Applications of Rhetorical Figures (Badih) in Persian and English Languages: A Comparative Study

مطالعات زبان و ترجمه

Article 2, Volume 54, Issue 2, July 2021, Pages 31-59   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/lts.v54i2.86858

Authors

Meysam Ebrahimi; Mehyar Alavi Moghaddam^* ; Mohammad Davoudi

Department of Persian Language and Literature, Hakim Sabzevari University, Sabzevar, Iran

Abstract

In spite of similarities between Iranian-Islamic rhetoric and English-European rhetoric, figures of speech, figures of expression and semantics have been the focus of the former, while the latter includes accuracy. Also, Iranian-Islamic rhetoric focuses on written rhetoric, whereases spoken rhetoric is the focus of English-European rhetoric. A comparative study of rhetoric in Persian and English, especially in the classification of figures of aesthetics, which is the main focus of this study, helps researchers analyze the aesthetic aspects of speech and enriches our knowledge of rhetoric in linguistics. This research tries to address such questions as how to classify rhetoric in Persian and English, the similarities and differences in the rhetoric classification and rhetorical aesthetics of these two languages. It follows a mixed-methods approach and the data are collected through a library survey. The findings suggest that the comparison of figures of speech in English and Persian should be done in light of semantics and figures of expression. The science of figures of speech in Persian is an independent field of study and is more extensive than English rhetoric, which is not understood as an independent field of study. Figures of speech in English are at times intertwined with figures of expression and meaning. The border of figures of speech in Persian is more distinctive than that of English.

Keywords

Comparative Approach; Classification; Rhetoric; Figures of Speech; Persian and English Languages

References

آرزو، س. (1381). عطیۀ کبری و موهبت عظمی (نخستین رسالات به زبان فارسی در بیان و معانی). تهران: فردوس.

آقاحسینی، ح.، و آقازینالی، ز. (1386). مقایسۀ اجمالی صور خیال در بلاغت فارسی و انگلیسی، گوهر گویا، 1(1)، 77ـ49.

احمدی، م.، و پورنامداریان، ت. (1396). درآمدی بر مهم‌ترین معانی اصطلاح رتوریک. مطالعات زبان و ترجمه، 50(1)، 52ـ27.

احمدی، م. (1396). ماهیّت نقد رتوریکی و اهمّیّت آن در مطالعات ادبی. بلاغت کاربردی و نقد ادبی، 2(3)، 63ـ49.

ابراهیمی، م.، علوی‌مقدّم، م.، و داودی، م. (1398). بررسی تطبیقی رده‌شناسی و طبقه‌بندی استعاره با رهیافتی زیباشناختی در زبان‌های فارسی و انگلیسی.مطالعات زبان و ترجمه، 52(3)، 27-1.

ایبرمز. ام. اچ.، و گالت هرفم، ج. (1394). فرهنگ توصیفی اصطلاحات ادبی، ترجمة سعید سبزیان. تهران: رهنما.

چناری، ا. (1377). متناقض‌نمایی در شعر فارسی. تهران: فرزان روز.

حافظ، ش. (1359). دیوان حافظ، به ‌تصحیح پرویز ناتل خانلری. تهران: بنیاد فرهنگ ایران.

حیدری، م. (1395). ارزیابی آرایه‌های حروفی در بدیع فارسی از دیدگاه زبان‌شناسی، آواشناسی و واج‌شناسی. فنون ادبی اصفهان، 8(1)، 100-79.

خطیب قزوینی، ع. (1425 ق).الایضاح فی علوم البلاغه، تحقیق محمّد عبدالمنعم خفاجی، بیروت: دارالکتب العلمیه.

داد، س. (1392). فرهنگ اصطلاحات ادبی. چاپ ششم، تهران: مروارید.

الرادویانی، م. (1362). ترجمان‌البلاغه، به ‌تصحیح و اهتمام احمد آتش. تهران: اساطیر.

راستگو، م. (1379). ایهام در شعر فارسی. تهران: سروش.

