تحلیلی بر نقش پیاده راه‌ها در سرزندگی شهری (مطالعه موردی: خیابان فردوسی شهر اصفهان)

جغرافیا و توسعه فضای شهری

مقاله 2، دوره 6، شماره 1 - شماره پیاپی 10، شهریور 1398، صفحه 19-38   

نوع مقاله: علمی - پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/gusd.v6i1.73389

نویسنده

پژمان محمدی ده چشمه^*

پیام نور شهرکرد

چکیده

هدف از پژوهش حاضر تحلیلی بر نقش پیاده ­راه‌ها در سرزندگی شهری در خیابان فردوسی شهر اصفهان می‌باشد. پژوهش حاضر ازنظر روش انجام دادن تحقیق (فنون گردآوری داده‌ها)، یک تحقیق توصیفی (غیرآزمایشی) است. درواقع روش مورد استفاده در این تحقیق یک روش توصیفی – تحلیلی است. جامعه آماری مورد پژوهش شامل کلیه متخصصین حوزه شهری در اصفهان به تعداد 2865 نفر می‌باشند. حجم نمونه بر اساس جدول مورگان تعیین شده است و بر این اساس تعداد حجم نمونه معادل 256 نفر می‌باشند که برای تجزیه‌وتحلیل مناسب‌تر تعداد 305 نفر انتخاب شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از نرم‌افزار spss و آزمون کولموپروف- اسمیرنف و تی تست استفاده شده است. بر مبنای آنچه مورد بررسی قرار گرفت، مشاهده گردید که افزایش و بهسازی مسیر پیاده راه‌ها در خیابان فردوسی شهر اصفهان زمینه‌ساز افزایش رضایت ساکنان، بهبود آرامش روحی و روانی ساکنین و به‌تبع بهبود سرزندگی فضای شهری و با توجه به افزایش تردد انسان در محدوده خیابان زمینه را برای رونق کسب‌وکارها فراهم می‌آورد. بر همین مبنا پیشنهاد می‌گردد که مدیریت شهری با کاربست مؤلفه‌های پیاده مدار و بر مبنای تجارب سایر کشورهای موفق در این زمینه به تدوین سند راهبردی و عملیاتی در پیاده­مدار نمودن این خیابان و به‌تبع سایر خیابان‌های با نقش اداری، گردشگری، تجاری و... اقدام نموده که نتایج مطلوب آن برای مردم و مسئولین در سرزندگی آن‌ها نقش خواهد داشت.

کلیدواژه‌ها

پیاده راه؛ سرزندگی؛ انسان؛ رضایت؛ خیابان فردوسی

مراجع

1. اسداللهی، ش. (1386). ضرورت توجه به حرکت پیاده در مراکز شهری. ماهنامه شهرداری‌ها،1(6)، 21-11.

2. اکبری نصب، ح. (1393). پیاده‌راه و تأثیر آن بر توسعه ارتباطات انسانی در شهر. مجله معماری، 1 (51)، 48-47.

3. اکبری، ع.، سلیمانی پاک، س.، و کولیوند، د. (۱۳۹۷). امکان‌سنجی طراحی پیاده‌راه در محور شهری میدان قدس تا میدان تجریش بر اساس عوامل کالبدی، کاربری، ادراکی. تبریز: سومین اجلاس بین‌المللی عمران، معماری و طراحی شهری.

4. ایرانمش، ن. (1388). مناسب‌سازی محیط شهری برای عابران پیاده. تهران: مهندسین مشاور سازه واره نو.

5. بهزادفر، م.، و طهماسبی، ا. (1392). شناسایی و ارزیابی مؤلفه‌های تأثیرگذار بر تعاملات اجتماعی (تحکیم و توسعه روابط شهروندی در خیابان‌های شهری: سنندج). باغ نظر، 25 (10)، 28-17

6. پاکزاد، ج. (1386). راهنمای طراحی فضاهای شهری. تهران: انتشارات شهیدی.

