶)، ۱۶۱-۱۷۷.
3. بیکر، ب. (2008). برندسازی مقصد گردشگری ضروریاتی برای موفقیت در برندسازی مکان. ترجمه: علی صمیمی و سامان قاسمی، تهران: انتشارات دنیای اقتصاد.
4. پاپلی یزدی، م. (1385). گردشگری (ماهیت و مفاهیم). تهران: انتشارات سمت، چاپ اول.
5. پرچکانی، پ. (1395). تأثیر مؤلفه‌های فرهنگی در معماری برند شهرها با رویکرد گردشگری مطالعه موردی: لیون فرانسه. هنر و تمدن شرق، 4 (12)، 41-50.
6. پور احمد، ا .، حسینی سیاه گلی، .م، صفدری مولان، ا. (1395). ارزیابی شاخص‌های توسعه پایداری گردشگری در جوامع میزبان مطالعه موردی: شهرسازی. مجله آمایش جغرافیایی فضا،6 (21)، 160-172.
7. پیران، پ. (1384). هویت شهرها، خرد کردن یک مفهوم پیچیده، مجله آبادی، 15 (13)، 48-1.
8. حمیدی فرد، م.، و شیعه، ا. (1392). بررسی عوامل موثر بر یادسازی شهری- نمونه مطالعه بافت مرکزی شهر قزوین. قزوین: همایش ملی نظریه­های نوین در معماری و شهرساز.
9. رهنمایی، م. (1390). گردشگری شهری. چاپ اول، تهران: نشر سازمان شهردای­های و دهیاری­های کشور.
10. شیرمحمدی، ش.، مطلبی، ق.، و حیدری، ش. (1394). خوانشی از جایگاه و نقش برندسازی معماری بر رقابت پذیری شهری در شهرهای جهانی،. فصلنامه مدیریت شهری، 4 (40)، 206-177.
11. صحراییان، ز.، و موحد، ع. (1396). تحلیل و شناسایی پهنه‌های زمینه‌ساز توسعه خلاق بافت‌های فرسوده با تاکید بر گردشگری (مطالعه موردی: محله فهادان شهر یزد). مجله آمایش جغرافیایی فضا، 7 (26)، 31-48.
12. صحی زاده، م.، و ایزدی، م. (1393). حفاظت و توسعه شهری: دو رویکرد مکمل یا مغایر. مجله آبادی، 14(45)،21-12.
13. طاهرخانی، ح.، و متوسلی، م. (1385). مدیریت بافت تاریخی شهرهای ایران (چالش­ها و دستورالعمل­ها). مجله مدیریت شهری، 18، 107 - 96.
14. فرجی ملائی، ا. (1389). انواع روش­های مداخله در بهسازی و نوسازی شهری. ماهنامه اطلاع رسانی، آموزشی، پژوهشی شوراها، 3(54). 134-117.
15. فلامکی، م. (1384). باز­زنده سازی بناها و شهرهای تاریخی. چاپ اول، تهران: انتشارات دانشگاه تهران.
16. کلانتری، ب.، یاریقلی، و.، و رحمتی، ع. (1391). فضای عمومی وشهر خلاق، مجله چشم انداز، (19)، 74-78.
17. مهندسین مشاور فجر توسعه (1388). طرح نوسازی و بهسازی بافت فرسوده شهر سنندج. تهران: شرکت مادر تخصصی عمران و بهسازی شهری ایران.

 

18. Avraham, E. (2004). Media strategies for improving an unfavorable city Cities, 21 (6). 471–479.
19. Baker, D., A. (1991). Managing brand equity: Capitalizing on the value of a brand name. New York: The Free Press.p24.
20. Bianchini, F., & Ghilardi, L. (2007). and Branding Place in place about culturally Palgrave. journals Diplomacy Public, 30 (3), 29-17.
21. Cotter, L. (2008). Urban community development inspired by culture: The potential of creative cities. Conference of Urban Community Development Inspired by Culture: The Potential of Creative Cities. Published by The Japan Foundation.
22. Couch, C. (2004). City of change and challenge: Urban planning and regeneration in Liverpool. Aldershot: Ashgate Publishing.
23. Doratli, N., Hoskara, S.O., & Fasli, M. (2004). An analytical methodology for revitalization strategies in historic urban quarter:A case study of the walled city of Nicosia. North, Cyprus,21(4), 329-348
24. English Heritage. (2008). Conservation principles:Policies and guidance for the sustainable mananagemen of the historic environment. London: English Heritage.
25. Evans, G. (2005). Measure for Measure: Evaluating the Evidence of Culture’s Contribution to Regeneration. Urban Studies, 42 ,(5/6), 1–25.
26. Florida, R. (2005). Cities and creative class. New York-London: Routledge.
27. Healey, , & Davoudi S. (1992) . Rebuilding the City: property- led urban regeneration. Solmaz Tavsanoglu (Editor), London: Chapman & Hall
28. Kavaratzis, M. (2004). From city marketing to city branding: Towards a theoretical framework for developing city brands. Place Branding and Public Diplomacy, 58–73.
29. Krätke, S. (2010). Creative cities' and the rise of the dealer class: A critique of richard Florida's approach to urban theory. International Journal of Urban and Regional Research, 34 (4), 278.
30. Montgomery, J. (2003). Cultural Quarters as Mechanisms for Urban Regeneration. Part 1: Conceptualising Cultural Quarters. Planning, Practice & Research, 18(4), 293–306.
31. Munda, G. (2009). A conflict analysis approach for illuminating distributional issues in sustainability policy. European Journal of Operational Research, 19(1), 312-344.
32. Parkerson, B., & Saunders, J. (2005). Citr barnding: can goods and services branding models be used to brand cities? place branding and public diplomacy, 12(5), 242-264.
33. Rehan, M. R. (2013). Urbam branding as an effective sustainability tool in urban development. HBRC Journal, 10, 222–230.
34. Roberts, Marion. (1998). urban design and tionregenera, introducing urban design, Longman.
35. Sai, R. (2008). Creative city planning: A supporting document to the agenda for prosperity: Prospectus for a great city. Prepared for the City of Toronto. Toronto: AuthentiCity
36. Sameer Hosany, Yuksel Ekinci, Muzaffer Uysal. (2006). Destination image and destination personality: An application of branding theories to tourism places, Journal of Business Research, 59(5), 638-642.
37. Scott, A., J. (2010). Cultural economy and the creative field of the city. Geografiska Annaler: Series B. Human Geography, 92 (2), 115–130.
38. Simmie, J. (2006). Do clusters or innovation systems drive competitiveness? In: B. Asheim, P., Cooke, R., Martin. (Eds) Clusters and Regional Development. London: Routledge.
39. Tajudeen, I. (2008). JENESYS Program Report, Conference of Urban Community Development Inspired by Culture: The Potential of Creative Cities. Published by The Japan Foundation
40. Van Heur, B. (2009). The Clustering of Creative Networks: Between Myth and Reality. Urban Studies, 46(8), 1531–1552.