The Consideration of the Techniques of Influencing the Audience in Postmodern Poetry of Iran

جستارهای نوین ادبی

Article 4, Volume 53, Issue 1 - Serial Number 208, April 2020, Pages 82-63   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/jls.v53i1.85944

Authors

Hoda Kojoori¹; Ghodsieh Rezvanian^{* 2}

¹PhDCandidate inPersian Language and Literature, University of Mazandaran,Sari,Iran.

²Associate Professor,Department ofPersian Language and Literature, University of Mazandaran, Sari, Iran.

Abstract

Extended Abstract

Introduction

Literature as a powerful communication medium is able to affect the audience from different angles. By studying the views of theorists, it can be found out that in different periods of the history of literature, “the Author” has used the influencing techniques to achieve goals such as persuasion, teaching, getting active, and making literary pleasure. The instrumental use of the “influence” has faded in the postmodern era, and then the influence itself, has become a priority in the process of literary creation.
Iranian postmodern poets believe that the techniques of influencing the audience in traditional rhetoric are repetitive and accordingly ineffective now. They declare that today's poets must encounter the audience from new and various angles, especially those derived from today's life.

Review of Literature

Through the centuries, literature has been considered as an effective medium to persuade the audience to an exact thought or ideology.  From this perspective, the audience is a passive and impressionable element. After the invention of the printing industry, the perception of the passivity of audience was shifted to activity. Since then influencing the readers was important because it could encourage them to act independently. From the eighteenth century, “making literary pleasure” was added to other goals. This purpose was followed, especially in formalist literary and critical works.
Postmodernism is a broad movement that developed in the mid- to late 20th century all over the world. The concept of “influence” in postmodern superficial philosophy, is totally self-referential. The postmodern author makes his/her work appear quite astonishing and mesmerizing at first glance. Through this technique he/she takes away any opportunity of thinking and reflecting from audience; accordingly attract them unconsciously. 

Method

This paper, through a descriptive-analytical perspective, first focuses on the reasons of postmodernism’s emphasis on the concept of “influence” and reveals the quality of influence which is intended by postmodernism. Then, categorizes and studies the most effective techniques which are used in Iranian postmodern poems to have a highest impact on audience. Each of these techniques is referred to one or more dimensions of postmodern philosophy, as well as from living in the cybernetic/cyberpunk (human-technology) world.

Results and Discussion

Iranian Postmodern poets use various techniques to influence the audience. The first and most effective technique is “eliminating distinctions” between poet and audience, elite audience and public audience, formal language and informal language, the shiny world of poetry and usual world of the daily life.
The second technique, is “Being surprising” which causes excitement and quick impact on the audience. The postmodern poets often achieve this goal through two main methods: De-harmonization (musical, linguistic, moral), and irregular collage of poetic elements.
 The third technique, is applying the method that is used by transactional technologies to have effective communication today: “visual attractions”. For achieving this goal, poets exert the visual and optical elements in the form and content of their poems

Conclusion

To have a strong, immediate, and superficial effect on the audience, postmodern poets try to employ the unprecedented and eclectic techniques. They have realized that in order to achieve the maximum impact, the literary work must be familiar, fascinating and surprising.
To be familiar, poets use the ordinary spaces and details of everyday life, informal language, and personal life events in their poems. To be fascinating and surprising, they apply De-harmonization and visual techniques in both form and content. The quality of application of these techniques is different from previous methods in Persian literature. It seems that they are derived from the techniques used by technological media, especially interactive media, to attract more audience.

Keywords

Postmodernism; Technology; Influencing Techniques; Audience; Postmodern Poetry of Iran

Supplementary Files

85944-متن مقاله به فرمت PDF-386204-1-10-20200921.pdf

References

اختصاری، فاطمه. (1392). کنار جادۀ فرعی. تهران: نیماژ.

ارسطو. (1367). متافیزیک (مابعد الطبیعه). چاپ پنجم. ترجمه شرف‌الدین خراسانی. تهران: حکمت.

افلاطون. (1380). دوره آثار افلاطون (دو جلدی). ترجمه محمد حسن لطفی. تهران: خوارزمی.

باباچاهی، علی. (1376). منزل‌های دریا بی‌نشان است. تهران: تکاپو.

باباچاهی، علی. (1382). «شعر دهۀ هفتاد در گفت‌و‌گو با منتقدان و شاعران». جهان کتاب. ش 169. صص 16-23.

باباچاهی، علی. (1390). نم‌نم بارانم. چاپ دوم. تهران: چشمه.

بارت، رولان. (1386). لذت متن. چاپ چهارم. ترجمه پیام یزدانجو. تهران: نشر مرکز.

بذرافشان، رجب. (1386). برساخت‌انگاری‌های غزل پست‌مدرن (5):

https:// eishan. persianblog. ir/ 8w53NJMk 1YInnGlG17j8

براهنی، رضا. (1391). خطاب به پروانه‌ها و چرا من دیگر شاعر نیمایی نیستم. چاپ پنجم. تهران: مرکز.

پورزارع، وحید. (1392). اسکلتی با دست‌های باز. تهران: نیماژ.

جاحظ، عمرو بن بحر. (1968). البیان و التبیین. مقدمه و شرح دکتر علی بوملحم. بیروت: دار و مکتبه الهلال.

چمنکار، روجا. (1389). مردن به زبان مادری. چاپ دوم. تهران: چشمه.

