The Intellectual Metonymy; Metonymy or Reality through the Conceptual Blending Approach in the Quranic Discourse

زبان و ادبیات عربی

Article 2, Volume 11, Issue 1, March 2019, Pages 25-55   

Document Type: research article

DOI: 10.22067/jall.v11i20.58249

Authors

Cobra Rastgoo^* ; Seyede Fatemeh Salimi

University of Quranic Sciences

Abstract

Extended Abstract

Introduction

The conceptual blending/integration theory originates from research programs by Gilles Fauconnier and Mark Turner. This theory is the result of expanding the theoretical framework of mental spaces. The core point put forth by Fauconnier and Turner involves how the construction of meaning does not take place solely through combining former meanings or creating mappings among them; yet, meaning construction has an emergent structure shaped by the combination and integration of a set of elements that cannot specifically be observed within any inputs. Accordingly, the purpose of the present inquiry is to demonstrate how the blending theory is capable of introducing accuracy into conceptual metonymy analysis, particularly the intellectual type, whilst explaining the contrast between conventional and cognitive interpreters’ understandings of metonymy. This study seeks to provide answers to the following questions:

What is the role of conceptual metonymy’s cognitive mechanisms in explaining and comprehending abstract notions in Quranic verses?
What is the contrast between conventional and cognitive interpreters’ understandings of Quranic metonymy?
What is the most important function and implication of the conceptual blending principle in intellectual metonymy?
Theoretical Framework

As a modern approach in linguistics, cognitive linguistics has created a number of effective tools and methods to analyze a variety of texts. Today, the conceptual blending principle is a well-established idea which is derived from expanding the theory of mental spaces. This principle represents the mechanisms behind the formation of newly-emerged meanings; one of its most important functions involves offering an all-inclusive, general view. If said principle is placed into contrast within the area of semantics in Quran, then the conceptualizations present across verses would be examined rather than the very situations pointed out by the verses. According to this principle, the interpreter should refrain from referring any interpretation to other; the interpreter must find the conceptualization hidden within any interpretations as it is. The conceptual metonymy theory is a prevalent view in cognitive linguistics which can be investigated and analyzed based upon the conceptual blending theory.
In the old rhetoric, metonymy in general is referred to as using a word instead of another, while both point out to a single, mutual elements. Unquestionably, closeness between the meanings of words is a necessity in this replacement. In such a view, intellectual metonymy is a type of metonymy which is predicated to a real non-agent in the form of verb predication or what is present in the meaning of the verb. Metonymical predication, predicated metonymy, or ordered metonymy are terms that denote this type of metonymy as they refer to a relation, relativity or order among words which provoke man’s intellect to determine their judgment of the subject. Shamisa (1997) believes that metonymical predication creates a type of conflict in language combinational axis or collocation; this type of predication to the subject involves an unconventional form. In the cognitive view, metonymies act in a systematic manner; they create a set of patterns that are applicable to an extensive set of lexicon rather than a single word. In other words, this is the very meaning formation procedure that is constructed by man’s experience of the world, i.e. naming things. Naming is to create reality that has found its way into man’s sphere of comprehension.
Additionally, Lakoff and Johnson (2009) believe that metonymical concepts and their constructs are not exclusively limited to language; they are closely related to the thoughts, language, behaviors, and actions of language users. They are metonymical concepts based upon experience. It means that metonymical concepts are created by natural forms offered to mankind in his environment.

Method

The present inquiry was conducted using the descriptive-analytical method, via referring to the conceptual blending/integration theory in order to analyze the intellectual metonymy used in Quran verses. The study is also an attempt to explain the difference between the two views of the old rhetoric and cognitive semantics with respect to metonymy.

Results and Discussion

The following are the most important findings of the study:
- Each Quranic blending has taken place proportionate to style. Blending highlights a set of stylistic elements which are of particular importance to the speaker. This points to the importance of the examination of blending in discovering the spotlight.
- As a prominent cognitive mechanism, conceptual metonymy helps produce and understand abstract, non-objective notions such as day and night conspiracies, losses in trades between the hypocrites, strong day, etc. based on objective, tangible affairs. 

Conclusion

The study showed that conventional interpreters have changed Quran’s metonymical expressions in many instances, replacing them with their own conceptualizations; conversely, by introducing originality into Quranic conceptualization, cognitive interpreters have expressed the accurate points hidden across intellectual metonymies; as the most important function of blending is to provide a general, all-inclusive view which is considered as a type of imaginary processing and results from reducing complex subjects to a human scale.

Keywords

cognitive linguistics; Conceptual blending; Intellectual allowed; Tradition; Modernity; Qur'anic discourse

References

1. الآلوسی، سیدمحمود. (1415ق). روح‌المعانی فی تفسیر القرآن العظیم والسبع المثانی. ج6، 11، 15، تحقیق علی عبدالباری عطیة. ط الأولی. بیروت: دارالکتب العلمیة

2. ابن‌عاشور، محمدبن الطاهر. (1984م). التحریر والتنویر. ج1، 29. ط العاشرة. تونس: الدار التونسیة للنشر

3. أبوحیان‌الأندلسی، محمدبن یوسف. (1420ق). البحر المحیط فی التفسیر. ج6. تحقیق صدقی محمد جمیل. ط الأولی. بیروت: دارالفکر

