فلسفه تعلیم و تربیت برای صلح: پیوند پداگوژی کلاسی و رهبری جهانی

پژوهش نامه مبانی تعلیم و تربیت

مقاله 1، دوره 14، شماره 2 - شماره پیاپی 28، اسفند 1403، صفحه 5-16   

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/fedu.2025.46534

نویسنده

بختیار شعبانی ورکی^*

استاد فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

چکیده

این مقاله فلسفه آموزش را به عنوان ابزاری برای ترویج صلح از طریق برقراری پیوند میان  روش‌های آموزشی در کلاس و رهبری جهانی بررسی می‌کند. این مقاله بر ظرفیت ذاتی انسانی برای «مراقبت از دیگری» تأکید می‌کند و از پرورش همدلی، همبستگی و پروا برای مواجهه با چالش‌های اجتماعی و جهانی حمایت می‌کند. با استفاده از بینش‌های فلسفی از چهره‌هایی مانند مولوی، اینشتین و لائو تسه، این مقاله بین صلح درونی—آرامش شخصی که از طریق تفکر به دست می‌آید—و صلح بیرونی که شامل هماهنگی اجتماعی و عدالت است، تفاوت قائل می‌شود و بر ارتباط متقابل این ابعاد و ارتباط آنها با آموزش تأکید می‌کند. نقش فیلسوفان آموزشی در سطح خرد و کلان مورد بررسی قرار می‌گیرد و تأکید می‌شود که آنها بر فراگیران، سیاست‌گذاران و ساختارهای اجتماعی تأثیر می‌گذارند. آموزش صلح به عنوان ابزاری تحول‌آفرین برای پرورش مهارت‌های انتقادی مانند مذاکره و همدلی در دانش‌آموزان معرفی می‌شود. این مقاله همچنین به چالش‌های جهانی می‌پردازد و از فیلسوفان آموزشی می‌خواهد که به طور فعال در دیپلماسی و تغییر سیستم برای ترویج صلح مشارکت کنند. مشارکت‌ فیلسوفان تربیتی این گفتمان را غنی می‌کند و دیدگاه‌هایی در مورد حمایت، اخلاق، تاریخ و محدودیت‌های آموزش صلح ارائه می‌دهد. این بینش‌ها به طور جمعی ظرفیت آموزش را به عنوان بستری برای تحول اجتماعی و هماهنگی جهانی برجسته می‌کنند.

کلیدواژه‌ها

آموزش صلح؛ فلسفه تعلیم و تربیت؛ رهبری جهانی؛ همدلی و تحول اجتماعی

مراجع

Bhaskar, R. (2002). Meta-Reality: The Philosophy of Meta-Reality Volume 1: Creativity, Love and Freedom (Vol. 1). Sage.

Freire, P. (2020). Pedagogy of the oppressed. In Toward a sociology of education (pp. 374-386). Routledge.

Noddings, N. (2008). Caring and moral education. Handbook of moral and character education, 161-174.

Rumi, J. (1994). Masnavi Manavi. Amir Kabir Publi‌ cation, Tehran, Iran. p, 222.