این «جامه» که می بری

جستارهای نوین ادبی

مقاله 2، دوره 43، شماره 2، اردیبهشت 1389، صفحه 1-18   

نوع مقاله: مقالۀ پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jls.v43i2.8393

نویسنده

آرش اکبری مفاخر^*

چکیده

این مقاله به بررسی نقش معنایی واژة «جامه» ([y’mk']: jāmag / yāmak) در جملة «این جامه که می بری» [bē ēt [y’mk']: jāmag / yāmak-ē dah kē barēh] می-پردازد. این جمله خطاب به زردشت در هنگام عروج او به آسمان در کتاب هفتم دینکرد آمده است. این پژوهش بر بنیاد ریشه شناسی تاریخی و کاربرد واژة جامه در متون گورانی(سده 3-14ه) از گروه شمال غربی زبان های ایرانی (پارتی) انجام شده است. واژة جامه در این زبان به معنای تن، پیکر و کالبد انسانی کاربرد گسترده ای دارد. جامه محل بروز روان انسانی است و روان در هنگام عروج و مرگ از آن جدا می شود. بنابراین در هنگام عروج زردشت به آسمان، امشاسپند بهمن به او می گوید: جامة (= تن) خود را بر زمین بگذارد و در سفری روانی با مینوی بهمن همراه شود.
کلیدواژه ها: جامگ، جامه، جام، زردشت، دینکرد، y’mk'.