بررسی ساختار ژنتیکی و روابط فیلوژنی اسب‌های کاسپین، عرب و تالشی

پژوهشهای علوم دامی ایران

مقاله 7، دوره 11، شماره 2 - شماره پیاپی 38، تیر 1398، صفحه 223-232   

نوع مقاله: علمی پژوهشی- ژنتیک و اصلاح دام و طیور

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/ijasr.v1397i1.69408

نویسندگان

رضا سید شریفی^{* 1}؛ سجاد بادبرین²؛ نعمت هدایت ایوریق³؛ سیما ساور سفلی⁴؛ جمال سیف دواتی¹؛ حسن خمیس آبادی²

¹گروه علوم دامی، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه محقـق اردبیلی، اردبیل، ایران.

²بخش تحقیقات علوم دامی، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان کرمانشاه، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، کرمانشاه، ایران

³گروه علوم دامی، دانشکده علوم کشاورزی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.

⁴موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، کرج، ایران

چکیده

نژادهای بومی به دلیل دارای بودن ویژگی­های منحصر به فرد، جزء ذخایر ژنتیکی کشور محسوب شده و شناخت بیشتر ساختار ژنتیکی آنها به حفظ و حراست آنها و تدوین برنامه­های اصلاح نژادی کمک خواهد کرد. در این پژوهش تنوع ژنتیکی 136 رأس اسب از سه نژاد ایرانی (کاسپین، عرب و تالشی) با استفاده از 12 نشانگر ریزماهواره توصیه شده توسط انجمن بین المللی ژنتیک حیوانی، مورد بررسی قرار گرفت. تمام نشانگرهای استفاده شده چند شکل بودند و نشانگرهای ASB17 با 12 آلل و HMS6 با 6 آلل به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد آلل را تولید کردند. بیشترین و کمترین میزان هتروزیگوسیتی مورد انتظار به ترتیب در نشانگرهای VHL20 (78/0) و ASB23 (62/0) محاسبه شد. میانگین شاخص شانون برای همه جایگاه­ها برابر با 72/1 به دست آمد. در نمودار فیلوژنی رسم شده با استفاده از ضریب تشابه جاکارد و روش UPGMA (14)، اسب­های کاسپین و تالشی در یک شاخه و اسب­های عرب در شاخه جداگانه قرار گرفت. آنالیز واریانس مولکولی نشان داد که تنوع ژنتیکی زیادی در درون نژادهای بررسی شده وجود دارد و با توجه به جمعیت کم اسب­های تالشی و کاسپین، پیشنهاد می­شود برنامه­های اصلاح نژادی جهت بهبود کارایی و جلوگیری از انقراض آنها تا رسیدن به سطح امن طراحی و اجرا گردد.

کلیدواژه‌ها

تنوع ژنتیکی؛ روابط فیلوژنی؛ اسب های تالشی؛ کاسپین و عرب؛ نشانگرهای ریزماهواره

مراجع

1- Aberle, K. S., H. Hamann, C. Drogemuller, and O. Distl. 2004. Genetic diversity in German draught horse breeds compared with a group of primitive, riding and wild horses by means of microsatellite DNA markers. Animal Genetics, 35: 270-277.

2- Amirinia, C., H. R. Seyed Abadi, M. H. Banabazi, and M. A. Kamali. 2007. Bottleneck study and genetic structure of Iranian Caspian horse population-using microsatellite. Pakistan Journal of biological science, 10 (9): 1540-1543.

3- Behroozinia, S., S. Z. Mirhoseini, F. Afraz, A. Sohrabi, A. Mohammadi, S. Shahbazi, and S. B. Dalirsefat. 2011. Genetic description of two Iranian Turkmen horse populations of Turkmen Sahra and Turkmen Jergalan regions using microsatellite markers. Iranian Journal of Animal Science, 3 (1): 63-66. (In Persian).

4- Bigi, D., and G. Perrotta. 2012. Genetic structure and differentiation of the Italian catria horse. Journal of Heredity, 103: 134–139.

