A Comparative Study of the Charisma (Farr-e Izadi) in the Shāhnāma and Mahābhārata

جستارهای نوین ادبی

Article 4, Volume 47, Issue 4 - Serial Number 187, February 2015, Pages 59-82   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/jls.v47i4.33398

Authors

Vahid Rooyani^* ; Safiyeh Mousavi

University of Golestan

Abstract

There are many similar stories, characters and moral or social common concepts in the Mahābhārata and Shāhnāma. The concepts that underliethe myths of these two booksare vestiges of the common Indo-Iranian legacy. The Charisma (farr-eizadi) is one of these concepts that appears in the Mahābhārata and Shāhnāma many times. The authors of this study tryto answer the question that which similarities and differences are in these books, and how the charisma is affected by these two nations' mode of thinking. In the Hindu literature, including Mahābhārata, there is no precise equivalent tofarr, but there are various forces that, in some respects, equal the charisma. In general, the charisma in the Mahābhārata, like Shāhnāma, appears in the extraordinary events and special objects like royal scepter, which is known in Sanskrit as “daṇḍa”. The force of charisma, in addition to protection of king’s life, endows him with the ability to charm, divination and courage in battle-field. Misdeeds such as ingratitude to God, cruelty and foolishness cause this forceto be removed from the king. The force of charisma in Mahābhārata has more tangiblefeatures than Shāhnāma and has close connections withking’s nature and body, because Mahābhārataisa product of a period in which society was under influence of mythological thinking, while the charisma in Shāhnāma israther an internal force and hasimmaterial and non-tangible characteristics, asShāhnāmaitself isa product of a rationalistand civilized age.

Keywords

Shāhnāma; Mahābhārata; charisma; comparative study

References

آموزگار، ژاله؛ تفضّلی، احمد. (1387). اسطورۀ زندگی زردشت. تهران: چشمه. چاپ هشتم.

الیاده، میرچا. (1388). شمنیسم. محمدکاظم مهاجری. قم: ادیان. چاپ دوم.

ایونس، ورونیکا. (1371). اساطیر هند. ترجمۀ باجلان فرخی. تهران: اساطیر.

بهار، مهرداد. (1384). پژوهشی در اساطیر ایران. تهران: آگه. چاپ پنجم.

پاک رو، فاطمه. (1391). «نقد تطبیقی اسطورۀ آفرینش در شاهنامۀ فردوسی و مهابهاراتای هندی». ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی. شماره 27. صص 39- 60.

پورداود، ابراهیم. (1377). یشت ها. جلد دوم. تهران: اساطیر. چاپ اول.

پیرنظر، ناهید. (1382). «مقایسۀ فرّه ایزدی با التفات الهی در ادبیات فرسیهود». ایران شناسی. دورۀ جدید. سال 15. صص 111- 124.

دارمستتر، م. ژ. (1354). «وجوه مشترک میان مهابهاراتا و شاهنامه». ترجمۀ جلال ستاری. هنر و مردم. شمارۀ 153. صص 17- 33.

راشد محصل، محمدرضا. (1368). «فرّ و فرّه در شاهنامه». مجلۀ دانشکده ادبیات و علوم انسانی مشهد. شمارۀ سوم و چهارم. صص 357- 386.

رضایی راد، محمد. (1389). مبانی اندیشۀ سیاسی در خرد مزدایی. تهران: طرح نو. چاپ دوم.

رضی، هاشم. (1379). حکمت خسروانی. تهران: بهجت. چاپ اول.

رضی، هاشم. (1381). دانشنامۀ ایران باستان. جلد دوم. تهران: سخن.

رویانی، وحید. (1390). «پیروزی و تخت و پیروزه». کاوش نامه. شمارۀ 22. صص 209- 229.

سازگار، نصرت الله. (1384). «مشروعیت حکومت از دیدگاه فردوسی». آینۀ میراث. سال 3. شمارۀ 2. صص 9-40.

شایگان، داریوش. (1375). ادیان و مکتبهای فلسفی هند. تهران: امیرکبیر. چاپ چهارم.

فردوسی، ابوالقاسم. (1386). شاهنامه. به کوشش جلال خالقی مطلق. تهران: مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی.

فرنبغ دادگی. (1380). بندهش. به کوشش مهرداد بهار. تهران: توس. چاپ دوم.

قائمی، فرزاد. (1390). «تحلیل انسان شناختی اسطورۀ فر و کارکردهای آن در شاهنامه و اساطیر». جستارهای ادبی. شماره 174. صص 113-148.

قریب، بدرالزمان. (1388). روایتی از تولد بودا. تهران: اسطوره. چاپ سوم.

گزیده های زادسپرم. (1366). به کوشش محمد تقی راشد محصل. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی.

متینی، جلال. (1368). «در جستجوی تخت فریدون». ایران شناسی. سال اول. شماره چهارم. صص 747-760.

مجتبایی، فتح الله. (1353). شهر زیبای افلاطون و شاهی آرمانی در ایران باستان. تهران: انجمن فرهنگی ایران باستان.

مظفّری، نسرین. (1389). نقد تطبیقی جایگاه انسان در شاهنامه و مهابهاراتا. تهران: شلاک.

مهابهارات. (1380). ترجمه میرغیاث الدین علی قزوینی. به کوشش جلالی نائینی. تهران: طهوری. چاپ دوم.

هومباخ، هلموت. (1379). میترا در هندوستان و نزد مغان هندویی شده. ترجمۀ رقیه بهزادی. تهران: پژوهنده.

یوسفی، ماشاءالله. (1387). «بازنمایی گفتار نظم الهیات اخلاقی زرتشت در بایسته های شاهی آرمانی ایران باستان». مجلۀ دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی. شمارۀ 2. صص 306-317.

Altekar, A. S. (2001). State and government in ancient India. Delhi: motilal banarsidass.

Eggling, J. (1990). The Satapata-Brahmana. edited by f. max Muller. New Delhi: Atlantic publishers.

Gonda, J. (1956). “ancient Indian kingship from the religion point of view”, Numen. vol 3. fasc 1. published by Brill. pp. 36- 71.

Jakata tales. (2009). edited by Ellen c. Babbitt. London: abela publishing.

Kane, P. V. (1941). History of Dharma’s Astra. Poona: Bhandarkar oriental research institute.

Keith, B. A. (1998). the religion and philosophy of the Veda and Upanishads. Delhi: motilalbanarsidass publishers.

Pollock, Sheldon. (1990). “the divine king in the Indian epic”. journal of the American oriental society. vol 104. no 3. pp. 505- 528.

Ramayana. (2005). retold by B. R. Kishore. New Delhi: diamond pocket books.

Singh, AmalDhari. (1977). Kālidāsa. Delhi: bharatiyavidyaprakashan publisher.

The laws of Manu. (1886). translated by G. buhler. oxford: Clarendon press.