ناتو و سیاست مهار چین در ایندو پاسیفیک

پژوهش نامه ایرانی سیاست بین الملل

دوره 13، شماره 2 - شماره پیاپی 26، تیر 1404، صفحه 188-209   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/irlip.2025.89149.1554

نویسندگان

سید علی منوری¹؛ محسن کشوریان آزاد^{* 2}

¹دانشیار گروه روابط بین الملل، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

²پژوهشگر پسا دکتری روابط بین الملل، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه خوارزمی تهران، نویسنده مسئول

چکیده

ظهور و قدرت­‌یابی چین در عرصة جهانی و منطقه‌­ا­ی منجر به حساسیت ایالات متحده و شرکای لیبرال آن با طرح ابتکارات امنیتی و اقتصادی برای مهار پکن شده است. ائتلاف کواد، ائتلاف اوکاس، راهبرد جداسازی و  محدود سازی چین به کمک شرکا از جمله این ابتکارات برای مهار چین است. در ادامه طرح‌­ها و ابتکارات آن‌ها، ناتو به‌­عنوان بازوی امنیتی-نظامی نیز تمرکز بر چین را افزایش داده و برنامه و اقداماتی را تدارک دیده که واکنش مقامات چین را در پی داشته و نشان از حضور مؤثرتر این بازیگر در ایندو پاسیفیک دارد. هدف این مقاله تبیین راهبرد ناتو برای مهار چین است و به روش تحلیلی-تبیینی به این پرسش پاسخ می­دهد که ناتو چگونه درصدد گسترش دامنه نفوذ خود در منطقة ایندو پاسیفیک برای مهار چین است؟ در پاسخ فرض بر این است که ناتو با تغییر مفهوم راهبرد و افزایش تمرکز بر چین به دنبال تقویت پیوند با شرکای لیبرال و زمینه­‌سازی اجماع بین آن‌ها برای مهار چین در ایندو پاسیفیک است. نتایج نشان می­دهد که اسناد ناتو و اعضای آن تمرکز بر روی منطقه ایندو پاسیفیک- به‌صورت ویژه چین- را افزایش داده‌­اند و قالب­‌های همکاری و اقدامات عملی با شرکای خود (ژاپن، کره ­جنوبی، هند، استرالیا و نیوزلند) در حال پیاده­‌سازی است.

کلیدواژه‌ها

ایندو پاسیفیک؛ چین؛ شرکای لیبرال؛ مهار؛ ناتو

مراجع