بررسی اثر بخشی دو رویکرد مشاوره ای و رواندرمانی در کاهش نشانگان افسردگی ، اضطراب و پرخاشگری در میان زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده شهرستان سقز

پژوهش نامه مبانی تعلیم و تربیت

مقاله 4، دوره 07، شماره 2، آبان 1385   

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/fe.v7i2.1868

نویسندگان

عطاری عطاری^* ؛ کیومرث بشلیده؛ یوسفی یوسفی؛ نبوی حصار نبوی حصار

چکیده

هدف از این پژوهش مقایسه اثرات دو رویکرد مشاوره‌ای و روان درمانی یعنی گشتالت درمانی و معنادرمانی، در کاهش نشانگان پرخاشگری، افسردگی و اضطراب در میان زنان متقاضی طلاق مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره خانواده شهرستان سقز بود. جامعه تحقیق شامل، کلیه‌ی زنان متقاضی طلاق شهرستان سقز بود که در زمان شروع این پژوهش 94 نفر بودند و در حین تحقیق 4 نفر از آنها در انجام تحقیق شرکت نکردند. با استفاده از مقیاس SCL-90-R میزان پرخاشگری، افسردگی و اضطراب در آنها تشخیص داده شد. به این ترتیب در سه گروه آزمایشی به صورت تصادفی قرار گرفتند. (30 نفر در هر گروه). سپس 30 نفر فرد سالم به صورت تصادفی انتخاب و به عنوان گروه بهنجار قرار گرفتند. به این ترتیب، چهار گروه گشتالت درمانی، معنادرمانی، گروه گواه و گروه بهنجار شکل گرفت. نتایج حاصل در متغیرهای وابسته‌ی پرخاشگری، افسردگی و اضطراب در آزمودنی‌ها، با استفاده از مقیاس تشخیصی SCL-90-R به صورت پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری، اندازه‌گیری شد. بررسی نتایج با روش سنجش‌های مکرر چند متغیری نشان داد که رویکرد گشتالت درمانی در کاهش نشانگان پرخاشگری، اضطراب و افسردگی همانند رویکرد معنادرمانی مؤثر است. به بیان دیگر، هر دو رویکرد درمانی، اثر معنی‌داری در کاهش نشانگان‌های روانی مذکور داشته‌اند؛ اما فرضیه‌های مربوط به تفاوت میان این دو روش درمانی در کاهش اضطراب، افسردگی و پرخاشگری تأیید نشدند.
کلید واژه‌ها: پرخاشگری، افسردگی، اضطراب، رویکرد معنادرمانی، رویکرد گشتالت‌درمانی، زنان متقاضی طلاق.