A Study of Grammatical Cohesion in Jalal Al-e-Ahmad’s Modire Madreseh Based on ‎Halliday and Hassan’s Theory

زبانشناسی و گویش های خراسان

Article 6, Volume 17, Issue 2 - Serial Number 39, September 2025, Pages 154-137   

Document Type: Original Article

DOI: 10.22067/jlkd.2025.93879.1329

Authors

Seyed Mohammad Hosseini Maasoum^{* 1}; Hoda Davtalab²

¹Associate Professor of Linguistics, Payame Noor University, Tehran, Iran.

²ESL Instructor, Payame Noor University, Tehran, Iran.

Abstract

Cohesion is one of the fundamental components of every text. It is created through the juxtaposition of words and the establishment of semantic, grammatical, and pragmatic relationships between sentences within the text. Within a functional linguistics framework, Halliday and Hassan (1976) suggested the category of cohesion and its subcategories including grammatical and lexical cohesion. This study used their theory to examine the elements of grammatical cohesion in the short story Modire Mdreseh (The School Principal). To this end, different samples from the text were analyzed to explore the application of the elements of grammatical coherence including reference, ellipsis, substitution, and conjunctions. The results indicated that reference (69.9%) and conjunctions (25.1%) have the biggest roles and ellipsis (4.01%) and substitution (0.91%) have had the smallest impact in the cohesion of the text. The findings are in line with stylistic characteristics of Jalal Al-e-Ahmad in colloquial writing. Moreover, the results showed that the story Modire Madreseh is cohesive as far as the grammatical cohesion is concerned and the writer has made proper use of reference and conjunctions to maintain the relatedness of words and sentences. Using the elements of grammatical cohesion, Al-e-Ahamad has been successful in attracting readers and making them keep reading.

Keywords

Cohesion; Grammatical Cohesion; Halliday and Hassan’s Theory; Text; Modire Madreseh

References

الهیان، ل؛ و میرزایی، ل. (1393). بررسی انواع ارجاع در گلستان سعدی، رویکرد نقشگرا. گردهمایی انجمن ترویج زبان و ادب فارسی ایران. 9، 574-586.

امرائی، م؛ و بامری، ع. (1399). واکاوی عوامل انسجام در خطبه شقشقیه امام علی با اتکا به الگوی هالیدی و حسن. ذهن. 21 (81)، 175- 202.

امیری خراسانی، ا؛ و علی‌نژاد، ح. (1394). بررسی عناصر انسجام متن در نفثه المصدور بر اساس نظریه هلیدی و حسن. متن پژوهی ادبی، 19 (63)، 7- 32.

آل احمد، جلال. (1337). مدیر مدرسه. معین.

پورنامداریان، تقی؛ و ایشانی، ط. (1389). تحلیل پیوستگی و انسجام در غزلی از حافظ با رویکرد زبانشناسی نقش‌گرا. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی، 18 (12)، 7-42.

حاج عیدی، ح؛ و رضویان، ح. (1397). عوامل انسجام در داستان عدل صادق چوبک. مطالعات زبانی و بلاغی، 9 (18)، 69- 94.

شمیسا، س. (1383). نگاه تازه به بدیع. فردوس.

صدیقی، ک؛ و ستایش‌مهر، ع. (1394). بررسی تطبیقی ارجاع به‌عنوان یکی از عوامل انسجام متنی در نهج‌البلاغه. پژوهش‌نامه نهج‌البلاغه، 3 (12)، 25-42.

صفوی، ک. (1387). درآمدی بر معنی‌شناسی. سورۀ مهر.

طهماسبی، ز؛ و شعبانلو، ع. (1391). انسجام واژگانی در «مدیر مدرسه» اثر جلال آل احمد. فصلنامۀ علمی پژوشی اندیشه‌های ادبی، 4 (12)، 79- 95.

علوی مقدم، م. (1381). نظریه‌های نقد ادبی معاصر (صورت‌گرایی و ساخت‌گرایی). سمت.

