Investigating the Discursive Function of Allegory in Sufis’ Register: A Case Study of “Worship” Allegory

جستارهای نوین ادبی

Article 1, Volume 54, Issue 1 - Serial Number 212, April 2021, Pages 1-20   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/jls.2021.60401.0

Author

Zeinab Akbari^*

PhD in Persian Language and Literature, Allameh Tabatabai University

Abstract

There are three main views on studying allegory: a) From rhetorical perspective, allegory is a literary device that rhetorical scholars examine using rhetoric and has an aesthetic function; B) From cognitive perspective, it is a cognitive phenomenon that plays an important role in organizing human concepts and thinking, and what appears in language is only a manifestation of that cognitive phenomenon; C) From discourse view, allegory is a powerful tool that social activists use based on individual and social sources to legitimize their discourse and reject rival discourses. Throughout the history of Sufism, Sufis have tried to use allegory for making understandable the spiritual elements of their mystical experiences. Every allegory represents mystical concepts in a certain way. Relying on such an attitude and using the methodological foundations and tools of Laclau and Mouffe’s theory of discourse, the study examined the function of Sufi allegorical discourse on the concept of “obedience and worship” in Sufi expression. From a discursive point of view, in the early periods of Sufism, allegories are interdisciplinary in nature; that is, identities and concepts are often formed around signs that emerge from the common discourses of that period or even discourses outside the discourse of Islamic religious sciences. But in later times, the Sufis sought to reject the meanings of rival discourses by constructing concepts and identities, and to construct new networks of signs.

Keywords

Allegory; Discourse Analysis; Laclau and Mouffe; Sufis’ Register

References

قرآن کریم. (۱۳۸۰). ترجمۀ محمّدمهدی فولادوند. تحقیق هیئت‌علمی دارالقرآن الکریم (دفتر مطالعات تاریخ و معارف اسلامی). تهران: دارالقرآن الکریم.

نهج‌البلاغه. (۱۳۷۹). محمد دشتی، قم: صفحه‌نگار.

اب‍ن‌‌سی‍ن‍ا، ح‍سی‍ن‌‌ب‍ن‌ ع‍ب‍دال‍ل‍ه. (۱۳۶۲). الاشارات و التنبیهات، م‍ع‌ال‍ش‍رح‌ ن‍صی‍رال‍دی‍ن م‍ح‍م‍دب‍ن م‍ح‍مدب‍ن‌ ال‍ح‍س‍ن‌ ال‍طوسی‌ و ش‍رح‌ الش‍رح‌ ق‍طب‌ال‍دی‍ن م‍ح‍م‍دب‍ن م‍ح‍م‍د ابی‌ج‍ع‍ف‍ر ال‍رازی‌. تهران: دفت‍ر ن‍ش‍ر کت‍اب.

ترمذی، علی بن محمد. (۱۹۷۷). الأمثال من الکتاب والسنة. تحقیق: محمد علی البجاوی. قاهره: دار نهضة مصر للطبع و النشر.

الجرجانی، عبدالقاهر بن عبدالرحمن. (199۱). أسرار البلاغة. قرأه و علق علیه ابوفهر محمود محمد شاکر. القاهره: مکتبه المدنی.

خفّاجی، عبدالله بن محمد. (1952). سرالفصاحه، صححه و علق علیه عبدالمتعال الضعیدی. مکتبه و مطبعه محمد علی صبیح و اولاده: مصر.

ژنده پیل، احمدبن ابوالحسن. (۱۳۸۷). روضه المذنبین و جنه المشتاقین.‌ با مقابله، تصحیح، مقدمه، تحقیق و توضیح علی فاضل. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

سم‍ع‍انی‌، اح‍م‍دب‍ن م‍ن‍ص‍ور. (۱۳۸۴). روح‌ الارواح‌: فیش‍رح‌ اسم‍اء الم‍ل‍ک‌ ال‍ف‍ت‍اح‌، به ‌اه‍تمام‌ و ت‍ص‍حی‍ح‌ ن‍ج‍یب‌ م‍ایل‌‌ه‍روی‌. تهران: انتشارات علمى و فرهنگى.

شامیان ساروکلایی، اکبر. (1392). آینۀ معنی: تمثیل و تحلیل آن در شعر معاصر ایران از 1300 تا 1357. تهران: علمی و فرهنگی.