4. اردبیلی، لیلا و دیگران. (1394)، «پیوستگی معنایی متن از منظر نظریۀ آمیختگی مفهومی»، دوماهنامۀ جستارهای زبانی، د6، ش5 (پیاپی 26). 27-47

5. استیور، دان. آر. (1384ش). فلسفۀ زبان دینی. ترجمۀ ابوالفضل ساجدی. تهران: نشر ادیان

6. برکت، بهزاد و دیگران. (1391ش). «روایت‌شناسی شناختی (کاربست نظریۀ آمیختگی مفهومی بر قصه‌های عامیانۀ ایرانی)». مجلۀ ادب‌پژوهی. ش21. 9-32

7. البیضاوی، عبدالله بن عمر. (1418ق). أنوارالتنزیل وأسرار التأویل. تحقیق محمدبن عبدالرحمن المرعشلی. ج4. ط الأولی. بیروت: دارإحیاء التراث العربی

8. پورابراهیم، شیرین و دیگران. (1390ش). «بررسی مفهوم بصیرت در زبان قرآن در چارچوب معنی‌شناسی شناختی». پژوهش‌های زبانشناسی. سال سوم. ش2. 19-34

9. الجرجانی، عبدالقاهر. (2002م). أسرارالبلاغة فی علم البیان. تعلیق السید محمد رشید رضا. ط الأولی. بیروت: دارالمعرفة

10. ـــــــــــــــــ. (2005م). دلائل الإعجاز. شرح وتعلیق محمد التنجی. ط الأولی. بیروت: دارالکتاب العربی

11. جوادی آملی، عبدالله. (1378ش). تفسیر تسنیم. ج2. قم: نشر اسراء

12. دبیرمقدم، محمد. (1379ش). زبان‌شناسی نظری پیدایش و تکوین دستور زایشی. تهران: سمت

13. الدرویش، محی‌الدین. (1412ق). إعراب القرآن وبیانه. ج1. ط. الثالثة. سوریة: دارالإرشاد للشؤون الجامعیة

14. الدسوقی، محمد بن عرفة. (1290ق). حاشیة الدسوقی علی شرح العلامة سعدالدین التفتازانی علی متن التلخیص. تصحیح محمد قطة العدوی. مصر: بولاق. المطبعة العامرة

15. روشن، بلقیس و لیلا اردبیلی. (1392ش). مقدمه‌ای بر معناشناسی شناختی، تهران: انتشارات علم

16. صادقی، لیلا. (1390 ش). «شناخت جهان متن رباعیات خیام بر اساس نگاشت نظام با رویکرد شعرشناسی شناختی». جستارهای ادبی. سال چهل و چهارم. ش 175. 107-129

17. صفوی، کورش. (1382ش). «بحثی دربارۀ طرح‌های تصویری از دیدگاه معنی‌شناسی شناختی». مجلۀ نامۀ فرهنگستان. ش21. 65-85

18. ــــــــــــــ. (1387ش). درآمدی بر معنی‌شناسی. چ سوم. تهران: انتشارات سورۀ مهر

19. الطباطبایی، سیدمحمدحسین. (1417ق). المیزان فی تفسیرالقرآن. ج19. قم: دفتر انتشارات اسلامی جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیۀ قم

20. الطبری، أبوجعفر محمدبن جریر. (1412ق). جامع البیان فی تفسیر القرآن. ج22. ط الأولی. بیروت: دارالمعرفة

21. فاضلی‌کاشانی، حسن. (1392ش). «تأملی بر نظریه‌های صورت‌های معناشناسی: انگیزه/نما/موضوع». مجلۀ انسان و فرهنگ. ویژه‌نامۀ زبان و متن. سال دوم. ش3. 17-29

22. فخررازی، محمد بن عمر. (1411ق). مفاتیح الغیب أو التفسیر الکبیر. ج25، 30. بیروت: دارالکتب العلمیة

23. قائمی‌نیا، علی‌رضا. (1390ش). معنی‌شناسی شناختی قرآن. چ اول. تهران: سازمان انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی

24. گلفام، ارسلان و سحر بهرامی‌خورشید. (1386ش). «نگاهی شناختی به مفهوم سببیت در زبان فارسی». پژوهش‌نامۀ علوم انسانی. ش55. 37-62

25. لایکوف، جورج و مارک جونسن. (2009م). الاستعارات التی نحیا بها. ترجمۀ عبدالمجید جحفه. ط.الأولی. الإسکندریه: دار توبقال للنشر

26. مدرسی، سیدمحمدتقی. (1419ق). من هدی القرآن. ج16. ط الأولی. طهران: دارمحبی الحسین

27. مکارم‌شیرازی، ناصر و دیگران. (1380ش). تفسیر نمونه. ج1. چ نوزدهم. تهران: دارالکتب الإسلامیة

28. موذنی، علی‌محمد و شهروز خنجری. (1393)، «تحلیل برخی از استعاره‌های مفهومی فارسی با استفاده از الگوی شبکه‌ای و ادغام»، مجلۀ ادب فارسی، سال4، ش1، (پیاپی 13)، 1-16

29. نورمحمدی، مهتاب. (1387). تحلیل مفهومی استعاره‌های نهج‌البلاغه: رویکرد زبان‌شناسی شناختی. پایان نامۀ کارشناسی ارشد. رشتۀ زبان‌شناسی همگانی. دانشگاه تربیت مدرس

30. Croft, William & Cruse, D. Alan. (2004). Cognitive Linguistics, New York, Cambridge University Press.