The Extent of the Validity of Isolated Tradition (Khabar) in Muḥaqqiq Ardabīlī’s School of Thought

فقه و اصول (Fiqh va uṣūl)

Article 7, Volume 45, Issue 1 - Serial Number 92, May 2013, Pages 147-169   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/fiqh.v0i0.7794

Authors

Ḥāmid Na‘īmī^{* 1}; Maḥmūd Jamāluddīn Zanjānī²

¹PhD student in jurisprudence and fundamentals of law, Ferdowsi University of Mashhad

²Assistant Professor of Imam Sadiq University

Abstract

One of the most highly applicable evidences for inference of legal precepts is
the isolated tradition, whose acceptance, rejection, or limitation is highly effective in the consequences of inference. Muḥaqqiq Ardabīlī, as one of the geniuses of Imāmī jurisprudence in tenth/ sixteenth century, with his special attitude toward this source of inference of precepts, has regarded only the validity of the supremely sound tradition as acceptable and has rejected the other validity of traditions in basics of jurisprudence methodology (‘ilm al-uṣūl). This approach has left a great influential impact on his jurisprudence, in such a way that he has given up the legal judgment of sanction in proving the decree of sanction due to the unsoundness of the tradition, and in most cases he has maintained a decree of repugnance due to his scholarly and practical caution arising from his asceticism and piety. Similarly, because of this same opinion, he has been very cautious in designation of generalities of the Book and the frequently narrated (mutawātir) traditions by means of the isolated tradition and has regarded only the specific and explicit isolated tradition as authorized (ḥujja) for designation of generalities. In this research, we intend to examine the viewpoint of Muḥaqqiq Ardabīlī concerning the isolated tradition and its evidences and analyze its outcome and applications in his jurisprudential school of thought.

Keywords

Muḥaqqiq Ardabīlī; basics of jurisprudence; isolated tradition; supremely sound tradition

References

قرآن.

إبن­إدریس حلیّ، محمد­بن­إدریس، السرائر­الحاوی­لتحریر الفتاوی، دوم، قم: مؤسسة­النشرالإسلامی، 1410 ق.

اردبیلی، احمد، مجمع­الفائدة­­والبرهان­فی­شرح­إرشادالأذهان، قم: مؤسسة­النشرالإسلامی، 1413 ق.

همو، زبدةالبیان­فی­أحکام­القرآن، اول، قم: کنگره­­ی­مقدس­اردبیلى.

استرآبادی، محمدامین، الفوائد­المدنیه­والشواهدالمکیة، اول، قم: مؤسسة­النشرالإسلامی، 1424 ق.

انصاری، مرتضی، فرائدالأصول، قم: مؤسسةالنشرالإسلامی، 1367.

بهبهانی، وحید، الفوائدالحائریة، اول، قم: مجمع­الفکرالاسلامی، 1415ق.

حرّ­عاملی،محمد‎بن حسن، وسائل­الشیعة،تهران: دار­الکتب­الاسلامیة.

خویی،سید­ابو­القاسم، معجم­الرجال­الحدیث، بیروت: دار­الزهراء،.

ربانی، ‌محمد­حسن، دانش­درایة­الحدیث، اول، مشهد: دانشگاه­علوم­رضوی، 1380.

سبحانی، جعفر، أصول­الحدیث، دوم، قم: مؤسسةالإمام­الصادق(علیه­السلام)، 1419ق.

سید­مرتضی، سیدعلی­بن­الحسین، الذریعة، تهران: انتشارات ­دانشگاه تهران: 1376.

شهید­ثانی، زین­الدین­بن­علی، الرعایة، دوم، قم: کتابخانه­ی­آیةالله­ مرعشی نجفی، 1413ق.

صدوق، محمدبن­علی، کمال­الدین، دوم، تهران: دارالکتب­الاسلامیة، 1395ق.

ضمیری، محمد­رضا، دانشنامه­ی­اصولیان شیعه، اول، قم: مؤسسه­ی­ بوستان کتاب، 1384.

طوسی، محمدبن­حسن، العدة، اول، چاپخانه­ی ستاره.

عاملی، حسن­بن­زین­الدین، منتقی­الجمان، اول، قم: مؤسسة­النشرالإسلامی، 1362.

علامه­ی­­حلی،‌حسن بن یوسف، خلاصةالأقوال، قم: دار­الذخائر.

غفاری، علی­اکبر، تلخیص­مقباس­الهدایة، اول، تهران: دانشگاه­امام­صادق(علیه­السلام)، 1369.  

 فیض، علی­رضا، مبادی­فقه­واصول، تهران: انتشارات­دانشگاه­تهران: 1376.

محقق­حلی، جعفر­بن­حسن، معارج­الأصول، اول، قم: مؤسسة سیّدالشهداء(علیهالسلام)، 1407ق.

همو، المعتبر­فی­شرح­المختصر، اول، قم: مؤسسة­سیّدالشهداء(علیه­السلام).

مفید، محمدبن نعمان،التذکرة­بأصول­الفقه، اول، قم: کنگره­ی جهانی شیخ مفید،1413ق.

مؤدب،رضا، درسنامه­ی­ درایهالحدیث، اول، قم: مرکز جهانی­علوم­اسلامی1383.

نایینی، محمد حسین، فوائد­الأصول، قم: مؤسسة­النشرالإسلامی،1417ق.

بیرشک، حسین، مکتب شیخ مفید، دانشگاه­امام صادق (علیه‏السلام)، پایان نامه­ی دکتری، تهران:1387.