ستی و بازتاب آن در ادب فارسی

جستارهای نوین ادبی

مقاله 3، دوره 41، شماره 2 - شماره پیاپی 161، بهمن 1387، صفحه 49-74   

نوع مقاله: مقالۀ پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jls.v41i1.13182

نویسنده

بابا صفری ، سالمیان بابا صفری ، سالمیان^*

چکیده

چکیده
ستی واژه‌ای است سانسکریت به معنی عفیف و پاکدامن و در اصطلاح به معنی زنی است که طیّ آداب خاصّی خود را در فراق همسر درگذشته‌اش می‌سوزاند و به معنی خود این مراسم نیز به کار رفته است. سابقه شکل‌گیری آن به 1000 تا 500 سال پیش از میلاد برمی‌گردد و در سال 1829 ممنوع اعلام شد. شاعران پارسی زبان به ویژه آنان که در دیار هند می‌زیستند، از این سنت هندویی استفاده کرده و منظومه‌هایی سوزناک و پراحساس آفریده‌اند. در این مقاله آیین ستی و بازتاب آن در ادبیات فارسی مورد بررسی قرار می‌گیرد.