نظریه تصورات نقش‌های ملی و تحولات سیاست خارجی ترکیه (2002 تا 2016)

پژوهش نامه ایرانی سیاست بین الملل

مقاله 6، دوره 7، شماره 1، اردیبهشت 1397، صفحه 139-164   

نوع مقاله: مقالات

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jipr.v7i1.68310

نویسندگان

مجید محمد شریفی^{* 1}؛ تهمورث غلامی²

¹دانشگاه تهران

²علامه طباطبایی

چکیده

نظریه تصورات نقش­های ملی را می­توان چارچوب نظری کارآمدی برای تبیین سیاست خارجی کشورها دانست. تحلیل­گران در ارزیابی سیاست خارجی کشورها همواره با عطف­نظر به یکی از ساحت­های داخلی و یا بین­المللی، بینش­های نظری سودمند هریک از این دو ساحت را به بهای نادیده­گرفتن دیگری قربانی­کرده­اند. پویایی­های حادث در محیط­های داخلی، منطقه­ای و بین­المللی، نیرومندترین پیشرانه در هدایت سیاست خارجی کشورها هستند و به همین دلیل در این مقاله، با کاربست نظریة تصورات نقش­های ملی سعی بر آن است که عناصر علی تعیین­کنندة سیاست خارجی ترکیه از سال 2002 تا 2016 در قالب چارچوبی سامان­یافته­تر انسجام یابد. سؤال این پژوهش آن است که چه عواملی سبب تحول و تطور سیاست خارجی ترکیه از سال 2002 تا 2016 علی­رغم حاکمیت حزب عدالت و توسعه در طول این دوره بر سامان سیاسی ترکیه بوده است؟ فرضیه این مقاله آن است که پویایی­های داخلی، منطقه­ای و بین­المللی مهم‌ترین پیشرانه­های سیاست خارجی ترکیه بوده است که در قالب نظریة تصورات نقش­های ملی بررسی شده‌اند. یافته­های این پژوهش نشان می­دهد که نظریة تصورات نقش­های ملی می­تواند چارچوبی سودمندتر برای ارزیابی سیاست خارجی ترکیه در مقایسه با سایر چارچوب­های نظری باشد.

کلیدواژه‌ها

واژگان کلیدی: سیاست خارجی؛ حزب عدالت و توسعه؛ نظریه تصورات نقش‌های ملی؛ پویش‌های داخلی و خارجی

مراجع

References

Adigbuo, R. (2007). Beyond IR Theories: The Case for National Role Conceptions, South African Journal of Political Studies, 34(1), 83-97.

Aras, B. (2009). Davutoglu Era in Turkish Foreign Policy, Seta Policy Brief, 11(32) 127-142.

Bakir, C., & Ziya, O. (2007). The Regulatory State and Turkish Banking Reforms, Development and Change, 41(1), 77–106.

Barnett, M. (1998). Dialogues in Arab Politics: Negotiations in Regional Order, New York: Columbia University Press.

Benli, M., & Altunisik, L. G. M. (2011). Policy in the Middle East under AKP, Turkish Studies, 12(4), 569 – 587.

Bermeo, N. (1992). Democracy and the lessons of dictatorship, Comparative Politics, 24(5), 273-291.

Biddle, J. B. (1986). Recent Developments in Role Theory, Center for Research in Social Behavior, University of Missouri-Columbia, Columbia.

Bilgehan, B., ozpek., & Yelda, D. (2014). Turkish foreign policy after the ‘Arab Spring’: from agenda-setter state to agenda-entrepreneur state, Israel Affairs, 20(3), 328-346.

Bilgin, A. (2014). Turkish Foreign Policy in a Changing Arab World: Rise and Fall of a Regional Actor, tandfonline, Available at: http://www.tandfonline. com/doi/full/10.1080/07036337.2014.975991?scroll=top&needAccess=true.

Boland Vincent (2004). Eastern premise. Financial Times, Available at:http://www .ft.com/intl/cms/s/0/24ffa904-5e41-11dd-b354-000077b07658.html#axzz2jIb9ti 8 G.

Breuning, Marijke (2017). Role Theory in Foreign Policy, Online Publication, http://politics.oxfordre.com/view/10.1093/acrefore/9780190228637.001.0001/acrefore-9780190228637-e-334.

Buzan, B., & Ole, W. (2004). Regions and Powers: The Structure of International Security, Cambridge University Press.

Cakir, R., & Fehmi, C. (2001). Recep Tayyip Erdogan: Bir Donusum Hikayesi [Recep Tayyip Erdogan: A story of transformation]. Istanbul, Turkey: Metis.

Çarkoğlu, A. (2002). The Rise of the New Generation Pro-Islamists in Turkey: The Justice and Development Party Phenomenon in the November 2002 Elections in Turkey, South European Society and Politics, 7(3), 123-156.

Davutoglu, A. (2008). Turkey's New Foreign Policy Vision, Insight Turkey, 10(1), 77-96.

