Moral Vices and their Relation to Human Nature

جستارهایی در فلسفه و کلام

Article 2, Volume 43, Issue 2 - Serial Number 87, December 2012, Pages 34-60   

Document Type: Scientific & Research

DOI: 10.22067/philosophy.v43i2.11775

Author

Sayyid ‘Alī Ḥusaynī Sharīf^*

Abstract

The relation between ethics and human good and evil attributes and his nature is among the age-old discourses in the field of practical philosophy (wisdom). Since long ago, it has been of concern to the learned and the philosophers as to whether all ethics or a part of it in all human beings or in some of them is optional and acquired or non-optional, unacquirable, and unchangeable.
This writing aims at bringing up and defending the theory that excellences and virtues are existential affairs and objective and acquired facts; however, moral vices are non-existential affairs,
contradictions and lacking of virtuous faculties. Therefore, that the human nature is lacking in a virtue or excellence suffices to be regarded as the evidence of the opposite vice and since man in the very creation is void of excellences and is not born learned and equitable, the mere nature of man or the so-called human being in terms of its essence, is in this respect the evidence of vices and this means the “essentiality” of these features, in case the essential possibility is likely. That is to say, the vices, although being essential, like virtues are changeable and perishable and man’s free will and volition are effective on them. As a result of this, education would not lose its special standing.

Keywords

disposition; excellences; vices; essential attributes; acquired attributes; habit; nature

References

ابن سینا، ابوعلی حسین بن عبدالله، الهیات شفاء، انتشارات بیدار، بی جا، بی تا.

ابن سینا، ابوعلی حسین بن عبدالله، طبیعیات شفاء، تحقیق دکتر محمود قاسم، قم، کتابخانه مرعشی نجفی، ۱۴۰۴ ه. ق.

ابن سینا، ابوعلی حسین بن عبدالله، نجات، المکتبه المرتضویه، چاپ دوم، تهران، چاپخانه خورشید، ۱۳۶۴ ه. ش.

انتشارات آفتاب، تهران، مطبعه دارالکتب المصریه، قاهره، مصر، ۱۳۴۳ ق ۱۹۲۴ م.

ابن مسکویه، ابوعلی احمد بن یعقوب، تهذیب الاخلاق و تطهیر الاعراق، عماد هلالی، چاپ اول، طلیعه النور، قم، ۱۴۲۶ ه. ق.

ارسطو، اخلاق نیکو ماخس، ترجمه فارسی از سید ابوالقاسم پورحسینی، انتشارات دانشگاه تهران، تهران، ۱۳۵۶ ه. ش.

ارسطو، علم الاخلاق الی نیقوماخس، مترجم به عربی احمد لطفی سید، چاپ افست،

بهمنیار بن مرزبان، التحصیل، مرتضی مطهری، چاپ دوم، انتشارات دانشگاه تهران، ۱۳۷۵ ه. ش.

جرجانی، میرسید شریف، التعریفات، (تعریفات جرجانی)، حسن سیدعرب، سیما نوربخش، تهران، ۱۳۷۷ ه. ش.

رازی، فخرالدین محمد بن عمر ، المباحث المشرقیه، الطبعه الثانیه، مطبعه امیر، ناشر، مکتبه بیدار، قم، ۱۴۱۱ ه.ق.

شیرازی، صدر الدین محمد، الاسفار الاربعۀ، چاپ سوم، داراحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۹۸۸ م.

طباطبایی، سید محمد حسین، نهایۀالحکمه، عباسعلی زارعی سبزواری، موسسه النشر الاسلامی، ۱۴۲۴ ه.ق.

طوسی، نصیرالدین، اخلاق ناصری، کتابفروشی علمیه اسلامیه، چاپ افست، مروی، تهران، بی‌تا.

غزالی، ابوحامد محمد بن محمد، احیاء علوم الدین، داراحیا التراث العربی، بیروت، توزیع دارالقلم العربی، حلب ـ سوریا، بی تا.

فارابی، کتاب التنبیه علی سبیل السعادۀ، محقق جعفر ال یاسین، تهران، حکمت،۱۳۷۱ ه. ش.

فیض کاشانی (مولی محسن) محمد بن مرتضی، اخلاق حسنه، ترجمه محمدباقر ساعدی، چاپ چهارم،انتشارات پیام آزادی، تهران، ۱۳63 ه. ش.

کلینی، ابوجعفر محمد بن یعقوب بن اسحاق، اصول کافی، علی اکبر غفاری، چاپ سوم، دارالکتب الاسلامیه، تهران ۱۳۸۸ ه. ق.

گمپرتس، تئودور، متفکران یونانی، ج ۳، ترجمه محمدحسن لطفی، تهران، انتشارات خوارزمی، ۱۳۷۵، ه. ش.

نراقی، احمد، معراج السعادۀ، چاپ یازدهم، موسسه انتشارات هجرت، قم، ۱۳۸۴ ه. ش. 

نراقی، مهدی، جامع السعادات، سید محمد کلانتر، چاپ دوم، مطبعه النجف، نجف اشرف، ۱۳۸۳ ق ـ ۱۹۶۳ م.