رحمانی، هـ.، و رادمرد، ع. (1391). بازنگری معنایی در «التفات» بلاغی و اقسام و کارکردهای آن. جستارهای ادبی، 45(176)، 168ـ143.

سپه‌وند، ع. (1391). بلاغت تطبیقی (در حوزة فارسی و انگلیسی). (رسالۀ منتشر نشدۀ دکتری)، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران.

شفیعی‌کدکنی، م. ر. (1375). صور خیال در شعر فارسی. تهران: آگاه.

شفیعی‌کدکنی، م. ر. (1353). مقدّمه‌ای کوتاه بر مباحث طویل بلاغت. خرد و کوشش، ۱۵، 78-47.

شمیسا، س. (1392). بیان. تهران: میترا.

شمیسا، س. (1394). معانی. تهران: میترا.

شمیسا، س. (1395). نگاهی تازه به بدیع. تهران: میترا.

شیری، ق. (1390). اهمّیّت و انواع ایهام در پژوهش‌ها. فنون ادبی، 3(2)، 36-15.

عمارتی‌مقدّم، د. (1395). بلاغت: از آتن تا مدینه بررسی تطبیقی فن خطابۀ یونان و روم باستان و بلاغت اسلامی تا قرن پنجم هجری قمری. تهران: هرمس.

عمارتی‌مقدّم، د. (1387). رده‌بندی صناعات بدیعی در سنّت رتوریکی و دستوری کلاسیک غرب. نقد ادبی، 1(3)، 108ـ89.

فتوحی رودمعجنی، م. (1386). بلاغت تصویر، چاپ اوّل، تهران: سخن.

فولادی، ع. (1395). روش تحلیل فرآیند و کاربرد آن در طبقه‌بندی آرایه‌های شعری. بلاغت کاربردی و نقد ادبی، 2(1)، 74ـ55.

کریمی، ل. (1391). بررسی تطبیقی آرایه‌های ادبی فارسی ـ انگلیسی، عرفانیات در ادب فارسی. 3(10)، 126-111.

کزّازی، ج. (1396). زیباشناسی سخن پارسی (بدیع). تهران: مرکز.

محبّتی، م. (1383). اهمّیّت جاحظ و دیدگاه‌های او در نقد و ادب اسلامی ـ ایرانی. پژوهش زبان و ادبیّات فارسی، 3، 16ـ1.

محمدی، د.، و اسلامی، م. ر. (1397). معماری زبان؛ پیشنهادی در طبقه‌بندی عناصر زیبایی سخن. مطالعات زبانی و بلاغی، 9(17)، 234ـ209.

مرتضایی، ج.، قائمی، ف.، عمارتی‌مقدّم، د.، و کاظمی، غ. (1396). بررسی دگرگونی معنا در صنعت ایهام از منظر زبانشناختی. مطالعات زبان و ترجمه، 50(4)، 137ـ113.

نظری، ن. (1388). بررسی تطبیقی چند اصطلاح ادبی در بلاغت فارسی و اروپایی. رشد آموزش زبان و ادب فارسی، 91، 47-37.

وحیدیان کامیار، و. (1379). بدیع از دیدگاه زیباشناسی. تهران: دوستان.

همایی، ج. (1394). فنون بلاغت و صناعات ادبی. تهران: سخن.

 

Baldick, C. (2001). The concise Oxford dictionary of literary terms (2^th Ed.),New York, NY: Oxford University Press.

Barton, E., & Hudson, G. (1997). A contemporary guide to literary terms (1^th Ed),Boston, MA: Houghton Mifflin Company.

Cuddon, J. A. (2013). A dictionary literary terms and literary theory (5^th Ed.).New York, NY: Penguin Books.

Kennedy, G. A. (1999). Classical rhetoric, Christian and secular tradition from ancient to modern times. (2^th Ed.), London, England: Princeton University Press

Quinn, E. (2006). A dictionary of literary and thematic terms (2^th Ed.), New York, NY: Checkmark Books.