نقد انگاره حرمت گوش سپاری به غیبت

فقه و اصول

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 11 آذر 1399  

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jfu.v54i1.86949

نویسنده

حمید رضا کامل نواب

دانشگاه فردوسی مشهد

چکیده

از آنجا که در دین مبین اسلام، عِرض افراد بسیار محترم شمرده شده، احکام مختلفی در راستای حفظ آبروی اشخاص از ناحیه شارع مقدس جعل شده است. یکی از آن احکام، حرمت غیبت است.
در این میان، مسئله استماع غیبت از جمله مسائلی است که از دیرباز مطرح شده ولی کمتر به آن پرداخته شده است.
اگرچه برخی از محققین برای اثبات حرمت استماع غیبت، ادله عقلی و نقلی متعددی را ذکر نموده اند اما بر اساس یافته های نگارنده هیچکدام از این ادله حتی به روزترین آنها، توان اثبات حرمت استماع غیبت را ندارد.
اگرچه این نوشتار از جهات مختلفی دارای نوآوری­های فقهی است اما مهمترین آن، تمسک به دلیل عقلی برای اثبات عدم امکان حرمت استماع غیبت است.
البته حرمت نداشتن استماع غیبت بدین معنا است که استماع غیبت از این جهت که استماع غیبت است، حرمت ندارد و این منافاتی ندارد با اینکه استماع، از جهات دیگری و از جهت انطباق عناوین دیگری حرام باشد.

کلیدواژه‌ها

استماع غیبت؛ غیبت؛ رضایت به حرام؛ گناه شنیداری

مراجع