برنامه ریزی کاربری اراضی در شهر گرمی

جغرافیا و توسعه فضای شهری

مقاله 2، دوره 0، شماره 1، اردیبهشت 1391   

نوع مقاله: علمی - پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/gusd.v0i0.19945

نویسندگان

کرامت اله زیاری^{* 1}؛ عباس مینایی¹؛ رضا زیاری²؛ سمیه زیاری¹

¹دانشگاه تهران/دانشکده جغرافیا

²پردیس بین المللی کیش دانشگاه تهران

چکیده

شکل گیری نظام کاربری اراضی در هر شهر و نحوه‌ی تقسیم اراضی و استفاده از آن در فعالیت‌ها و خدمات مختلف بازتاب و برآیند عملکرد جمعی از عوامل و نیروهای مختلف محیطی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و حقوقی است. با گسترش شهرنشینی و رشد برنامه‌ریزی شهری و منطقه‌ای، این مفهوم به صورت وسیع‌تر در قالب طرح های: آمایش سرزمین، طرح ریزی کالبدی، جامع، ساختاری- راهبردی و تفصیلی، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار گردید. در این نوشتار نظریه‌های متعددی از جمله دیدگاه‌ها و نظریه‌های برنامه‌ای، ساماندهی، کارکردگرایی، اصلاح گرایی، مدرنیسم، پست مدرنیسم، فرهنگ گرایی، طبیعت گرایی، فلسفه گرایی، فن‌گرایی، اختیارگرایی، آمایش انسانی، سلامت روان و توسعه‌ی پایدار و سایر رویکردهای خاص به برنامه ریزی کاربری اراضی شهری، در مورد شهر گرمی به صورت کوتاه بحث شده است. با نگرشی به مبانی، مفاهیم و فرآیند و اصول و معیارهای کاربری، شهر توپوگرافیک گرمی با مساحت290هکتار و جمعیتی برابر 28932 تن در سال 1385، مورد بررسی و برنامه ریزی قرار گرفت. این شهر در وضعیت موجود در بیشتر کاربری ها دارای کمبود سطح است. پراکنش کاربری‌ها با اصول ومعیارهای برنامه ریزی کاربری اراضی منطبق نیست. در پایان افق طرح جمعیت شهر گرمی به 38000 تن می‌رسد. برای طرح ریزی و ساخت انواع کاربری‌ها به مقدار معینی اراضی در وضع موجود و مقدار معینی هم در پایان سال افق برنامه ریزی، نیاز است.

کلیدواژه‌ها

کاربری اراضی؛ گرمی؛ برنامه ریزی؛ سرانه؛ وضعیت موجود

مراجع