Emphasizing equivalents in both Arabic and Persian

زبان و ادبیات عربی

Article 2, Volume 9, Issue 16, February 2018, Pages 59-87   

Document Type: research article

DOI: 10.22067/jall.v8i16.53754

Authors

Mina Jigare^* ; Shermin Nazarbeigi

Alzahra University

Abstract

Extended Abstract
1- Introduction
The emphasis is one of the important subjects which have a serious effect in speech`s eloquence. The speech will be effective when it is proportional with situation of the addressee. The addressee has sometime empty mind, sometime is uncertain, and sometime is denying. The eloquent should give a lecture effectively and the translator should translate the lecture without decrease these effects as he can. So that the true reflection of emphasis methods is very important in translation, and addressee`s effect is changed, if it is no equivalents of emphasis methods in basis and destination languages and this is a challenge that the translator faces in the translation process.
2- Theoretical Framework
In every language, there are several ways in which the speaker or the author emphasizes the concept. These emphasis on grammar and rhetoric has been introduced. Therefore, in the present study, the emphasis of the two languages in the context of the contrastive linguistics has been studied in order to investigate the equivalence of the two Arabic and Persian languages. A corroborative response is a strand of contrastive linguistics that examines the differences and similarities of two or more languages at a moment's point. contrastive linguistics can be closely linked to translation, since language similarities and differences in transliteration are obvious. In the translation process, the interpreter occasionally finds similarities and differences between the source language and the destination, which was not known to him before translation. Therefore, this research has been conducted in the circle of grammar, rhetoric, contrastive linguistics, and translation.
3- Method
This descriptive-analytic study has considered the emphasis of the two languages of Arabic and Persian. Highlighting their similarities, and considering the non-multiplicity of emphasizing constraints in Farsi, this study provides some solutions for replacing the multiple emphases Arabic, in Persian.
4- Results and Discussion
In both Arabic and Persian, the emphasis is on a wide range of subjects, but adapting and reversing these emphases is not necessarily possible in all cases. Similar emphasis in Arabic and Persian languages simply emphasizes the equilibrium by translating from Arabic to Persian and vice versa, and replacing the emphasis text of each of these two languages rather than the emphasis of another language. Translators try to put the variate Arabic emphasis methods in destination language by emphasis Persian adverbs, while with the variety of emphasis in Persian, they can equalize the emphasis in the source and destination text, as far as possible, with innovation.
5- Conclusion
The emphasis in both Farsi and Arabic is very much appreciated and the emphasis in the Persian language is limited to the emphasis that the majority of translators cite, and in Persian, as in Arabic, each verbal unit can emphasize. The Arabic-Persian syntaxes make it possible to translate Arabic emphases into the Persian language itself. Present participle, future verb, subject in the form of the pronoun, indefinite subject, Swear, etc. are used in both languages to express the emphasis. When the Arabic sentence has several emphasis, the translator can reflect the emphasis purport of Arabic speech with innovation by using signs, synonyms, etc which are the emphasis tools in Farsi.

Keywords

Emphasis equals; translation; Emphasis style; Arabic language; Persian language

References

کتابنامه

فهرست منابع عربی

1. قرآن کریم

2. نهج البلاغه

3. ابن الجنّی، ابو الفتح عثمان. (1413 ق). سر صناعة الإعراب، دمشق، دار القلم.

4. احمد پور، شاهین. (1391 ش). زبانشناسی نوین، تهران، نشر گلریز.

5. امامی، کریم. (1375 ش). از پست و بلند ترجمه، تهران، انتشارات نیلوفر.

6. الآلوسی، سید محمود. (2004 م). روح العانی فی تفسیر القرآن العظیم، بیروت دار الکتب العلمیة.

7. الآنصاری، ابن هشام. (1426 ق). مغنی اللبیب عن کتب الأعاریب، مصر، دار المعارف.

8. تجلیل، جلیل. (1363 ش). معانی و بیان، تهران، مرکز نشر دانشگاهی.

9. التفتازانی، سعد الدین مسعود. (1412 ق). الشرح المطوّل علی التلخیص، قم، مکتبة الداوری.

10. التفتازانی، سعد الدین مسعود. (1965 م). مختصر المعانی، عمان، وزارة الثقافة.

11. الجارم، علی و مصطفی أمین. (1386 ش). البلاغة الواضحة، طهران، دار «الهام».

12. الجوهری، إسماعیل بن حمّاد. (1411 ق). الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة، طهران، مؤسسة «تبیان» للثقافة و الإعلام.

13. الحاکم النیشابوری، ابو عبد الله محمد ابن عبد الله. (2001 م). غرائب القرآن و رغائب الفرقان، بیروت، دار الفارابی.

14. حدّادی، محمود. (1372 ش). مبانی ترجمه، تهران، انتشارات جمال الحق.

15. حسن، عباس. (1423 ق، 2002 م). النحو الوافی، دمشق، دار البشائر للنشر و التوزیع.

