Homāyun-Nāma (Tārikh-e Manẓum-e Zojāji): A Codicological and Historical Study

جستارهای نوین ادبی

Article 4, Volume 47, Issue 4 - Serial Number 187, February 2015, Pages 39-58   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/jls.v47i4.17686

Authors

Javad Rashki Ali-Abad^* ; Javad Abbasi

Ferdowsi University of Mashhad

Abstract

Versified historiography as a style of historiographycame into being in 6th/12th century Iran through imitating Ferdowsi’sShāhnāma and reached its height in Mongol era. Consequently, in less than a century, more than ten versified histories were composed including one of the most famous one, Ẓafar-nāma ofḤamd-AllāhMostawfi. But it was ZojājiTabrizi who composed the first versified history, Homāyun-nāma, in early Ilkhanid period. These versified histories in general and Homāyun-nāma in particular have been ignored mostly in Ilkhanid historiography and scholarship. Besides remaining unknown, there are some misunderstandings in few observations which have been done about Homāyun-nāma, including its recent edition. This article begins with a brief introduction about the work and its composer, investigates some historical misunderstandings about it and throws light on its importance in Persian literature and historiography

Keywords

Zojāji; Homāyun-nāma; Ḥabibi; Pirniā; Versified Historiography; Persian literature; MalekṢadr al-Din

References

آیدنلو، سجاد. (1386). نارسیده ترنج. اصفهان: مانا.

ابن الفوطی، کمال الدین عبدالرزاق. (1416ق.). معجم الآداب فی معجم الالقاب. تحقیق محمد الکاظم. طهران: وزاره الثقافه و الارشاد الاسلامی.

پیرنیا، علی. (1390). «یادداشت». همایون نامه (نیمۀ نخست): تاریخ منظوم حکیم زجّاجی سرایندۀ سدۀ هفتم. تصحیح علی پیرنیا. تهران: میراث مکتوب.

پیرنیا، علی (1383). «یادداشت». همایون نامه (نیمۀ دوم): تاریخ منظوم حکیم زجّاجی سرایندۀ سدۀ هفتم. تصحیح علی پیرنیا. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

جوینی، علاءالدین عطاملک. (1334). تاریخ جهانگشا. تصحیح محمد بن عبدالوهاب قزوینی. لیدن: مطبعه بریل.

حبیبی، عبدالحی. (1331). «تاریخ منظوم زجاجی». یغما. سال پنجم. شمارۀ 12.

حسینعلی، حسن. (1388). گذری بر تاریخ زنجان. زنجان: دانش.

دولت آبادی، عزیز. (1377). سخنوران آذربایجان (از قطران تا شهریار). تبریز: ستوده.

زجّاجی. (1390). همایون نامه(نیمۀ نخست): تاریخ منظوم حکیم زجّاجی سرایندۀ سدۀ هفتم. تصحیح علی پیرنیا.تهران: مرکز پژوهشی میراث مکتوب.

زجّاجی 1383).همایون نامه (نیمۀ دوم): تاریخ منظوم حکیم زجّاجی سرایندۀ سدۀ هفتم. تصحیح علی پیرنیا. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.

صفا، ذبیح الله. (1333). حماسه سرایی در ایران. تهران: امیرکبیر.

عباسی، جواد؛ راشکی علی آباد، جواد. (1389). «عنایت به شاهنامۀ فردوسی و شاهنامه سرایی در عصر فرمانروایی مغولان بر ایران (بررسی موردی دو شاهنامۀ خطّی در تاریخ مغول)». جستارهای ادبی. سال چهل و سوم. شمارۀ دوم.

فردوسی، ابوالقاسم. (1335). شاهنامۀ حکیم ابوالقاسم فردوسی. تصحیح محمد دبیرسیاقی. تهران: علمی.

کراچی، روح انگیز. (1387). «پیشگفتار». ظفرنامه. حمدالله مستوفی. تصحیح روح انگیز کراچی. زیر نظر مهدی مداینی. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.

مرتضوی، منوچهر. (1370). مسائل عصر ایلخانان. تبریز: آگاه.

مشکور، محمدجواد. (1352). تاریخ تبریز تا پایان قرن نهم هجری. تهران: انجمن آثار ملی.