Davutoglu, A. (2008). Turkey’s Foreign Policy Vision: An Assessment of 2007, Insight Turkey, 10)1), 77-96.

Demir, I. (2017). Turkey’s Foreign Policy toward the Middle East: Under the Shadow of the Arab Spring, Cambridge Scholars Publishing.

Demir, O.; Mustafa, A., & Metin T. (2004). Anatolian tigers and Islamic capital: Prospect and Challenges, Middle Eastern Studies, 40(6), 166-188.

Gül, A. (2009). Turkish Foreign Policy in the New Era, Lecture at USAK, 16December. Joint Political Declaration on the Establishment of the High Level Cooperation Council among Turkey, Syria, Jordan and Lebanon. Retrieved from.

Gumusc, S. (2010). Class, Status, and Party: The Changing Face of Political Islam in Turkey and Egypt, Comparative Political Studies 43(7), 835-861.

Halsti, K. J. (1388). International Politics: A Framework for Analysis, Translators, Bahram Mostaghimi & Massod Tarem Sari, Tehran: Foreign Affairs Ministry Publication (in Persian).

Hermanns, H. (2013). National Role Conceptions in the ‘Global Korea’ Foreign Policy Strategy, Gyeongsang National University.

Holsti, K. j. (1970). National Role Conceptions in the Study of Foreign Policy, International Studies Quarterly, 14(3), 233-309.

Huntington, S. (1991). The third wave: Democratization in the late twentieth century. University of Oklahoma Press.

Hymans E. C. J. (2006). The Psychology of Nuclear Proliferation Identity, Emotions and Foreign Policy, University of Southern California.

Keyman, F. (2009). Turkish Foreign Policy in the Era of Global Turmoil, SETA Policy.

Kirişc, K. (2013). The Rise and Fall of Turkey as a Model for the Arab World, Available at: https://www.brookings.edu/opinions/the-rise-and-fall-of-turkey-as-a-model-for-the-arab-world/.

Kirisci, K. (2011). Turkey’s “Demonstrative Effect” and the Transformation of the Middle East, Insight Turkey, 13(2), 33-55.

Kozebalan, H. (2014). Turkey Foreign Policy, Translator, Gholamreza Karimi, Tehran: Chapakhsh Publication. (in Persian)

Kupchan, C. (1994). The Vulnerability of Empire, Cornell University Press.

Laçine, S. (2009). Turgut Özal Period in Turkish Foreign Policy: Özalism, Available at: www. turkishweekly.net/article/333/turgut-ozal-period-in-turkish-foreign-policy-ozalism.htm.

Margaret, H., & Sprout. (1956). Man-Milieu Relationship Hypotheses in the Context of International Politics, Princeton: Center of International Studies.

McGowan, P. J., & Howard, S. (1973). the Comparative Study of Foreign Policy, Beverly Hills, Calif, SAGE Publishers.

Oniş, Z., & Suhnaz Y. (2009). Between Europeanization and Euro‐Asianism: Foreign Policy Activism in Turkey during the AKP Era, Turkish Studies, 10(1), 7-24.

Onis, Z. (2011). Multiple Faces of the “New” Turkish Foreign Policy: Underlying Dynamics and a Critique, Insight Turkey 13(1) 47-65.

Özpek, B. B., & Yelda, D. (2012). Foreign Policy: What if the Bowstring is Broken? Iran and the Caucasus 16(1), 117-128.

Sekhri, S. (2009). The role approach as a theoretical framework for the analysis of foreign policy in third world countries, African Journal of Political Science and International Relations, 3(10), 423-432.

Sheldon S. (1987). The Vitalization of Symbolic Interactionism, Social Psychology Quarterly, 50(1), 83-94.

Taspinar, O. (2008). Turkey’s Middle East Policies: Between Neo-Ottomanism and Kemalism, Carnegie Endowment for International Peace, Available at: http://carnegieendowment.org/2008/10/07/turkey-s-middle-east-policies-between-neo-ottomanism-and-kemalism-pub-22209.

Valerie, M. H., & Christopher S. V. (1995). Foreign Policy Analysis Yesterday, Today, and Tomorrow, Mershon International Studies Review, 39(2), 209-238.

Varol, O. O. (2013). The Turkish “model” of civil–military relations, oxford University Press and New York University School of Law, 11( 3), 727–750.

Walker, S. G. (1987). Role Theory and Foreign Policy Analysis, Cameron G. Thies Associate Professor University of Iowa Department, https://www.researchgate. net/publication/228985348_Role_Theory_and_Foreign_Policy.

Waltz, K. (1979). Theory of International Politics, Addison-Wesley Publisher.

Wish, N. B. (1980). Foreign Policy Makers and Their National Role Conceptions, International Studies Quarterly, 24(4), 532-554.

Yavuz, H. (2011). Islam, Secularism and Islamic Democracy in Turkey, Translator, Ahmad Azizi, Tehran: Ney Publication. (in Persian)