اثر ناحیه جزرومدی، مکمل‌های سیمانی و مصالح دریایی بر برخی از پارامترهای دوام بتن

مهندسی عمران فردوسی

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 26 شهریور 1402

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jfcei.2023.83067.1239

نویسندگان

محمد جهانی^{* 1}؛ شهره شاهنوری²؛ سعید مرادی³؛ محمد یزدانی¹؛ سیروس ارشادی⁴

¹کارشناس ارشد سازه‌های دریایی، گروه مهندسی عمران، دانشگاه هرمزگان - ایران

²مدرس و محقق دانشکده عمران، دانشگاه صنعتی آیندهوون، هلند

³کارشناس راه و ساختمان، مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی، بندرعباس، ایران

⁴گروه عمران، دانشکده فنی مهندسی، دانشگاه هرمزگان، بندرعباس، ایران

چکیده

استفاده از ماسه لایروبیشده و آب دریا در تولید بتن با توجه به منابع اولیه این مواد، عملاً درمحیطهای دریایی، جزایر و بنادر توجیه پذیرتر است. از طرفی، بررسی پارامترهای دوام سازه های بتنی در محیطهای دریایی خصوصا در شرایط جزرومدی بسیار حساس میباشد. بدلیل آنکه در این مناطق چرخه‌های متوالی خشک/مرطوب، گرادیان دما و رطوبت در طول زمان، روند کربناسیون و انتشار یون‌های رسانا را تشدید، و نهایتا زوال فیزیکی و شیمیایی بتن را تسریع می‌کند. هدف این تحقیق بررسی تاثیر پوزولانهای متاکائولن، دوده سیلیس و سرباره کوره ذوب آهن بر خواص مکانیکی و ریزساختار بتن ساخته شده از ماسه و آب دریا در شرایط جزرومدی می باشد. نتایج نشان داد که استفاده از آب و ماسه دریا در بتن، به دلیل حضور نمک های کلرید و همچنین پرشدن خلل وفرج توسط اترینگایت ناشی از حمله ی سولفاتها، بهبود 8%/6 خواص مکانیکی در سنین اولیه را به دنبال داشت، ولی پس از آن افت چشمگیری را تجربه کرد. دوده سیلیس به دلیل منبع بالای SiO2 و همینطور واکنش پذیری بالا، با تسریع روند مصرف کلسیم هیدروکسید، ضمن جلوگیری از پیشروی کربناسیون، باعث تشکیل ژل کلسیم-سیلیکات-هیدرات متراکم با سطح مخصوص بالا در ریزساختار ناحیه ی انتقال بتن ساخته شده از آب و ماسه دریا شد. همچنین در حضور سولفات منیزیم، دوده سیلیس بهتر از سرباره و متاکائولن، از تشکیل اترینگایت و نهایتا گسترش حفرات و ریزترک ها جلوگیری کرد.

کلیدواژه‌ها

دوام بتن؛ خواص مکانیکی؛ ریزساختار بتن؛ ماسه لایروبی‌شده؛ شرایط جزرومدی