سامان‌دهی و بهسازی محلّات سنتی با استفاده از رویکرد شهرسازی جدید "نمونه‌ی موردی محلّه‌ی سرخاب تبریز"

جغرافیاوتوسعه ناحیه ای

مقاله 6، دوره 6، شماره 2 - شماره پیاپی 11، آذر 1387   

نوع مقاله: علمی- پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/geography.v6i11.4282

نویسندگان

علی آذر¹؛ کریم حسین زاده دلیر²

¹دانشیار گروه شهرسازی و معماری، واحد مراغه، دانشگاه آزاد اسلامی، مراغه، ایران

²استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، دانشگاه تبریز

چکیده

بافت‌های قدیم شهری، آثار گران‌بهایی هستند که نوع فرهنگ، معماری و ایدئولوژی حاکم بر سازمان فضایی شهری در دوران های مختلف را به نمایش می‌گذارند. انقلاب صنعتی، رشد تدریجی و ارگانیکی شهرها را تسریع بخشید و موجب بسط شهر به زمین های اطراف شد. هم‌زمان با انقلاب صنعتی، در حالی که شهر از درون تهی می شد، توسعه ی نامنظّم شهری باعث کشیدگی شهر به طرف اراضی پیرامون شده بود. محلّات سنتی، مخصوصاً در کلان شهرهای کشورهای در حال توسعه، با عدم تعادل بین ظرف(بافت قدیم) و مظروف(ساکنین) روبرو هستند. معرّفی و تحلیل الگوهای شهرسازی جدید در ساماندهی و بهسازی محلّه ی سنتی"سرخاب" و کمترین میزان مداخله ی کالبدی، از جمله اهداف این تحقیق است. نوشتار حاضر می کوشد تا فرضیه ی "در ساماندهی و بهسازی محلّه ی سنتی سرخاب، براساس الگوی شهرسازی جدید" را مورد ارزشیابی و تحلیل قرار دهد. از نظر هدف پژوهشی، مقاله ی حاضر جزو تحقیقات کاربردی محسوب می شود. در جمع آوری اطّلاعات، از روش‌های کتابخانه ای ، اسنادی و میدانی استفاده شده است. از نتایج تحقیق می توان به کارایی الگوهای شهرسازی جدید در ساماندهی محلّه ی سرخاب، رشد درون‌زای شهری، ارتقای ویژگی‌های فیزیکی و کارکردی از طریق تزریق عناصر جدید شهری، افزایش هویّت محلّه ای، افزایش سرانه‌ی خدمات شهری و جلب مشارکت ساکنان محلّه ی مورد مطالعه اشاره نمود.
کلیدواژه‌ها: بافت قدیم، بهسازی شهری، شهرسازی جدید، محلّه ی سنتی سرخاب