بررسی چگونگی پاسخ جودره (Hordeum spontaneum) و گندم (Triticum aestivum) به علف‎کش‌های مختلف در شرایط گلخانه‌ای

پژوهش های حفاظت گیاهان ایران

مقاله 6، دوره 26، شماره 3 - شماره پیاپی 20، مهر 1391، صفحه 278-287   

نوع مقاله: مقالات پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jpp.v26i3.15488

نویسندگان

سید احمد حسینی^* ؛ محمد حسن راشد محصل؛ مهدی نصیری محلاتی؛ کمال حاج محمدنیا قالی‏ باف

دانشگاه ولیعصر رفسنجان

چکیده

به‌منظور بررسی کارایی علف‎کش‌های مختلف در کنترل علف هرز باریک برگ جودره (Hordeum spontaneum) و مطالعه پاسخ جودره و گندم (Triticum aestivum) رقم چمران به علف‎کش‌های مختلف، آزمایش دُز پاسخ گلدانی در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1387 اجرا شد. علف‎کش‌های کلودینافوپ پروپارژیل، پینوکسادن، سولفوسولفورون، و متسولفورون متیل+ سولفوسولفورون، به صورت پس رویشی در مرحله دو تا سه برگی جودره و گندم، و علف‎کش ایزوپروترون+ دیفلوفنیکان به صورت پیش رویشی به کار برده شدند. سه هفته بعد از سمپاشی وزن خشک بوته ها در هر تیمار اندازه‌گیری شد و سپس شاخص های GR50 و GR25 (به ترتیب دُز لازم علف‎کش برای 50 و 25 درصد کاهش رشد در مقایسه با شاهد) محاسبه شد. نتایج نشان داد که به دلیل تحمل بالای جودره، هیچ یک از علف‎کش‌ها قادر نبودند بدون خسارت به گندم به طور کامل موجب نابودی جودره شوند. علف‎کش متسولفورون متیل+ سولفوسولفورون بهترین گزینه برای کنترل جودره در گندم بود، به طوری که زیست توده جودره در دُز توصیه شده آن حدود 32 درصد و در بالاترین دُز حداکثر 3/61 کاهش یافت، در حالی که حداکثر کاهش رشد گندم در بالاترین دُز 5/21 درصد بود. علف‎کش‌های کلودینافوپ و پینوکسادن حتی در مقادیر بالاتر از دُز توصیه شده تأثیری بر جودره نداشته و از آن‌ها نمی‏توان برای کنترل جودره استفاده کرد. سولفوسولفورون در دُز توصیه شده تأثیر زیادی روی جودره نداشت، اما در مقادیر بالاتر موجب کاهش معنی‎دار زیست توده جودره و گندم شد.

کلیدواژه‌ها

تحمل علف‎کش؛ دُز- پاسخ؛ کنترل شیمیایی؛ علف‎ ‎هرز باریک برگ