عین‌القضات همدانی، عبدالله بن محمّد. (۱۳۷۷). نام‍ه‌های‌ عی‍ن‌ال‍ق‍ض‍ات‌ ه‍م‍دانی. ب‍ه‌ اهتم‍ام‌ ع‍ل‍ی‍ن‍ق‍ی‌ م‍ن‍زوی‌، ع‍نی‍ف‌ ع‍سی‍ران. ت‍ه‍ران‌: اس‍اطی‍ر‏.

فتوحی، محمود. (1384). تمثیل (ماهیت، اقسام، کارکرد). مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی. 47-49: 141-178.

م‍ح‍اس‍بی، ح‍ارث‌ب‍ن‌ اس‍د. (۱۴۲۰). ال‍رع‍ای‍ة ل‍ح‍ق‍وق‌‌ال‍ل‍ه‌. ت‍ح‍ق‍ی‍ق‌ ع‍ب‍دال‍رحم‍ن‌ ع‍ب‍دال‍ح‍می‍د ال‍ب‍ر. م‍ص‍ر: دارال‍ی‍ق‍ی‍ن‌ ‏.

م‍ست‍ملی، اسم‍اع‍ی‍ل‌ ب‍ن م‍ح‍م‍د. (۱۳۶۳). ش‍رح‌‌ال‍ت‍ع‍رف‌ لم‍ذه‍ب‌‌ال‍ت‍ص‍وف‌. ب‍ا م‍ق‍دم‍ه‌ و ت‍ص‍حی‍ح‌ و ت‍ح‍ش‍ی‍ه‌ م‍ح‍م‍د روش‍ن‌. ت‍ه‍ران‌‏: اس‍اطی‍ر‏‏‏‏‏.

مشیدی جلیل، کرمی حجت اله. (۱۳۹۴). «مولانا و بازتولید گفتمان سلطنت مطلقه در تمثیلی عرفانی». همایش پژوهش‌های زبان و ادبیات فارسی، دورۀ ۸. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، انجمن علمی زبان و ادبیات فارسی.

می‍ب‍دی‌، اح‍م‍د ب‍ن م‍ح‍م‍د. (۱۳۷۱). کش‍ف‌الاس‍رار و ع‍ده‌الاب‍رار: م‍ع‍روف‌ ب‍ه‌ ت‍ف‍سی‍ر خ‍واجه‌ ع‍ب‍دال‍له ان‍ص‍اری. به‌ س‍ع‍ی‌ و اهت‍مام‌ ع‍ل‍ی‌اص‍غ‍ر ح‍کمت. ت‍ه‍ران‌: امی‍رک‍بی‍ر.

واعظ، بتول. (1397). «تحلیل ساختاری و گفتمانی تمثیل در مرصادالعباد». متن پژوهی ادبی. 22(75). 151-174.

هارلند، ریچارد. (1381). درآمدی تاریخی بر نظریه ادبی از افلاتون تا بارت. گروه ترجمۀ شیراز علی معصومی و همکاران. تهران: چشمه.

یورگنسن، ماریانه و فیلیپس، لوئیز. (۱۳۸۹). نظریه و روش در تحلیل گفتمان. ترجمه هادی جلیلی. تهران: نشر نی.

Charteris-Black, J. (2004). Corpus Approaches to Critical Metaphor Analysis. New York: Palgrave-MacMillan. Ed Milband. Editorials. Mirror Newspaper.

Dancygier, B. & Sweetser, E. (2014). Figurative language. Cambridge: Cambridge University Press.

Goatly,A. (2007). Washing the brain: Metaphor and hidden ideology. Amsterdam/ Philadelphia: John Benjamins Publishing.

Hellsten,Iina. (2002). The Politics of Metaphor: Biotechnology and Biodiversityin the Media. Acta Universitatis Tamperensis; Tampere: Tampere University Press. http://acta.uta.fi/pdf/951-44-5380-8.pdf

Laclau, E and Mouffe. (2001). Hegemony and socialist strategy,London: Verso, second edition.

Marttila, Tomas. (2016). Post-Foundational Discourse Analysis: From Political Difference to Empirical Research. Houndmills[etc]: Palgrave Macmillan. http://link.springer.com/10.1057/9781137538406.

Turner, Mark (1996). Literary Mind, Oxford University Press.