ماجرای زبان عربی در الجزایر

فقه و اصول

مقاله 9، دوره 7، شماره 2، مهر 1353، صفحه 171-178   

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jfu.v7i2.66780

نویسنده

غلامرضا نافلی^*

نامشخص

چکیده

استعمار فرانسه با زبان عربی، تا آخرین نفس مبارزه کرد، چه آنکه این زبان تنها زبان ملی و آزادی بخش، برای تمام کشورهای عربیِ شمال آفریقا است. و همین زبان نیز کانون بزرگی است برای جنبشهای فکری در صحنۀ پیکار بین اصول و ارزشهای اندیشۀ عربی از یکسو، و بین فعالیتهای تخریبی متنوع و مداومی، که استعمار برای از بین بردن خصوصیات ملی و فرهنگی در مغرب ما، یعنی شمال آفریقا، به آن دست میزد از سوی دیگر. و این فعالیتها در مراحل مختلف و به وسایل گوناگون انجام گرفت و هدۀ زیادی از محققان و اندیشمندان و شرق شناسان در آن شرکت داشتند که هدف تمام آنها اجرای نقشۀ مزدورانه ای برای از بین بردن زبان عربی بود. در الجزایر استعمار فرانسه تمام درها را بر روی مردم بست تا نتوانند زبان ملی خود را فراگیرند. و زبان فرانسه را زبان رسمی اداری و تجاری و آموزشی ساخت و سپس به مبارزه با عقیدۀ اسلامی پرداخت و تعدادی از مساجد را به کنیسه مبدل نمود. یکی از نویسندگان ملی الجزایر در کتابی که به زبان فرانسه نوشته در این باره میگوید:« دشمن استعمارگر خوب فهمیده بود در آن زمان که مساجد را ازبین می برد و به صورت پادگان نظامی و اصطبل درمی آورد!... اینها عبادتگاههایی بود که منهدم میگردید و استعمار از شر آن راحت میشد. ولی باید دانست که مسجد تنها عبادتگاه نبود بلکه انشگاه نیز بود چنانکه وضع در جامع «زیتونه» در تونس، «قرویین» در فاس و نابود ساختن یک کتابخانه و سالن خطابه، یعنی ویران کردن خانۀ ملت و مجلس شور و مشورت... یعنی درهم کوبیدن یک موزه».

مراجع

نامشخص