Where is the happy Ending of Shāhnāma?

جستارهای نوین ادبی

Article 1, Volume 48, Issue 1 - Serial Number 188, May 2015, Pages 1-14   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/jls.v48i1.24852

Author

Behrooz Chamanara^*

Georg-August-University Goettingen

Abstract

The renowned proverb “Shāhnāma axarash xoš ast” has implicit question which its answer may change our understanding of the nature and function of Shāhnāma. The end of Shāhnāma contains numerous tragic events in Sassanid age. Also it does not seem to be normal if the Iranians have deemed the bitter adventure of the Shahs and Pahlavāns as a happy ending like what Firdausi narrates at the end of his Shāhnāma. This article tries to reply the main question using an illustration on the story platform and domains of two independent Iranian traditions namely the “formal” and the “informal” epic and championship narratives. The Interaction between oral tradition and influential authorities (political/religious) has led to a new generation of Iranian epic genre (Khwadāy-nāma) that was then underlying the emergence of variations of Shāhnāma in the early Islamic era. Inevitably the structure and the form of, “The Sistani cycle of epic” and “The Kurdish Shāhnāma” as two branches of the oral epic narratives which seemed to have been preserved from the influential discourse of “formal narrative” are argued.
The conclusion is that this proverb is referring to the end of the story of Bahman and Faramarz based on the oral tradition version.

Keywords

Shāhnāma; Naqqālī; Shāhnāma-Khwani; Sistani cycle; Kurdish Shāhnāma

References

آیدنلو، سجاد. (1390). «چرا آخر شاهنامه خوش است». بخارا. سال چهاردهم. شماره 81. خرداد-تیر.

اسلامی ندوشن، محمد علی. (1387). «اگر شاهنامه نمی‌بود». پاژ. سال اول. شماره 4. زمستان.

اکبری‌ مفاخر، آرش. (1390الف). «کریمان کیست؟ بر پایۀ دست نویس هفت‌لشکر گورانی». جستارهای ادبی. شماره 174. پاییز. صص: 38-15.

اکبری ‌مفاخر، آرش. (1390ب). «در کوی ارشان؛ سرود آرش کمانگیر به زبان گورانی از پیر کاظم کنگاوری». مطالعات ایرانی. شماره 19. بهار. صص: 62-43.

انوری، حسن. (1384). فرهنگ امثال سخن. جلد دوم. تهران: سخن.

افشاری، مهران. (1377). «بهمن‌نامه». دانشنامۀ جهان اسلام. تهران: بنیاد دایرة المعارف اسلامی. جلد 4. صص: 845-846.

ایرانشاه بن ابی‌الخیر. (1370). بهمن‌نامه. ویراستۀ رحیم عفیفی. تهران: علمی و فرهنگی.

باستانی پاریزی، محمد ابراهیم. (1372). شاهنامه آخرش خوش است. تهران: عطائی.

بهمن و فرامرز. (بی تا). دست‌نویس شماره Ms. Or.oct.1180 vollst. کتابخانۀ دولتی برلین.

ثعالبی، ابومنصور عبدالملک بن محمد. (1385). شاهنامه. ترجمه به فارسی از محمود هدایت. چاپ اول. تهران: اساطیر.

چمن‌آرا، بهروز. (1390). «درآمدی بر ادب حماسی و پهلوانی کردی با تکیه بر شاهنامۀ کردی». جستارهای ادبی. سال چهل و چهارم. شماره یکم. بهار. صص: 119-148.

دهخدا، علی‌اکبر. (39-1338). امثال و حکم. جلد دوم. تهران: امیرکبیر.

دینوری، ابوحنیفه محمد بن داوود. (1371). اخبار الطوال. ترجمۀ فارسی از محمود مهدوی دامغانی. چاپ چهارم. تهران: نی.

فردوسی، ابوالقاسم. (1389). شاهنامه. دفتر پنجم. به کوشش جلال خالقی مطلق، چاپ سوم. تهران: مرکز دایرة ‌المعارف بزرگ اسلامی.

فردوسی، ابوالقاسم. (1389). شاهنامه. دفتر ششم. به کوشش جلال خالقی مطلق و محمود امیدسالار. چاپ سوم. تهران: مرکز دایرة ‌المعارف بزرگ اسلامی.

شهری، جعفر. (1370). قند و نمک (ضرب‌المثل‌های تهرانی به زبان محاوره). تهران: اسماعیلیان.

صفا، ذبیح‌الله. (1389). حماسه‌سرایی در ایران. چاپ نهم. تهران: امیر‌کبیر.

طومار شاهنامۀ فردوسی. (1381). به کوشش مصطفی سعیدی و احمد هاشمی. تهران: خوش‌نگار.

طومار نقالی شاهنامه. (1391). مقدمه، ویرایش و توضیحات از سجاد آیدنلو. تهران: به‌نگار.

محیط طباطبایی، محمد. (1369). «شاهنامه چگونه به پایان رسید؟». فردوسی و شاهنامه. تهران: امیرکبیر.

نظامی‌گنجوی، (1335). شرفنامه (اسکندرنامه). به کوشش وحید دستگردی. تهران: ابن سینا.

هفت لشکر (طومار جامع نقالان)؛ از کیومرث تا بهمن. (1377). با مقدمه، تصحیح و توضیح مهران افشاری و مهدی مداینی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

یغمایی، منتخب السادات. (1368). حماسۀ فتح نامۀ نایبی. به اهتمام علی دهباشی. چاپ دوم. تهران: اسپرک.

قائمی، فرزاد. (1390). «داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﺔ ﻓﺮدوﺳﻲ: از اﺳﺘﻘﻼل ﺗﺎ اﻧﺴﺠﺎم (ﺑﺮرﺳﻲ و ﻧﻘﺪ آرای ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺤﻮر و اﺳﻄﻮره ﻣﺤﻮر در ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﺎر رواﻳﻲ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ و ارائۀ ﻃﺮﺣﻲ اﻟﮕﻮﻳﻲ از ﺳﺎﺧﺘﺎر اثر ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روﻳﻜﺮد ﻧﻘﺪ ﺗﻮﺻﻴﻔﻲ)». جستارهای ادبی. شماره 173. تابستان. صص: 56-33.

Gazerani, Ameneh (Saghi). (2007). The Sistāni Cycle of Epics (Unpublished Dissertation), Graduate School of the Ohio State University.

Hanaway W. L., Jr. (1988). "Bahman-Nāma", in: Encyclopædia Iranica, Vol. III, Fasc. 5, pp. 499-500.

Khaleghi Motlagh, Jalal. (1988). "Bahman Son of Esfandiār", in: Encyclopædia Iranica, Vol. III, Fasc. 5, pp. 489-490.

Kreyenbroek Philip. G., Chamanara, Behrooz. (2013). "Literary Gurānī: Koinè or Continuum", In: Chez Les Kurdes, H. Bozarslan and C. Scalbert-Yucel (Coordinators), Copymedia, Paris, pp. 151-68.

Oliaei, Shadi. (2010). L’Art du contour dans les cafes traditionneles en Iran, Paris, L’Harmatan.

Shaked, Shaul. (1995). "First Man, First King: Notes on Sementic-Iranian Syncretism and Iranian Mythological Transformations", In: From Zoroastrian Iran to Islam, Studies in Religious History and Intercultural Contacts, Variorum, pp. 238-56.

Van Zutphen, Marjulijn. (2011). Farāmarz, the Sistāni Hero. Texts and Traditions of the Farāmrznāme and the Persian Epic Cycle, Leiden University.