5- FAO. 2000. World Watch List for Domestic Animal Diversity. Third edition. Rome. Italy.

6- Gupta, A. K., M. Chauhan, A. Bhardwaj, N. Gupta, S. C. Gupta, Y. Pal, S. N. Tandon, and R. K. Vijh. 2014. Comparative genetic diversity analysis among six Indian breeds and English Thoroughbred horses. Livestock Science, 163: 1-11.

7- Jemmali, B., M. M. Haddad, N. Barhoumi, S. Tounsi, F. Lasfer, A. Trabelsi, B. Ben Aoun, I. Gritli, S. Ezzar, A. Ben Younes, M. H. Ezzaouia, B. Rekik, and H. O. Ahmed. 2017. Genetic diversity in Tunisian horse breeds. Archives Animal Breeding, 60: 153-160.

8- Khanshour, A., E. Conant, R. Juras, and E. G. Cothran. 2013. Microsatellite analysis of genetic diversity and population structure of Arabian horse populations. Journal of Heredity, 104: 386–398.

9- Khanshour, A., R. Juras, R. Blackburn, and E. G. Cothran. 2014. The Legend of the Canadian Horse: Genetic Diversity and Breed Origin. Journal of Heredity, 106 (1): 37-44.

10- Laliotis, G. P., and M. Avdi. 2017. Genetic diversity assessment of an indigenous horse population of Greece. Biotechnology in Animal Husbandry, 33 (1): 81-90.

11- Mackowski, M., S. Mucha, G. Cholewinski, and J. Cieslak. 2015. Genetic diversity in Hucul and Polish primitive horse breeds. Archives Animal Breeding, 58: 23-31.

12- Mahrous, K. F., M. Hassanane, M. A. Mordy, H. I. Shafey, and H. Nagwa. 2011. Genetic variations in horse using microsatellite markers. Journal of Genetic Engineering and Biotechnology, 9: 103-109.

13- Marletta, D., I. Yupanqui, S. Bordonaro, D. Garcia, A. M. Guastella, A. Criscione, J. Canon, and S. Dunner. 2006. Analysis of genetic diversity and the determination of relationships among western Mediterranean horse breeds using microsatellite markers Journal of Animal Breeding and Genetics, 123: 315-325.

14- Nei, M. 1978. Estimation of average heterozygosity and genetic distance from a small number of individuals. Genetic, 89: 583-590.

15- Peakall, R., and P. E. Smouse. .2012. GenAlEx 6.5: genetic analysis in Excel. Population genetic software for teaching and research - an update. Bioinformatics, 28: 2537-2539.

16- Rukavina, D., D. Hasanbasic, A. Durmic-Pasic, B. Kalamujic, and A. Zahirovic. 2016. Genetic diversity of Arabian horse from stud borike (Bosnia and Herzegovina) using microsatellite markers. Journal of Veterinary Sciences, 2 (1): 21-25.

17- Samozad, M., M. Nasir, M. Aslaminejad, A. Tahmoorespour, M. Doosti, M. Ghyadi, and S. H. Ghovati. 2011. Investigation of genetic variation in Turkman horses of Iran using 4 microsatellite sites. Iranian Journal of Animal Science, 4 (4): 345-351. (In Persian).

18- Vahdani-Manaf, M. A., M. Mashayekhi, A. Hassanpour, and M. R. Ayobi. 2017. Study of genetic diversity in the Iranian Kurdish horse population. Animal Science Research, 27 (1): 95-102. (In Persian).

19- Yeh, F. C., R. Yang, and T. Boyle. 1999. POPGENE version 1.31, Microsoft windows based free ware for population genetic analysis, University of Alberta. Edmonton. Canada.

20- Zhang, Y. P., X. X. Wang, O. A. Ryder, H. P. Li, H. M. Zhang, Y. Yong, and P. Y. Wang. 2002. Genetic diversity and conservation of endangered animal species. Pure and Applied Chemistry, 74: 575-584.