غلامحسین زاده، غ؛ و نوروزی، ح. (1387). نقش ارجاع شخصی و اشاره‌ای در انسجام شعر عروضی فارسی. پژوهش‌های ادبی، 5 (19)، 117-138.

فلاحتی، ص؛ و اشرف، ا. (1392). بازخوانی نظریه نظم عبدالقاهر جرجانی. مطالعات تاریخی قرآن و حدیث، 19 (54)، 9‑ 26.

لطفی‌پور ساعدی، ک. (1371). درآمدی به سخنکاوی. مجلۀ زبانشناسی، 9 (1)، 9-39.

مسبوق، م؛ و دلشاد، ش. (1395). بررسی عناصر انسجام متن در داستان حضرت موسی با رویکرد زبان‌شناسی نقش‌گرا. پژوهش‌های ادبی- قرآنی، 4 (1)، 114-130.

مهاجر، م؛ و نبوی، م. (1393). به سوی زبان‌شناسی شعر. آگه.

میراحمدی، س؛ و آقاجانی، م. (1396). عناصر برجستۀ انسجام در بائیه متنبّی بر اساس نظریه هلیدی. مجله زبان و ادبیات عربی، 8 (17)، 233- 264.

وحید دستجردی، ح؛ و تقی‌زاده، س. (1384)، کاربرد عوامل انسجامی در ترجمه: بررسی مقابله‌ای متون فارسی و ترجمه‌های انگلیسی آن‌ها. مطالعات ترجمه، 3 (12)، 68.

وفایی، ع.، اسپرهم، د؛ و کاردل ایلواری، ر. (1396). بررسی انسجام و روابط واژگانی در داستان گیومرت. متن‌پژوهی ادبی، 21 (73)، 29- 52.

یاوری، فاطمه. وفایی، عباسعلی. فرخزاد، ملک محمد؛ و طاهر، رحیم. (1397). انسجام واژگانی و دستوری با رویکرد به واژه‌های مکرّر در دیوان منوچهری (بر اساس نظریۀ هلیدی و حسن). پژوهش‌های دستوری و بلاغی. 8 (13)، 163-192.

Andayani, P.O., Seken, M. & Marjohan, M. (2014). An Analysis of the Cohesion and Coherence of the Students' Narrative Writings in SMP Negeri 2 Banjar. Journal of Indonesians Language Education and Learning. 3 (1).

Andayani, P., Seken, I. & Marjohan, A. (2014). An Analysis of the Cohesion and Coherence of the Students' Narrative Writings in SMP Negeri 2 Banjar. Jurnal Pendidikan Bahasa Inggris, 2 (1).

Gang, w., & Qiao, L. (2014). On the Theoretical Framework of the Study of Discourse Cohesion and coherence. Studies in Literature and Language, 8 (2), 32- 37.

Halliday, M. & Hassan, R. (1976). Cohesion in English. London: Longman.

Halliday, M. & Mathiessen, C. (2004). An Introduction to Functional Grammar. London: Hodder Arnold.

Halliday, M. & Matthiessen, C. (2014). Halliday's Introduction to Functional Grammar. USA and Canada: Routledge.

Halliday, M. (1985). An Introduction to functional Grammar. London: Edwara Arnold.

Hamza Al-Hindawi, F., & Abu-Krooz, H. (2017). Cohesion and Coherence in English and Arabic: A Cross-Theoretic Study. British Journal of English Linguistics, 5 (3), 1-19.

Hasan, R. (1984). Coherence and Cohesive Harmony. Understanding Reading Comprehension. Delaware: International Reading Association.

Latifah, A., & Triyano, S. (2020). Cohesion and Coherence of Discourse in the Story of "Layangan Putus" on Social Media Facebook. Indonesian Journal of EFL and Linguistics, 5(1), 41- 56.

Munday, J. (2001). Introducing Translation Studies: Theories and Applications. Oxon: Routledge.

Wang,Y. and Guo, M. (2014). A Short Analysis of Discourse Coherence. Journal of Language Teaching and Research, 5 (2), 460- 465.

Yule, G. (1985). The Study of Language. Cambridge: Cambridge University Press.