ظرفیت سازی توسعه اجتماع محلی در راستای توسعه پایدار: همبودگی متغیرهای زمینه ای فقر و فضای جغرافیایی مطالعه موردی : شهرک کارمندان و اسلام آباد زنجان

جغرافیا و توسعه فضای شهری

دوره 7، شماره 1 - شماره پیاپی 12، بهار و تابستان 1399  

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/gusd.v7i1.61625

نویسندگان

عیسی پیری ¹؛ مینا شیرمحمدی²

¹دانشگاه زنجان

²زنجان

چکیده

پارادایم توسعه پایدار بعد از آشکار شدن پیامدهای رشد لگام گسیخته شهری ناشی از خوانش هستی شناسانه و معرفت شناختی اقلیدسی از فضا و توسعه سریع ناشی از صنعتی شدن در بستر اقتصاد پساکینزی بوجود آمد. با گذار از دوره های افسوس و تاسف افکار عمومی از خرابی های ناشی از دو جنگ بین الملل و نیز تسهیل ورود گسترده بخش خصوصی در اقتصاد، سرعت استخراج سود و منفعت اقتصادی از تمام پدیده های اجتماعی – اقتصادی و فضایی زمینه های اصلی تهدید محیط زیست و ارزش های محیطی را فراهم نمود. ظرفیت سازی در واقع مفهومی فرایندی است. به این معنی که تمرین دموکراسی و تولید فضای حیات مدنی برای مشارکت در فرایند توسعه و گذار به توسعه اجتماعی است. اجتماعات محلی و جامعه مدنی حاکی از ایجاد فضایی دموکراتیک به منظور روییدن و رشد کنشگران و نهادهای بخش خصوصی است. منطق ناظر بر این تحقیق ( متدولوژی) استدلال قیاسی است به عبارت دیگر با استفاده از رهیافت این متدولوژی یعنی از کل به جزء حرکت کرده ایم. نظریه و تجربه ظرفیت سازی اجتماع محلی در توسعه پایدار نقطه شروع و پیمایش میدانی و یا تجربی این نظریه در محلات مورد مطالعه ارزیابی شده است. تحقیق حاضر از نوع توصیفی – تحلیلی و روش اجرای آن پیمایش میدانی است. متغیر های وابسته تحقیق از طریق یک پرسشنامه بسته و در طیف لیکرت مورد سنجش آماری قرار گرفته است. جامعه آماری در این تحقیق شامل کلیه سرپرستان خانوار در دو محله ی شهر کارمندان و اسلام آباد بوده است که کل جمعیت شهرک کارمندان (13368)واسلام آباد (35820)بوده است براساس سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1390 بوده است. نتیجه تحقیق حاکی از آن است که بین مکانیسم ایجاد و برنامه ریزی توسعه پایدارشهری و ظرفیت سازی اجتماع محلی رابطه معناداری وجوددارد.

مراجع