7. پوراحمد، ا.، زنگنه شهرکی، س.، و صفایی رینه، م. (1395). تحلیل نقش پیاده‌راه‌های شهری در ارتقای سرزندگی فضاهای شهری (مطالعۀ موردی: پیاده‌راه 17 شهریور، تهران). پژوهش-های جغرافیایی برنامه‌ریزی شهری، 4(2)، 175-195.

8. جلالی، ن. (۱۳۹۴). نماهای فعال شهری و سرزندگی راه‌ها. سمنان: اولین همایش پژوهش‌های کاربردی در علوم جغرافیایی.

9. حاتمی، ا. عاشوری، ح. (۱۳۹۷). نقش پیاده‌راه‌سازی در سرزندگی فضاهای شهری. تهران: دوازدهمین کنگره ملی پیشگامان پیشرفت.

10. شهرداری اصفهان (1395). موقعیت شهر اصفهان و ویژگی‌های آن، شهرداری اصفهان. بازیابی در 1 فروردین 1395، از https://www.isfahan.ir

11. صادقی، ن. (۱۳۹۴). ارزیابی عوامل مؤثر بر قابلیت پیاده‌مداری و افزایش حضورپذیری شهروندان در پیاده‌راه‌ها به‌منظور احداث پیاده‌راه‌های پایدار شهری مطالعه موردی: خیابان‌های مرکز شهر همدان. تهران: اولین همایش ملی توسعه پایدار شهری.

12. صفری، ح.، و زواره، ن. (۱۳۹۵). تأثیر پیاده‌راه‌های شهری بر تعاملات اجتماعی نمونه موردی خیابان اعلم الهدی رشت. بابل: دومین اجلاس ملی مهندسی عمران، معماری و توسعه شهری.

13. عاشوری، ع. (1389). پیوند منظرین انسان با محیط (بررسی نقش پیاده‌راه در حیات شهر). ماهنامه منظر، 8 (1)، 13-23.

14. عزیزی، ش.، و صفری، س. (۱۳۹۳). ارزیابی ویژگی‌های پیاده‌راه‌های موفق با تکیه بر مفهوم فضاهای منعطف نمونه موردی: خیابان لاله‌زار، گرگان: همایش ملی مهندسی عمران، معماری و مدیریت پایدار شهری.

15. فرامرزی، م.، و شهبازی، م. (۱۳۹۵). بررسی پارامترهای مؤثر بر عامل حضورپذیری در راستای افزایش سرزندگی فضاهای شهری. مشهد: اولین همایش بین‌المللی ایده‌های نوین در معماری شهرسازی جغرافیا و محیط‌زیست پایدار.

16. فروزانی، م.، و وصال، م. (۱۳۹۴). هم پیوندی میان ایمنی، امنیت و سرزندگی رویکردی تازه در طراحی پیاده-راه‌های شهری نمونه موردی: خیابان سعدی مشهد. تهران: اجلاس بین‌المللی پژوهش‌های نوین در عمران، معماری و شهرسازی.

17. قربانی، ر.، و کسری، م. (1389). جنبش پیاده گستری، رویکردی نو در احیاء مراکز شهری، موردمطالعه پیاده‌راه تربیت تبریز. مجله مطالعات و پژوهش‌های شهری و منطقه‌ای، 2 (6)، 21-36.

18. کریمی دهکردی، ف.، و عبدالهی، ع. (1396). ایجاد پیاده-راه برای ارتقاء نشاط و سرزندگی در فضاهای شهری (نمونه موردی: خیابان ملت شهرکرد، حدفاصل میدان 12 محرم تا چهارراه بازار). برنامه‌ریزی فضایی، 7 (1)، 99-81.

19. کوچک پور، ش.، و صفوی، ع. (۱۳۹۵). پیاده‌راه‌های شهری عاملی جهت افزایش سرزندگی (نمونه مورد: خیابان سلمان فارسی شهر اهواز). استانبول: اجلاس بین‌المللی عمران، معماری و منظر شهری.

