ارزیابی اثرات کودهای آلی و زیستی بر ماندگاری علف‌کش تریفلورالین در خاک با استفاده از روش گازکروماتوگرافی

پژوهش های حفاظت گیاهان ایران

مقاله 5، دوره 33، شماره 3 - شماره پیاپی 45، دی 1398، صفحه 289-299   

نوع مقاله: مقالات پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jpp.v32i1.21615

نویسندگان

مجید برزوئی^{* 1}؛ ابراهیم ایزدی دربندی²؛ محمد حسن راشد محصل²؛ مهدی راستگو²؛ محمد حسن زاده خیاط¹

¹دانشگاه فردوسی مشهد

²فردوسی

چکیده

به منظور بررسی تأثیر کودهای آلی و زیستی بر پایداری علف‌کش تریفلورالین در در خاک آزمایشی در سال 1391 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. آزمایش در قالب طرح بلوک‌های تصادفی در سه تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل کاربرد کودهای آلی (اسید هیومیک 85 درصد و اسید فولیک 12 درصد)، کودهای زیستی (نیتروکسین و فسفات بارور 2) و مخلوط آن‌ها و مقادیر کاربرد تریفلورالین در سه سطح صفر، 480 و960 گرم ماده مؤثره در هکتار ( ترفلان تجاری با خلوص 48 درصد) بودند. برای تعیین غلظت تریفلورالین در خاک، 0، 3، 7، 15، 30، 60، 90، 120 روز پس از کاربرد آن، نمونه‌گیری از عمق 0 تا 10 سانتی‌متری خاک انجام شد. استخراج باقیمانده تریفلورالین از خاک به روش میکرو استخراج مایع-مایع با چگالی کم انجام و باقیمانده آن با استفاده از دستگاه GC تعیین شد. نتایج نشان دادند که ماندگاری تریفلورالین در خاک، با کاربرد کودهای آلی و زیستی کاهش یافت. بطوری‌که کمترین نیمه عمر آن (26/55 و 26/41 روز) به ترتیب در تیمار مربوط به کود آلی و کود زیستی و مقدار کاربرد480 گرم ماده مؤثره تریفلورالین در هکتار و بیشترین نیمه عمر آن (64/106 و 77/78 روز) بترتیب در کاربرد 960 و 480 گرم ماده مؤثره تریفلورالین و در شرایط بدون کاربرد کود مشاهده شد. بطور کلی بر اساس نتایج حاصل از این آزمایش کاربرد کودهای آلی و بویژه کودهای زیستی می‌تواند نقش مهمی در کاهش ماندگاری علف‌کش تریفلورالین در خاک داشته باشند. این کودها بویژه در مزارعی که خطر خسارت پسماند این علف‌کش در محصولات تناوبی وجود دارد، می‌توانند نقش مهمی در کاهش آن داشته باشند.

کلیدواژه‌ها

پایداری؛ زیست سنجی؛ نیمه عمر؛ بقایای علف کش

مراجع

1- Anonymous. 1993. Crop rotation systems in potato production in Atlantic Canada. Eastern Canada Soil and Water Conservation Centre, Grand Falls, New Brunswick. 33 pp.

2- Bellinaso M.L., Greer C.V., Peralba M., Henriques J., and Gaylard E.C. 2006. Biodegradation of the herbicide trifluralin by bacteria isolated from soil. FEMS Microbiology Ecology 43: 191–194.

3- Benoit P., Barriuso E., and Soulas G. 1999. Degradation of 2,4-dichlorophenol, and -4chlorophenol in soil after sorption on humified and nonhumiiied organic matter. Journal of Environmental Quality 28: 1127-1135.

4- Berger B.M., Bernd T., Menne H.J., Hackfield U., and Siebert C.F. 1996. Effects of crop management on the fates of three herbicides in soil. Journal of Agricultural and Food Chemistry 44: 1905-1900.

5- Carter G.E., and Camper N.D. 1975. Soil enrichment studies with trifluralin. Weed Science 23: 71-74.

6- Corbin B.R., McCllelland M., Frans R.E., Talbert R.E., and Horton D. 1994. Dissipation of fluometuron and trifluralin residues after long-term use. Weed Science 42: 445-438.

7- Gerwing P.D., and McKercher R.B. 1992. The relative persistence of trifluralin (545 EC and 5 G) and ethafluralin in prairie soils. Canadian Journal of Soil Science 72: 255-266.

8- Gillespie William E., Czapar George F., and Hager Aaron G. 2011. Pesticide Fate in the Environment: A Guide for Field Inspectors. Illinois State Water Survey. Institute of. Natural Resource Sustainability. University of Illinois at Urbana-Champaign.

