اجرای حدود در عصر غیبت

فقه و اصول

مقاله 5، دوره 41، شماره 1 - شماره پیاپی 82، خرداد 1388   

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/fiqh.v0i0.3150

نویسندگان

حمید مسجدسرایی^* ؛ عابدین مؤمنی

چکیده

گرچه آموزه‌های دینی ما برای اجرای حدود و تعزیرات، علاوه بر آثار مثبت وضعی آن اهتمام خاصّی قایل شده‌اند امّا همواره یکی از مسائل پرماجرا در فقه، موضوع اقامه حدود و یا تعطیلی آن در عصر غیبت معصومین(ع) بوده است تا آنجا که منجرّ به ایجاد دو جبهه متقابل گردیده است؛ عده‌ای از فحول فقهای امامیه در صف موافقین قرار گرفته اند، و برخی از محقّقین فقها نیز مخالف اجرای حدود در زمان غیبت گردیده و این حقّ را وظیفه اختصاصی معصوم یا نایب خاصّ ایشان دانسته‌اند. در مورد تعزیرات نیز این اختلاف به‌چشم می‌خورد که تعیین کمیّت و کیفیّت تعزیر به‌عهده حاکم به معنای قاضی بوده و یا این‌که از اختیارات حاکم اسلامی یعنی ولیّ امر است. در این مقاله کوشش شده است ضمن بررسی و تحلیل ادلّه طرفین در هر دو موضوع، مستندات روایی موجود در این زمینه را مطرح ساخته و ابعاد گوناگون این موضوع مورد کنکاش قرار گیرد.
کلید واژه‌ها: حاکم، حدّ، تعزیر، سلطان، حکم، کیفر.