20. مبهوت، م. و سروش، ف. (۱۳۹۶). بررسی پیاده‌راه‌ها به‌مثابه فضای شهری مطلوب نمونه موردی: حدفاصل میدان بیت‌المقدس تا حرم مطهر رضوی. مشهد: دوازدهمین سمپوزیوم پیشرفت‌های علوم و تکنولوژی کمیسیون پنجم: سرزمین پایدار، معماری و شهرسازی.

21. مورددوان، ر.، و اربابان اصفهانی، آ. (۱۳۹۴). بررسی تأثیر پیاده‌راه‌ها بر فضاهای شهری و کاربری‌ها،. تهران: سومین اجلاس بین‌المللی پژوهش‌های کاربردی در مهندسی عمران، معماری و مدیریت شهری.

22. نیکنام، ع.، و شاطرزاده، ع. (۱۳۹۵). بررسی مؤلفه‌های تأثیرگذار بر بهبود کیفیت پیاده‌راه‌ها با رویکرد تعاملات اجتماعی. تهران چهارمین اجلاس ملی پژوهش‌های کاربردی در مهندسی عمران، معماری و مدیریت شهری، تهران: دانشگاه صنعتی خواجه‌نصیرالدین طوسی.

23. وثوق، ث.، و صفوی، ع. (۱۳۹۷). ساماندهی محورهای پیاده با تأکید بر اصول انسان‌محور مطالعه موردی طراحی پل عابر پیاده فلکه دوم صادقیه. تهران: ششمین اجلاس ملی توسعه پایدار در علوم جغرافیا و برنامه‌ریزی، معماری و شهرسازی.

24. ویسی، ا.، و قیسوندی، آ. (۱۳۹۰). تحلیل و بررسی نقش کاربری و طراحی شهری در نشاط اجتماعی. تهران: اولین اجلاس بین‌المللی دوچرخه شهری.

25. یان، گ. (1389). فضاهای عمومی و زندگی جمعی. ترجمه علی غفاری و محمدصادق سهیلی پور. تهران: دانشگاه شهید بهشتی.

26. یان، گ. (1392). شهر انسانی. ترجمه علی غفاری و لیلا غفاری. تهران: موسسه علم معمار، دانشگاه شهید بهشتی.

27. Cammon, M., & Claudio, D. (2008). Public space the management dimension. New York: Routledge.

28. Fruin, J. (2011). Pedestrians planning and design: Time-saver standards for urban design. New York: McGraw-Hill.

29. Gehl, J. (1987). Life between buildings (J. Koch, trans.). New York, NY: Top.

30. Lamiquiz, P. J., & Lopez-dominguez, J. (2015). Effects of built environment on walking at the neighborhood scale: A new role for street networks by modelling their configurational accessibility?. Transportation Research, 74(2), 148-163.

31. Montgomery, J. (1998). Making a city: Urbanity, vitality and urban design. Journal of Urban Design, 3(1), 93-116.

32. Peiravian, F., Derrible, S., & Ijaz, F. (2014). Development and application of the pedestrian environment index (PEI). Journal of Transport Geography, 39(1), 73-84.

33. Sci, I. J. (2014). Factors affecting the vitality of streets in Downtown Johor Bahru City. Indian Journal of Scientific Research, 7(1), 361-374.

34. Watson, D. (2017). Time-saver standards for urban design. New York: McGraw-Hill Companies.

35. Wey, W. M., & Chiu, Y. H. (2013). Assessing the walkability of pedestrian environment under the transit-oriented development. Habitat International, 38(1), 106-118.

36. Yan, G. (2010). Public spaces and communal living (A. Ghaffari & M. Sadegh Soheilipour, trans.). Tehran: Shahid Beheshti University Publications.

37. Yan, G. (2013). Human city (A. Ghafari & L. Ghafari). Tehran: Shahid Beheshti University Publications.