Sanctification of Trees in ‘The Fig Tree of the Temples’ and ‘Doumat wad Hamid’

زبان و ادبیات عربی

Article 10, Volume 12, Issue 1 - Serial Number 22, August 2020, Pages 161-180   

Document Type: research article

DOI: 10.22067/jall.v12.i1.62627

Authors

Reza Nazemian¹; Naser Misaghi^{* 2}

¹Professor of Arabic language and Literature in Allameh Tabataba'I,Iran

²PhD Candidate in Arabic Language and Literature . University Allameh Tabataba'I,Iran

Abstract

In their 'Derakht-e Anjir-e Ma'abed' (The Fig Tree of the Temples) and 'Doumat wad Hamid,' Ahmad Mahmoud and Tayeb Salih, respectively, created lands of nowhere, in which people show deep affection to a tree. Ahmad Mahmoud depicts a society in which people believe in the sanctification and miraculous power of a tree. It turned into the symbol of the beliefs and religious rituals of the people. Accordingly, they perform rituals that in divine religions are not appropriate to be carried out for anybody except for God. They, for instance, ask for the cure of the sick, pray the tree, impetrate, and pray it. Nobody dares oppose or deny the sanctity of the tree, and any opposition nipped in the bud.
Similar devotions and seeking cure are also present in Tayeb Salih'sDoumat wad Hamid'. Document wad Hamid is a fruitless tree, which, like the fig tree, has become sanctified. People perform Tawaf around and make vows and sacrifice lambs for it. No opposition tolerated here too.
The present paper applies a descriptive approach to study tree sanctification in these stories to highlight the myths and archetypes pointing out the relation between man and tree and finding the grounds and motivations for tree sanctification, finding how an element that is not intrinsically sacred becomes sanctified and determining which mechanisms used to achieve this. The findings show that the tree's sanctification is stronger in 'The Fig Tree of the Temples' than in 'Doumat wad Hamid,' and it has heftier relations.

Keywords

Sanctimonious; ‘The Fig Trees of the Temples’; Doumat wad Hamid; Ahmad Mahmoud; Tayeb Salih

References

 

1. قرآن کریم.
2. آذرنوش، آذرتاش (1388). فرهنگ معاصر. چاپ 10. تهران: نشر نی.
3. ابن عباد، صاحب (1414). المیحط فی اللغة. تحقیق: محمد حسن آل یاسین. ج 9. بیروت: عالم الکتاب.
4. ابن منظور، محمد بن مکرم(1414). لسان العرب. تحقیق: جمال الدین میردامادی. ج 7 و 14. بیروت: دار الفکر للطباعة/دار صادر.
5. دورکیم، امیل (1383). صور بن‍یانی حی‍ات دین‍ی. ترجمه: باقر پرهام. چاپ اول. تهران: نشر مرکز.
6. دوبوکور، مونیک (1378). رمزهای زنده جان. ترجمه: جلال ستاری. چاپ سوم. تهران: نشر مرکز.
7. روح­الامینی، محمود (1374). زمینه فرهنگ­شناسی. تهران: جهاد دانشگاهی.
8. زبیدی، محمد مرتضی(1414). تاج العروس من جواهر القاموس. تحقیق: علی هلالی وعلی سیری. ج 10. بیروت: دارالفکر.
9. الزمخشری، محمود بن عمر(1417). الکشاف. تحقیق: ابراهیم شمس الدین. ج 1. بیروت: دار الکتب العلمیة.
10. زمردی، حمیرا (1388). نقد تطبیقی ادیان و اساطیر (در شاهنامه فردوسی، خمسة نظامی و منطق الطیر عطار). چاپ سوم. تهران: زوّار.
11. سرکاراتی، بهمن (1385). سایه­های شکارشده. چاپ دوم. تهران: قطره.
12. سیاح،احمد (1390). فرهنگ بزرگ جامع نوین. ج1. چاپ 9. تهران: انتشارات اسلام.
13. صالح، الطیب (1997). دومة ود حامد. الطبعة الأولی. بیروت: دار الجیل.
14. صدقه، جان(1378). درخت در اساطیر کهن. ترجمه: محمدرضا ترکی. مجلة شعر. ش 26. صص141-145.
15. عاملی نباطی، علی بن محمد (1384). الصراط المستقیم إلی مستحقی التقدیم. تصحیح: میخائیل رمضان. نجف: المکتبة الحیدریة.
16. فریزر، جیمز جورج (1394). شاخة زرین، پژوهشی در جادو و دین. ترجمه: کاظم فیروزمند. تهران: آگاه.
17. مجلسی، محمد باقر (1403). بحار الأنوار. تحقیق: جمعی از محققان. بیروت: دار إحیاء التراث العربی.
18. محمود، احمد (1392). درخت انجیر معابد. چاپ هشتم. تهران: انتشارات معین.
19. موسوی گرمارودی، سید علی(1387). ترجمه قرآن کریم. چاپ سوم. تهران: چاپخانه قدیانی.

      20. میهن­دوست، محسن(1380). پژوهش عمومی فرهنگ عامه.چاپ اول. تهران: توس.