خلیلی، احمد. (1393). «بررسی شعر پست‌مدرن ایران». سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب). سال 7. ش 2. صص 1-16.

رؤیایی، یدالله. (1357a). از سکوی سرخ. به اهتمام حبیب رؤیایی. تهران: مروارید.

رؤیایی، یدالله. (1357b). هلاک عقل به وقت اندیشیدن. تهران: مروارید.

ریکور، پل. (1375). زندگی در دنیای متن. ترجمه بابک احمدی. تهران: مرکز.

سارتر، ژان پل. (1396). ادبیات چیست؟. چاپ نهم. ترجمه ابوالحسن نجفی و مصطفی رحیمی. تهران: نیلوفر.

سلیمان‌پور ارومی، سعید. (1387). در همین فردا بود (فصل نامه غزل پست‌مدرن). شماره 4 و 5.

سورین، ورنر؛ تانکارد، جیمز. (1388). نظریه‌های ارتباطات. چاپ چهارم. ترجمه علیرضا دهقان. تهران: دانشگاه تهران.

شکارسری، حمیدرضا. (19 آبان 1392). «درباره غزل پست‌مدرن». مجله الکترونیکی عقربه.

طاهری، قدرت‌اله. (1384). «پست‌مدرنیسم و شعر معاصر ایران». پژوهش‌های ادبی. دوره 2. ش 8. صص 29-50.

طیب، محمود. (1394). مدرنیزم و پست‌مدرنیزم در غزل امروز ایران. چاپ اول. تهران: نشر زیتون سبز.

عبدالرضایی، علی. (1376). پاریس در رنو. تهران: نشر نارنج.

عبدالرضایی، علی. (1377). این گربۀ عزیز. تهران: نشر نارنج.

عمارتی مقدم، داوود. (1395). بلاغت: از آتن تا مدینه. تهران: هرمس.

فتوحی رودمعجنی، محمود. (1389). بلاغت تصویر. چاپ دوم. تهران: سخن.

فلاح، مهرداد. (1392). قدم از آدم. تهران: نیماژ.

فوردی، فرانک. (1396). قدرت خواندن از سقراط تا توییتر. چاپ اول. ترجمه محمد معماریان. تهران: ترجمان علوم انسانی.

قریشی شهری، هدی و مونا زنده‌دل. (1384). باران صدای موجی زن جیغ رادیو. مشهد: سخن‌گستر.

لش، اسکات. (1394). جامعه‌شناسی پست‌مدرنیسم. ترجمه شاپور بهیان. تهران: ققنوس.

لیوتار، ژان فرانسوا. (1394). وضعیت پست‌مدرن. (گزارشی دربارۀ دانش). ترجمه حسینعلی نوذری. تهران: گام نو.

مکوایل، دنیس. (1387). مخاطب‌شناسی. ترجمه مهدی منتظرالقائم. تهران: پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات.

موسوی، سید مهدی. (1392). غرق شدن در آکواریوم. تهران: نیماژ.

موسوی، سید مهدی. (1394). انقراض پلنگ ایرانی با افزایش بی‌رویۀ تعداد گوسفندان. چاپ پنجم. تهران: نیماژ.

میزبان، الهام. (1389). بردن توله‌گرگ‌ها به مهد‌کودک. مشهد: سخن گستر.

نوذری، حسینعلی و دیگران. (1389). پست‌مدرنیته و پست‌مدرنیسم. تهران: نقش جهان.

نیچه، فردریش‌ویلهلم؛ گادامر، هانس گئورگ و ... . (1377). هرمنوتیک مدرن (گزینه جستارها). ترجمه بابک احمدی، مهران مهاجر، محمد نبوی. تهران: مرکز.

وارد، گلن. (1396). پست مدرنیسم. چاپ پنجم. ترجمه قادر فخر رنجبری و ابوذر کرمی. تهران: ماهی.

یزدانجو، پیام. (1397). ادبیات پسامدرن (گزارش، نگرش، نقادی). چاپ ششم. تهران: مرکز.

Barnlund, Dean. (1970). A Transactional Model of Communication, in K.K. Sereno and C.D. Mortenson (Eds.), Foundation of Communication Theory, New York, NY: Harper and Row.

Bauer, Raymond. (1964). The Obstinate Audience: The Influence Process from the Point of View of Social Communication. American Psychologist, 19 (5), pp.319-328.

Chambers, Ross. (1984). Story and situation: Narrative Seduction and Power of Fiction, Minneapolis: University of Minnesota Press.

Fokkema, Douwe W. (1984). Literary History, Modernism and Post modernism, Amsterdam and Philadelphia: John Benjamins.

Foucault, Michel. (1963). A Preface to Transgression in Language, Counter-Memory, Practice.

McCormack, Krista C. (2014). “ Ethos, Pathos, and Logos: The Benefits of Aristotelian Rhetoric in the Courtroom, WASH.U.JUR. 7(1), pp. 131-155.

McLuhan, Marshall. (1992). Laws of Media: The New Science, University of Toronto Press, Scholarly Publishing Division.

Oele, M. (2012). “Attraction and Repulsion: Understanding Aristotle’s Poiein and Paschein”, Graduate faculty, Philosophy Journal, 33(1), 85-102.

Stanford Encyclopedia of Philosophy. (2005). California, Stanford University Press.

Verlaine, Paul, Science. Jrank. Org/ pages/ 11377/ symbolism- symbolism-Music