بهینه سازی ریشه زایی دو ژنوتیپ عدس(Lens culinaris Medik.) در شرایط این ویترو

پژوهشهای زراعی ایران

مقاله 12، دوره 8، شماره 1 - شماره پیاپی 15، فروردین و اردیبهشت 1389، صفحه 90-97   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/gsc.v8i1.7397

نویسندگان

ولی اله قاسمی عمران^* ؛ عبدالرضا باقری

دانشگاه فردوسی مشهد

چکیده

چکیده
باززایی موثر و با کارایی بالا از پیش نیازهای اساسی انتقال ژن به گیاهان بشمار می‌رود. گیاه عدس به دلیل مشکلات در القاء ریشه زایی به عنوان یکی از بقولات سرسخت در باززایی کامل گیاه محسوب می‌شود. به این منظور از دو روش این ویترو و روش این ویوو به دنبال این ویترو جهت ریشه زایی ساقه‌های باززایی شده در این گیاه استفاده شد. روش ریشه زایی این ویترو- این ویوو روش مناسب تری نسبت به روش این ویترو جهت ریشه زایی ساقه‌های باززایی شده تشخیص داده شد. ساقه‌های باززایی شده از محیط حاوی 2 میلی گرم در لیترBAP، دارای ریشه زایی بیشتری (70%) نسبت به ساقه‌های باززایی شده از محیط‌های حاوی 3 و 4 میلی گرم در لیتر BAP می‌باشند که نشان دهنده اثر بازدارندگی سیتوکینین‌ها در ریشه زایی می‌باشد. هورمون IBA در غلظت 10 میلی‌گرم در لیتر به صورت پیش تیمار 24 ساعته، درصد ریشه زایی بیشتری را نسبت به پیش تیمار سه شبانه روزه القاء نمود. در حالی که هورمون NAA با همان غلظت به صورت پیش تیمار سه شبانه روز، بیشترین درصد ریشه (80 درصد) را تولید نمود. بین دو ژنوتیپ مورد استفاده تفاوت معنی داری در درصد، تعداد و طول ریشه زایی ساقه‌ها وجود نداشت.

واژه‌های کلیدی: عدس، ریشه زایی، اکسین، ریزنمونه و این ویترو