بحران شهرنشینی در ایران : درآمدی جامعه‌شناختی بر آسیب‌شناسی مسائل جامعه ‌شهری در ایران نمونة مورد مطالعه: شهر اصفهان

علوم اجتماعی دانشگاه فردوسی مشهد

مقاله 2، دوره 4، شماره 1 - شماره پیاپی 9، شهریور 1386   

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jss.v0i0.8716

نویسندگان

افشار کهن افشار کهن^* ؛ ربانی ربانی

چکیده

شهر به مثابه مکان زیست جمعی انسان مدرن،بستر فیزیکی زندگی او را شکل می بخشد.حیات شهری متضمن مجموعه روابط رسمی،چندگانه،شبکه وار و چند بعدی است و ساکنان شهر در زندگی روزمره شان با مؤلفه های متعدد این مجموعه در تماس قرار می گیرند.روند شکل گیری شهرها و فرایند دگرگونی شان می تواند رابطه ای متقابل با مراحل تکوین هوّیّت اجتماعی شهرنشینان داشته باشد.هرگاه انسان‌ها در باور جمعی شان به یگانگی و وحدتی در کلّیّت فرهنگ و هوّیّت شان دست نیابند،نشانه ها و آثار آن را می توان از جمله در بخش‌های مختلف زندگی شهری بازشناخت؛نشانه ها و آثاری که خود تقویت کننده تشتت در ساختار فرهنگی زندگی شهری تواند بود.بر این اساس به نظر می رسد آشفتگی و نابسامانی های شهرنشینی در ایران منعکس کنندة بن بست معنایی در زندگی ایرانیان است.سرگردانی و ابهام در تعیین جهت گیری های اساسی زندگی (فردی و جمعی)اینک به وضوح در جامعة ایران قابل مشاهده است و صرف‌نظر از علل کثیرة مُوَجد آن،می توان انتظار داشت واجد تأثیراتی در فرآورده های حاصل این زندگی نیز باشد.لذا شگفت آور نخواهد بود که ناهماهنگی،عدم توازن،تنزل مدیریت شهری گاه تا سر حدّی نازل تر از معرفت عامیانه( common sense ) و تداخل و پیچیدگی مضاعف و فزاینده مسائل شهری و... همگی به بحرانی در سامانه شهر،حیات شهرنشینان و زندگی شهری منجر شوند.بدین ترتیب، آسیب شناسی مسائل شهری در ایران باید در چارچوب شرایط کلّی زندگی ایرانیان مورد بررسی قرار گیرد و لذا پرداختن به سویه های معنایی ـ فلسفی شهرنشینی در ایران، در بستر ابهام و سرگشتگی میان وضعیت سنّت‌خواهی و تجدّد باوری می تواند در این راستا مفید واقع شود.

کلیدواژه‌ها

شهر؛ شهرنشینی؛ شهروند؛ فرهنگ؛ هویت اجتماعی

مراجع