Diplomatic Protocols and Negotiation Rules in The Shahnameh

پژوهش نامه ایرانی سیاست بین الملل

Article 5, Volume 2, Issue 4, January 2015, Pages 117-134   

Document Type: مقالات

DOI: 10.22067/jipr.v2i4.44312

Authors

Morteza Manshadi^* ; Wahid Bahrami ‘Eyan al-Qazi

Ferdowsi University of Mashhad

Abstract

Diplomacy is an institution as old as the state; and diplomats have always been alongside rulers. For most people, politics and diplomacy is a mysterious realm, full of astonishing rewards. In the common perception, politicians and diplomats were often seen as shrewd, ruthless, planner and sometimes just characters. Diplomacy was also considered as a technique which did not comply with fixed rules. Diplomats seldom wrote about their profession. The Shahnameh is a narration of Iranian rule from the beginning of their history until the fall of the Sassanid. A search in the Shahnameh reveals certain rules and features of diplomacy in ancient Iran. The main question in this study is: what were the characteristics of diplomatic and negotiation rules in ancient Iran? In response to this question, it is argued that due to the experimental nature of diplomacy, its rules and attributes have remained constant during the time. The etiquette of diplomacy and negotiation, however, has changed. Rereading the Shahnameh, which is the research method used in this paper, points to this conclusion.

Keywords

the Shahnameh; diplomacy; embassy; ambassador; negotiation

References

آلادپوش، ع. و توتونچیان، ع. (1372). دیپلمات و دیپلماسی. تهران: وزارت امور خارجه.

اسلامی ندوشن، م. (1381). ایران و جهان از نگاه شاهنامه. تهران: امیرکبیر.

اعتماد مقدم، ع. (1350). آیین شهریاری در ایران بر بنیاد شاهنامه فردوسی. تهران: انتشارات وزارت فرهنگ و هنر.

بیژنی، م. (1384بهمن و اسفند). دیپلماسی در گذر زمان. اطلاعات سیاسی-اقتصادی. 221 و222.

بیلیس، ج. و اسمیت، اس. (1383). جهانی شدن سیاست: روابط بین الملل در عصر نوین: زمینه تاریخی و نظریه‌ها، ساختارها و فرآیندها (ترجمۀ ا. راه چمنی). 2 جلد. تهران: موسسه فرهنگی مطالعات تحقیقات بین المللی ابرار معاصر.

ثاقب فر، م. (1387). شاهنامه فردوسی و فلسفه تاریخ ایران. چاپ دوم. تهران: انتشارات معین.

حسینی، ف. (1382). تفاهم ملل و گفتگوی تمدنها در شاهنامه. پایان نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد.

دهخدا، ع. (1345). لغت‌نامۀ دهخدا. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.

رجایی، ف. (1372). تحول اندیشه سیاسی در شرق باستان. تهران: نشر قومس.

رضا، ع. (1355). پیوستگی آیین شاهنشاهی با زندگی و معتقدات ایران (ویژگی‌ها و مزایای آیین شاهنشاهی). تهران: شورای عالی فرهنگ و هنر، مرکز مطالعات و هماهنگی.

صدر، ج. (1382). حقوق دیپلماتیک و کنسولی. چاپ ششم. تهران: انتشارات دانشگاه تهران.

فردوسی، ا. (1382). شاهنامه برپایه چاپ مسکو. 2 جلد، تهران: هرمس.

فردوسی، ا. (1971). شاهنامه. 9 جلد. مسکو: آکادمی علوم اتحاد شوروی.

کاوندی کاتب، ا. (1392). آئین شهریاری و روابط بین الملل در شاهنامه فردوسی. اطلاعات سیاسی-اقتصادی، دوره جدید، 28(293).

کناوت، و. (1355). آرمان شهریاری ایران باستان، از کسنفن تا فردوسی، از روی آثار نویسندگان یونان و رم و ایران (ترجمه س. نجم آبادی). انتشارات وزارت فرهنگ و هنر.

گیدنز، آ. (1383). جامعه شناسی (ترجمه م. صبوری). چاپ یازدهم. تهران: نشرنی.

مجتبائی، ف. (1352). شهر زیبای افلاطون و شاهی آرمانی در ایران باستان. تهران: انتشارات انجمن فرهنگ ایران باستان.

منجد، ص. (1363). سفیران، سفارت در اسلام و سفارت در غرب (ترجمه پ. اتابکی). تهران: سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی.

میرزا صالح، غ. (1356). مقدمه‌ای بر تاریخ تئوری دیپلماسی. جلد اول. تهران: انتشارات دانشگاه ملی ایران.