16. خسرو شاهی، مصطفی. (1388 ش). زبانشناسی ترجمه از عربی به فارسی، تهران، نشر دانش.

17. خطیب رهبر، خلیل، 1347 ش). حرف اضافه، حرف ربط، تهران انتشارات صفیعلیشاه.

18. الخوص، أحمد. (2001 م). قصة الإعراب، بیروت، دار الجیل.

19. خیام پور، عبد الرسول. (1375 ش). دستور زبان فارسی، تهران، انتشارات کتابفروشی تهران.

20. درخشان، مهدی. (1369 ش). درباره زبان فارسی، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.

21. الزرکشی، بدر الدین محمد. (1978 م). البرهان فی علوم القرآن، دمشق، دار الفکر.

22. الزمخشری، محمود بن عمر بن محمد. (1999 م). الکشّاف عن حقائق غوامض التنزیل و عیون الأقاویل فی وجوه التأویل، بیروت، دار الجیل.

23. السکاکی، ابو یعقوب؛ (1417 ق). مفتاح العلوم، الریاض، دار العلوم للطباعة و النشر.

24. سیبویه، عمرو بن عثمان. (1992 م). الکتاب، مصر، دار الشروق.

25. السیوطی، جلال الدین. (1417 ق). همع الهوامع فی شرح جمع الجوامع، دمشق، دار المعارف.

26. السیوطی، جلال الدین. (1975 م). الإتقان فی علوم القرآن، عمان، دار الفکر.

27. شریعت، محمد جواد. (1367 ش). دستور زبان فارسی، تهران، انتشارات اساطیر.

28. شفیعی، محمود. (1343 ش). شاهنامه و دستور، تهران، انتشارات نیل.

29. شمیسا، سیروس. (1386 ش). معانی، تهران، نشر میترا.

30. الشیخ البهائی العاملی، محمد بن حسین. (1411 ق). تهذیب البیان، مصر،دار المعارف.

31. صادقی، علیرضا. (1388 ش). نشانه گذاری و مفاهیم، تهران، نشر مهراد.

32. الطبرسی، فضل بن حسن. (1423 ق). تفسیر جمع الجوامع، الکویت، منشورات اتحاد الکتاب العرب.

33. طبیبیان، سید حمید. (1387 ش). برابرهای دستوری در عربی و فارسی، تهران، انتشارات پژوهشگاه و علوم انسانی.

34. العکاشة، محمود. (1426 ق). التحلیل اللغوی فی ضوء علم الدلالة،مصر، دار النشر للجامعات.

35. فخر الرازی، حسین بن علی. (1420 ق). مفاتیح الغیب، بیروت، دار إحیاء التراث العربی.

36. فخر الرازی، حسین بن علی. (1990 م). نهایة الایجاز فی درایة الإعجاز، دمشق، دار ابن رشد.

37. الفرّاء، یحیی بن زیاد. (1403 ق، 1983 م). معانی القرآن، بیروت، عالم الکتب.

38. فرشید ورد، خسرو. (1375 ش). جمله و تحوّل آن در زبان فارسی، تهران، مؤسسه انتشارات امیر کبیر.

فهرست منابع فارسی

1. قریب، عبد العظیم و ملک الشعراء بهار و بدیع الزمان فروزانفر و جلال همایی و رشید یاسمی. (1344 ش). دستور زبان فارسی، تهران، انتشارات کتابخانه مرکز.

2. کزازی، میر جلال الدین. (1370 ش). معانی، تهران، نشر مرکز.

3. لطفی پور، کاظم. (1385 ش). درآمدی به اصول و روش ترجمه، تهران، مرکز نشر دانشگاهی.

4. لطفی پور، کاظم. (1389 ش). زبان شناسی و مسائل آن در ادب فارسی، تهران، نشر پارس.

5. لطفی، حسن. (1386 ش). بررسی مسائل ترجمه از عربی به فارسی، تهران، نشر گلریز.

6. لوائی، محمد علی. (1316 ش). توانائی زبان پارسی، تهران، نشر گلچین.

7. محی الدین، محمد. (2007 م). شرح مختصر المعانی للتفتازانی، الأردن، دار الشباب.

8. معین، محمد. (1377 ش). مفرد و جمع و معرفه و نکره، تهران، انتشارات دانشگاه تهران.

9. نجفی، ابوالحسن. (1375 ش). آیا زبان فارسی در خطر است؟، تهران، نشر دانش.

10. الهاشمی بک، سیّد أحمد. (1425 ق). جواهر البلاغة، دمشق، دار المعارف.

فهرست مقالات

1. جیگاره، مینا. (1383 ش). «اسلوب‌های تأکید در زبان قرآن»، فصلنامه علمی- پژوهشی دانشگاه الزهراء (س). شماره 52.

2. ربانی، محمد حسن. (1382 ش). «گونه‌های تأکید در قرآن»، فصلنامه علمی- پژوهشی پژوهش‌های قرآنی، شماره 36- 35.