کاربرد فناوری ردیابی ایزوتوپی در مدیریت کود نیتروژنی در گیاه چغندرقند

آب و خاک

مقاله 7، دوره 27، شماره 1، فروردین 1392، صفحه 61-69   

نوع مقاله: مقالات پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jsw.v0i0.22202

نویسندگان

میراحمد موسوی شلمانی^* ؛ علی خراسانی؛ نجات پیرولی بیرانوند؛ مجید نوری محمدیه؛ علی اسکندری؛ سید محمود محاطی

پژوهشگاه علوم و فنون هسته‌ای، سازمان انرژی اتمی ایران

چکیده

در مطالعه حاضر روشهای مختلف آبیاری با استفاده از فناوری ردیابی ایزوتوپی مورد ارزیابی قرار گرفت تا فرایند بازیابی نیتروژن توسط گیاه چغندرقند مورد بازبینی قرار گیرد. تیمارهای مورد مطالعه شامل: کود آبیاری قطره ای (1T) کود آبیاری بارانی (2T) آبیاری بارانی (3T) و آبیاری فارو (4T) می باشند. نتایج نشان دهنده این است که در غده های تحت تیمار 1T، نیتروژن اسید آمینه ای، نمکهای (K و Na) زیاد بوده و کمترین شکر سفید تولید شده مربوط به این تیمار می باشد. تیمارهای آبیاری بارانی (2T و 3T) نسبت به سایر تیمارها محصول ریشه و شکر بیشتری تولید کرده-اند. ریشه های تحت تیمار 2T بیشترین نیتروژن، رطوبت و نمک را برداشت کرده است و در نتیجه بیشترین میزان قند ملاس را در واحد سطح مزرعه در بین همه تیمارها به خود اختصاص داده است. تغییر روش اعمال کود در تیمارهای آبیاری بارانی (3T) موجب کاهش نمکهای غده شده و کاهش این نمکها گرایش به تغییر رنگ شکر سفید و تولید شکر ناخالص را کاهش داده است. ریشه های تحت تیمار 4T کمترین وزن تازه و ناخالصی ریشه را دارند. طولانی شدن دوره کوددهی از اوایل خرداد تا پایان مرداد باعث افزایش عناصر کودی در محیط ریشه و جذب ناچیز آن شده و متعاقب آن نیتروژن آمینو اسیدی و قند ملاس در غده افزایش و شکر سفید (قابل استحصال) کاهش یافته است. در کل استفاده از روش آبیاری بارانی و اعمال تیمار کودی در ابتدای دوره کشت، برای کشت این گیاه مناسب به نظر می رسد.

کلیدواژه‌ها

سیستم های آبیاری؛ نیتروژن 15؛ چغندرقند؛ تولید شکر