9- Hang M., Zhongyun C., Yuhua Z., and Meichi Min C. 2001. Effects of trifluralin on soil microbial population and the nitrogen activities. Journal of Environmental Science and Health 36: 569–579.

10- Helena C. 2011. Humic Acids Product Guide. California Edition. Review of Humus and Humic Acids. Research Series No. 145, March L. 1973. The South Carolina Agricultural Experiment station, Clemson University.

11- Helling C.S. 2005. The science of soil residual herbicides. Pages 3-22 in R.C. Van Acker, ed. Soil Residual Herbicides: Science and Management. Topics in Canadian Weed Science, Volume 3. Sainte-Anne-de Bellevue, Quebec: Canadian Weed Science Society.

12- Jalal Hassan J., Farahanib A., Shamsipur M., and Damerchili F. 2010. Rapid and simple low density miniaturized homogeneous liquid–liquid extraction and gas chromatography/mass spectrometric determination of pesticide residues in sediment. Journal of Hazardous Materials 184: 869–871

13- Jeenie P., and Khanna S.V. 2011. In Vitro Sensitivity of rhizobium and phosphate solubilizing bacteria to herbicides. Indian Journal of Microbiology 51: 230-233.

14- Kanissery, R.G., Gerald, K. S. 2011. Biostimulation for the Enhanced Degradation of Herbicides in Soil. Review Article .Hindawi Publishing Corporation .Applied and Environmental Soil Science.10: 843-450.

15- Morrison I.N., Nawolsky K.M., Marshall G.M., and Smith A.E. 1989. Recovery of spring wheat (Triticum aestivum) injured by trifluralin. Weed Science 37: 784-789.

16- National Weather Service statistics.2000.http://www.irimo.ir

17- Pignatello J.J. 1989. Sorption dynamics of organic compounds in soils and sediments. In Reactions and Movements of Organic Chemicals in Soils. Pages 45-80. SSSA Special Publication Number 22. Madison, Wisconsin.

18- Rathod P.H. Patel R.B., and Jhala A.J. 2010. Persistence and management of dinitroaniline herbicides residues in sandy loam soil. International Journal of Environment and Sustainable Development 9: 53-57.

19- Rice C.P., Nochetto C.B., and Zara P. 2002. Volatilization of trifluralin, atrazine, metolachlor, chlorpyrifos, Endosulfan from freshly tilled soil. Journal of Agricultural and Food Chemistry 50: 4009-4017.

20- Senesi N. 1992. Binding mechanisms of pesticides to soil humic substances. Science Total Environment 12: 63–76.

21- Shaner D. L., and Henry W.B. 2007. Field history and dissipation of atrazine and metolachlor in Colorado Journal of Environmental Quality 36: 128-134.

22- Spanoghe P., Claeys J., Pinoy L., and Steurbaut W. 2005. Rainfastness and adsorption of herbicides on hard surfaces.Pest Management Science 61: 793–798.

23- Strek H.J. 2005.The science of dupotion, soil residual herbicides in canada. Conference paper. Page 31-44 Soil Residual Herbicides: Science and Management. Topics in Canadian Weed Science, Volume 3. Sainte-Anne-de Bellevue, Quebec: Canadian Weed Science Society.

24- Smith A.E., and Aubin A.J. 1994. Carry-over of granular and emulsifiable concentrate formulations of trifluralin in Saskatchewan. Canadian Journal of Soil Science 74: 439-442.

25- Triantafyllidis V., Dimitra S.M., George H., and Konstantinou M. 2010. Persistence of trifluralin in soil of oilseed rape fields in Western Greece. International Journal of Environmental Analytical Chemistry 90: 344-356.

26- Tiryaki O., Ülkü Y., and Sezen G. 2004. Biodegradation of Trifluralin in Harran Soil. Journal of Environmental Science and Health, Part B: Pesticides, Food Contaminants, and Agricultural Wastes 39:747-756.

27- Tiryaki O., and Temur C. 2010. The Fate of Pesticide in the Environment. J. Biol. Environ. Sci. 4: 29-38.

28- Turgut C., Erdogan O., Ates D., Gokbulut D., and Cutright T.J. 2010. Persistence and behavior of pesticides in cotton production in Turkish soils. Environmental Monitoring and Assessment 162: 201-208.

29- Uludag A., Ilhan U.A.C., Ulger B., and Cakir E. 2006. The use of maize as replacement crop in trifluralin treated cotton fields in Turkey. Crop Protection 25: 275–280