Proximative Aspect and Construction of Serial Verbs in Persian Language

زبانشناسی و گویش های خراسان

Article 3, Volume 16, Issue 4 - Serial Number 37, January 2025, Pages 66-51   

Document Type: Original Article

DOI: 10.22067/jlkd.2024.89773.1272

Authors

Azadeh Sokhanafarin¹; Vali Rezai^{* 2}

¹PhD Candidate in Linguistics, University of Isfahan, Isfahan, Iran.

²Associate Professor, Department of Linguistics, University of Isfahan, Isfahan, Iran.

Abstract

A phasal construction is one of the inter-clausal relations that demonstrate the stages from the beginning to the end of an event. A proximative aspect is a kind of phasal construction, which is the phase of preinceptive and shows the probability of an event. In Persian language, progressive aspect is made of the combination of the auxiliary “dɑštan” (to have), the prefix “-mi” and the main verb. It can be expressed as a grammatical incomplete expression, and according to the context, if the main verb is an achievement or static verb, it is a proximative aspect. This study explored the proximative aspect of Serial Verb Construction (SVC) in Persian language using RRG framework. The purpose of was to determine the type of action of the main verb and the juncture-nexus SVC of proximative aspect in Persian. So, the data was collected from Najafi’ Perisan Dictionary, Persian Language Data Base, websites and other research work. After determining SVC on the basis of Aikhenvald’s criteria, the data were described and explained in the framework of RRG. The results showed that the SVC of proximative aspect has a nuclear subordination.

Keywords

Asymmetric Serial Verb; Proximative Aspect; Role and Reference Grammar; Juncture-nexus Relation

References

ابوالحسنی چیمه، ز. (۱۳۸۳، ۷-۸ آذرماه). افعال نمودی در زبان فارسی. مجموعه مقالات دانشگاه علامه طباطبایی (ص. ۲۵-۳۲). انتشارات دانشگاه علامه طباطبایی.

احمدی گیوی، ح. (1380). دستور تاریخی فعل. قطره.

احمدی گیوی، ح.، و انوری، ح. (1382). دستور زبان فارسی. فاطمی.

انوشه، م. (۱۳۹۷). نمود دستوری در ساخت فعل های پیاپی در زبان فارسی: رویکردی کمینه گرا. پژوهش های زبانشناسی، ۲۰(۱)، ۷۳-۹۱. http://doi.org/10.22108/JRL.2018.113736.1266

پایگاه دادگان زبان فارسی. (1403). https://pldb.ihcs.ac.ir

جهان پناه تهرانی، س. (۱۳۶۳). جعل­های لحظه­ای وتداوم. زبان­شناسی، ۱(۲)، ۶۴-۱۰۰.

داوری، ش.، و نغزگوی کهن، م. (۱۳۹۶). افعال معین در زبان فارسی. نویسه پارسی.

رضایی، و. (1391). بررسی نحوی و معنایی فعل های ایستا در زبان فارسی. زبان شناسی و گویش های خراسان، 4 (7)، 23-38.  https://doi.org/10.22067/lj.v4i7.24958

رضایی، و. (۱۳۹۴). فعل متوالی یا دوگانه. مقاله ارائه‌شده در همایش زبانشناسی دانشگاه فردوسی مشهد.

رضایی، و.، و مکارمی، ژ. (1400). نمود پیش نگر و نوع عمل در زبان فارسی. پژوهش های زبان شناسی، 23(1)، ۱۱۳-‍۱۳۲. https://doi.org/10.22108/JRL.2021.130216.1595

صفا، پ. (1380). نمود و نقش های آن در زبان. مدرس ، ۲۳(۵)، ۹۵-۱۱۴.

فرشیدورد، ف. (۱۳۹۱). دستور مختصر تاریخی زبان فارسی. زوار.

ماهوتیان، ش. (1378). دستور زبان فارسی از دیدگاه رده شناختی. مرکز.

مکارمی، ژ. (۱۴۰۰). تعامل نمود دستوری و واژگانی در زبان فارسی براساس رویکرد نقش گرا.رساله دکتری: دانشگاه رازی.

معزی پور، ف. (۱۳۹۹). دستور نقش و ارجاع و دستوری شدگی شواهدی از معین شدگی در فارسی. زبان شناسی و گویش‌های خراسان، ۱۲(۳)، ۱۳۷-۱۸۸.  https://doi.org/10.22067/jlkd.2021.39567

موسوی، س. (۱۳۸۹). ساخت فعل های متوالی در زبان فارس. انتشارات دانشگاه اصفهان.

نجفی، ا. (1378). فرهنگ فارسی عامیانه. نیلوفر.

نجفی، پ.، رحیمیان، ج.، خرمایی، ع.، و مولودی، ا. (1401). ساخت مرحله ای در زبان فارسی (تحلیل پیکرده بنیاد در چارچوب دستور نقش و ارجاع). زبان‌شناسی و گویش‌های خراسان، 14(4)، 1-38.

https://doi.org/10.22067/jkld.2022.75545.1090

نغزگوی کهن، م. (۱۳۸۹). افعال معین و نمایش نمود در زبان فارسی، ادب‌پژوهی، ۴(۱۴)، ۹۳-۱۱۰.

هدایت، ص. (1394). بوف کور. برگرفته از https://taaghche.com  

Aikhenvald, A. (2018). Recognizing serial verb. Oxford University Press.

Aikhenvald, A., & R. M. (2006). Serial verb constructions: A cross-linguistic typology. Oxford University Press.

Comrie, B. (1976). Aspect. Cambridge University Press.

Dik, S. K. (1997). The theory of Functional Grammar. Part1: The structure of the clause. Mouton de Gruyter.

Freed, A. F. (1979). The semantics of English aspectual complementation. D. Reidel.

Heine, B. (1994). On the genesis of aspect in African languages: The proximative. Berkely Linguistics Society , 20, 35-46.

Kilian-Hatz, C. (2006). Serial verb constructions in Khwe (Centeral-Khoisan). In A. A. Dixon (Ed.), Serial verb construction A cross-linguistic typology (pp. 108-123). Oxford university Press.

Olson, M. (1997). A semantic and pragmatic model of lexical and grammatical aspect. Garland.

Pavey, E. L. (2010). The structure of language an introduction to grammatical analysis. Cambridge University Press.

Romaine, S. (1999). The grammaticalization of Proximative in Tok Pisin. Language , 75 (2), 32-46.

Smith, C. (1997). The parameter of aspect. Reidel

Taleghani, H. A. (2008). Modality, aspect and negation in Persian. John Benjamins.

Van Valin, J., & Lapolla, R. (1997). Syntax: Structure, meaning and function. Cambridge University Press.

Van Valin, R. (2005). Exploring the syntax-semantics interface. Cambridge University Press.

Vendler, Z. (1967). Linguistics in philosophy. Cornell University Press.