A Jurisprudential Inquiry into the Authority of the Ruling Jurisconsult’s Opinion on Proving the Lunar Crescent Sighting

فقه و اصول (Fiqh va uṣūl)

Article 2, Volume 46, Issue 3 - Serial Number 98, December 2014, Pages 31-47   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/fiqh.v46i18.11487

Authors

‘Alī Akbar Īzadīfard^{* 1}; Muḥammad Muḥsinī Dihkalānī²; Ḥusayn Kāviyār³

¹Professor at Mazandaran University

²Assistant Professor of Mazandaran University

³M.A. in Private Law Islamic Azad University of Maymeh, Young and Elite Research Club, Maymeh, Iran

Abstract

Islamic Azad University of Maymeh, Young and Elite Research Club, Maymeh, Iran
Moon is considered a natural calendar for human individuals. Proving the crescent sighting is among the issues that all human beings are somehow in need of. Similarly, the Islamic religious law has subjected some of the important devotional acts upon proving the crescent sighting. This very fundamental function of the moon in the matters pertaining to this world and the Hereafter, has given the issue of proving the crescent sighting a special status in Islamic thinking.
The question that the present research would deal with is whether the Islamic judge has authority over proving the crescent sighting or not. In fact, do people have to refer to their supreme legal authority (marja‘ taqlīd) concerning the crescent sighting or is the sighting among the state’s duties?
Jurists have expressed various views on this question: a group of renowned majority of the jurists have considered as valid the judgment of the Islamic judge, whether his judgment is documented by evident proof or by his own knowledge. Another group maintain the invalidity of the judgment of the Islamic judge and believe that his judgment is not valid whether it is documented by evident proof, by being much reported (tawātur), by having prevalence (shuyū‘), or by the judge’s own sighting and knowledge. Yet, another group maintain that if the judge’s judgment is documented by evident proof, his
judgment is valid and if it is documented by his own knowledge and sighting, it is not valid.
To provide an answer to the above question, the present article tries to critically review and evaluate the brought up opinions and evidences of each one of them and conclude that the judgment of the ruling jurisconsult on the proof of the crescent sighting is necessary for, and even obligatory upon all people and that all people, even the legal authorities should follow it, since authority evidences of the judgment of the Islamic judge would include them, too.

Keywords

validity; invalidity; sighting the crescent; rule (ḥukūma); legal authorities; ruling jurisconsult

References

ابن بابویه، محمد بن علی، من لایحضره الفقیه، قم، جامعة المدرسین، چاپ دوم، 1404 ق.

 

بحرانی، یوسف بن احمد، الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهرة، قم، جماعة المدرسین، بی‌تا.

 

بیهقی، احمد بن حسین بن علی، سنن الکبری، بیروت، دارالفکر، بی‌تا.

 

حرّعاملی، محمد بن حسن، تفصیل وسائل الشّیعة الی تحصیل مسائل الشّریعة، قم، مؤسسة آل البیت (ع) لاحیاء التراث، چاپ دوم، 1414 ق.

 

حسینی روحانی، محمدصادق، فقه الصادق (ع)، قم، مؤسسه دارالکتاب، چاپ سوم، 1412 ق.

 

حسینی روحانی، محمدصادق، منهاج الصالحین، کویت، مکتبة الألفین، چاپ دوم، 1414 ق.

 

حکیم، محسن، مستمسک العروة الوثقی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، 1404 ق.

 

حلی، حسن بن یوسف، تذکرة الفقهاء، قم، مکتبة الرضویة لاحیاء الآثار الجعفریة، طبع قدیم، بی‌تا.

 

حلی، حسن بن یوسف، منتهی المطلب، تحقیق مجمع البحوث الاسلامیة، مشهد، آستان قدس رضوی، 1424 ق.

 

خمینی، روح الله، تحریرالوسیله، قم، دارالکتب العلمیة، چاپ دوم، 1409 ق.

 

خمینی، روح الله، کتاب البیع، قم، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان، چاپ چهارم، 1410 ق.

 

خمینی، روح الله، ولایت فقیه (حکومت اسلامی)، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س)، 1373.

 

خویی، ابوالقاسم، مستند العروه الوثقی (کتاب الصوم)، قم، نشر لطفی، 1407 ق.

 

خویی، ابوالقاسم، منهاج الصالحین، قم، نشر مدینه العلم، چاپ بیست و هشتم، 1410 ق.

 

سبزواری، عبدالاعلی، مهذب الاحکام، نجف، مطبعه الآداب، بی‌تا.

 

شهید اول، محمد بن مکّی، الدّروس الشرعیة فی فقه الامامیّه، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ اول، 1412 ق.

 

شیخ طوسی، محمد بن حسن، الاستبصار فیما اختلف من الاخبار، تحقیق سید حسن موسوی، قم، دارالکتب الاسلامیه، 1390 ق.

 

شیخ طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، قم، دارالکتب الاسلامیة، چاپ چهارم، 1365.

 

صدر، محمدباقر، الفتاوی الواضحة، تعلیقات توسط سید کاظم حسینی حائری، قم، دارالبشیر، چاپ اول، 1424 ق.

 

طباطبایی یزدی، محمدکاظم، العروة الوثقی، بیروت، مؤسسه الأعلمی، طبع قدیم، چاپ دوم، 1409 ق.

 

عاملی، محمد، مدارک الاحکام، قم، مؤسسه آل البیت (ع)، چاپ اول، 1410 ق.

 

علیدوست، ابوالقاسم، «نظرات کارشناسانه فقیه در موضوعات احکام»، مجله فقه و حقوق، شماره 3، سال اول، زمستان 1383.

 

عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، المکتبة العلمیة الاسلامیة، تهران، بی‌تا.

 

فنائی، ابوالقاسم، «جایگاه موضوع شناسی در اجتهاد»، فصلنامه نقد و نظر، شماره 5، زمستان 1374.

 

کرکی، علی بن حسین، رسائل الکرکی، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، 1409 ق.

 

ماوردی، علی بن محمد، الاحکام السلطانیة، بیروت، دارالفکر، 1422 ق.

 

مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیة، چاپ سی و ششم، 1387.

 

منتظری، حسینعلی، مبانی فقهی حکومت اسلامی، قم، مؤسسه کیهان، چاپ اول، 1409 ق.

 

موسوی خلخالی، محمدمهدی، حاکمیت در اسلام یا ولایت فقیه، قم، دفتر انتشارات اسلامی حوزه علمیه، چاپ اول، 1422ق.

 

میرزای قمی، ابوالقاسم، قوانین الاصول، تهران، المکتبة الاسلامیة، 1378.

 

نجفی، محمدحسن، جواهر الکلام فی شرح شرایع الاسلام، تهران، دارالکتب الاسلامیة، چاپ دوم، 1365 ق.

 

نراقی، احمد بن محمد مهدی، عوائد الایام، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه، 1417 ق.

 

نراقی، احمد بن محمد مهدی، مستند الشیعة، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، 1405 ق.