مسالمت در اسلام

فقه و اصول

مقاله 6، دوره 7، شماره 1، مهر 1353، صفحه 75-89   

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jfu.v7i1.66763

نویسنده

مهدی مشکوة الدینی^*

نامشخص

چکیده

در این مقاله کوشش شده است که نوع اخلاق و روابط اجتماعی را که اسلام در پیش ما قرار می دهد خاطر نشان کنیم. چون روابطی را که در میان مردم ونژادها، ادیان و فرهنگهای گوناگون در داخل یک جامعه یا کشور است، ارزشهای اجتماعی و انسانی و تمدنِ آن جامعه یا کشور را تشکیل می دهد، برای اینکه فرهنگ یا تمدنی را بفهمیم باید آنها را در داخل روابط اجتماعی یعنی از طریق رفتار با مذاهب، نژادها و فرهنگهای دیگر بررسی نموده و بشناسیم.
اسلام اصلاً دینی است که نسبت به ادیان، رنگها، فرهنگها و ملیتهای دیگر اغماض کننده است. اگر از قرآن شروع کنیم، آیات متعددی هست که صریحاً چشم داشت اسلامی و طرز برخورد آن را نسبت به ادیان، نژادها و فرهنگهای دیگر بیان میکند، «لا اکراه فی الدینِ قد تبیَّن الرُّشد من الفیَّ».
«اجباری در دین نیست، البته راه راست در برابر راه گمراه کننده نشان داده شده است.»
دین عیبی ندارد بلکه اشتباه در نیت کسانی است که برای سود محدود خودشان آن را به کار می برند و به این ترتیب پیروان مذهبی را گمراه میکنند یا مردم یک مذهب را علیه مذهب دیگر برمی انگیزند. و گرنه قرآن براین اساس، تأکید میکند که هر مذهبی که به وسیله پیغمبری به مردم ابلاغ شده است باید شناخته شود و بطور متقابل گرامی داشته شود.

مراجع

نامشخص