نارسائی شهرت روایی درعرصه‌ی فقه و حدیث

فقه و اصول

مقاله 3، دوره 45، شماره 2 - شماره پیاپی 93، شهریور 1392   

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/fiqh.v0i0.9228

نویسندگان

فقیهی صدر فقیهی صدر^* ؛ عباسعلی سلطانی؛ حسین ناصری مقدم

چکیده

اکثر اصولیین شهرت روایی را به معنای شیوع و گستردگی نقل روایت در کتابها و جوامع روایی گرفته‌اند، که بر اساس این تعریف، شهرت روایی نه ‌تنها جابر ضعف سند روایت نمی‌شود؛ بلکه در تعارض روایات هم از اسباب و عوامل ترجیح به شمار نمی‌رود. چون کثرت نقل یک روایت در کتابها دلیل بر صحت آن روایت نمی‌شود. «ربِّ شهرة لااصلِ لَها» چه بسا امور مشهوری که هیچ اصل و اساسی ندارند!
شهرت روایی به تنهایی بدون همراه شدن با شهرت عملی به هیچ وجه رُجحانی برای روایت ایجاد نمی‌کند؛ بلکه اگر روایت مشهور مورد اعراض فقها قرار گیرد از نشانه‌های ضعف و سستی آن به شمار می‌رود.

کلیدواژه‌ها

شهرت روایی؛ شهرت عملی؛ مشهور؛ مستفیض؛ حدیث