بررسی اثر پلیمرهای محلول در آب بر ویژگی‌های فیزیکی خاک‌ های با بافت متفاوت در استان همدان

آب و خاک

مقاله 2، دوره 26، شماره 4، مهر 1391، صفحه 809-817   

نوع مقاله: مقالات پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jsw.v0i0.15284

نویسندگان

حمیدرضا سمائی^* ؛ احمد گلچین؛ محمد رضا مصدقی؛ شروین احمدی

دانشگاه صنعتی اصفهان

چکیده

ماده آلی از عوامل بهبود دهنده ساختمان خاک بوده و کمبود آن موجب ناپایداری ساختمان خاک می‌گردد. در خاک‌های دارای ماده آلی کم، برای بهبود ساختمان از پلیمرهای مصنوعی می‌توان استفاده کرد. این پژوهش به منظور بررسی تأثیر پلیمرهای محلول در آب بر ویژگی‌های فیزیکی خاک‌های با بافت متفاوت به صورت آزمایش فاکتوریل با طرح کاملاً تصادفی در سه تکرار اجرا شد. در این آزمایش پلیمرهای TC108، R790 و NC218 با نسبت‌های1:10 ( یک قسمت حجمی پلیمر و 10 قسمت حجمی آب مقطر )، (1:3) و (1:1) رقیق شده و بر روی نمونه خاک‌های شن لومی، لومی و لوم رسی سیلتی هواخشک (که از الک 2 میلی‌متری عبور داده شده بودند)، پاشیده شد. پس از خشک شدن نمونه ها، برخی ویژگی‌های فیزیکی خاک‌های تیمار شده اندازه‌گیری شد. ویژگی‌های فیزیکی خاک‌های تیمار شده با این پلیمرها به میزان قابل توجهی بهبود یافت. پلیمرهای اضافه شده به این خاک‌ها سبب زیاد شدن ضریب آبگذری اشباع، افزایش پایداری خاکدانه‌ها در حالت خشک و تر، کاهش رس قابل پراکنش و کاهش چگالی توده خاک گردید. میزان افزایش ضریب آبگذری اشباع و افزایش پایداری خاکدانه‌ها با افزایش غلظت پلیمرها بیشتر شد. میزان رس قابل پراکنش و چگالی نیز با افزایش غلظت پلیمرها بیشتر کاهش یافت. در بهبود ویژگــی‌های فـــیزیکـی، پلیمرهای R790 و TC108 مؤثرتر از پلیمر NC218 بودند.

کلیدواژه‌ها

پایداری خاکدانه ها؛ پلیمرهـای محلول در آب؛ رس قابل پراکنش؛ ضریب آبگذری اشباع؛ ویـژگی های فیزیکی خاک