Genre Analysis of Persian Quatrain in Folk Literature

جستارهای نوین ادبی

Volume 54, Issue 3 - Serial Number 214, December 2021, Pages 123-144   

Document Type: Research Article

DOI: 10.22067/jls.2021.71318.1112

Authors

Marzie Azimi¹; Najmeh Dorri²; Hasan Zolfaghari^{* 3}; Gholamhossein Gholamhosseinzadeh³

¹PhD Candidate, Department of Persian Language and Literature, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran

²Associate Professor, Department of Persian Language and Literature, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran

³Professor, Department of Persian Language and Literature, Tarbiat Modares University, Tehran, Iran

Abstract

Quatrain is the most popular and practical form of Persian folk poetry, commonly used by people of all ages on different occasions, such as celebrations, funerals, or even during work or break times. Features of quatrain distinguish it from other forms of Persian folk poetry; it incorporates a casual style, focusing on daily routines, habits, and especially feelings of romantic love and the pain of separation. Generally, quatrain is a language of emotion felt for others. Additionally, the exclusive structural features of quatrain raise the question of whether Quatrain can be considered as an autonomous literary genre. In other words, can a poetic form be considered as a basis for a unique literary genre? Poetic forms are a kind of literary classification which demonstrate not only rhyme scheme but also some structural and textual features of the text, such as the number of the verses, general content, and meter of poetry. Besides, some poetic forms have additional criterion which illustrate their autonomous structure. In this paper, 1500 Quatrains are selected from different regions in Iran and examined to identify the external and internal features of Quatrain. The results show that Persian Quatrain has fairly similar genre features, establishing the basis that quatrain can be considered as both a separate genre and form. Indeed, over the history of literature, quatrain has gone beyond a literary form, meeting criteria that can qualify it to be considered as a literary genre.

Keywords

Quatrain; Persian Folk Poetry; Poetic Form; Literary Genre; Genre Studies

References

احمدپناهی، محمد. (1384). تاریخ در ترانه. تهران: پژواک کیوان.

احمدی، بابک. (1370). ساختار و تأویل متن. جلد دو. تهران: نشر مرکز.

ادیب طوسی، محمدامین. (1333). «فهلویات المعجم». نشریۀ دانشکدۀ ادبیات تبریز. شمارۀ 4. صص 471-478.

الهامی، فاطمه. (1396). «جایگاه و تحلیل درونمایۀ سیتک‌ها در ترانه‌های سیستان». فرهنگ و ادبیات عامه. شمارۀ 18. صص 153-181.

بهار، محمدتقی. (1317). مقدمۀ هفتصد ترانه از ترانه‌های روستایی ایران. گردآورنده حسین کوهی‌کرمانی. تهران: بی‌نا.

بهرام‌پور، غلام‌رضا. (1394). «چهاربیتی: ادامۀ سنت شعر شفاهی در ایران». فرهنگ و ادبیات عامه. شمارۀ 6. صص 75‑112.

تودوروف، تزوتان. (1382). «پیش‌درآمدی بر جنس‌های ادبی». ترجمۀ مدیا کاشیگر. زیباشناخت. شمارۀ 9. صص 109‑121.

. (1387). مفهوم ادبیات و چند جستار دیگر. ترجمۀ کتایون شهپرراد. تهران: قطره.

. (1392). بوطیقای ساختارگرا. ترجمۀ محمد نبوی. تهران: آگه.

حسینی‌موسی، زهرا. (1395). بومی‌سرودهای شهربابک. کرمان: مرکز کرمان‌شناسی.

درویشی، محمدرضا. (1373). مقدمه‌ای بر شناخت موسیقی نواحی ایران. تهران: حوزۀ هنری.

دوبرو، هدر. (1395). ژانر (نوع ادبی). ترجمۀ فرزانه طاهری. تهران: نشر مرکز.

ذوالفقاری، حسن. (1394). «کاربرد و ویژگی‌های دوبیتی در بومی‌سرودهای ایرانی». ادب‌پژوهی. شمارۀ 32. صص 63‑95.

رزمجو، حسین. (1370). انواع ادبی و آثار آن در زبان فارسی. مشهد: آستان قدس رضوی.

رستگار فسایی، منصور. (1380). انواع شعر فارسی. شیراز: نوید شیراز.

زرقانی، مهدی. (1398). تاریخ ادبیات ایران و قلمرو زبان فارسی با رویکرد ژانری. جلد دو. تهران: فاطمی.

؛ زرقانی، جواد. (1396). «رویکرد ژانری در مطالعات تاریخ ادبی». نامۀ فرهنگستان. شمارۀ 62. صص 36‑56.

؛ قربان‌صباغ، محمودرضا. (1395). نظریۀ ژانر. تهران: هرمس.

شبانی، حسین. (1386). نهبندان دیار خورشید. تهران: روزگار.

شکورزاده، ابراهیم. (1377). عقاید و رسوم مردم خراسان. تهران: سروش.

شمیسا، سیروس. (1386). انواع ادبی. تهران: میترا.

طباطبایی، لسان‌الحق. (1386). داستان و دوبیتی‌های حسینا. تهران: بهین.

. (1387). سرو ایراج. تهران: بهین.

عظیمی، مرضیه؛ ذوالفقاری، حسن؛ دری، نجمه؛ غلامحسین‌زاده، غلامحسین. (1400). «گونه‌شناسی نام‌های دوبیتی فارسی». فرهنگ و ادبیات عامه. شمارۀ 37. صص 195-228.

فخرالزمانی، عبدالنبی بن خلف. (1392). طرازالاخبار مجلد اول متن. به کوشش سیدکمال حاج‌سیدجوادی. چاپ اول. تهران: فرهنگستان هنر جمهوری اسلامی ایران.

فرای، نورتروپ. (1377). تحلیل نقد. ترجمۀ صالح حسینی. تهران: نیلوفر.

فرو، جان. (1392). ژانر. ترجمۀ لیلا میرصفیان. اصفهان: کنکاش.

کوهی‌کرمانی، حسین. (1345). هفتصد ترانه از ترانه‌های روستایی ایران. تهران: بی‌نا.

لریمر، دیوید لکهارت. (1353). فرهنگ مردم کرمان. ترجمۀ فریدون وهمن. بنیاد فرهنگ ایران.

محمدی، محمدحسین؛ اسماعیلی برزی، غزال. (1396). «دوبیتی در ادوار مختلف شعر فارسی». سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی. شمارۀ 35. صص 17-36.

مرادی، محمد. (1395). «کارکردهای متمایز قافیه و ردیف دوبیتی‌های عامه در لفظ و معنا». فرهنگ و ادبیات عامه. شمارۀ 10. صص 165-189.

ناصح، محمدمهدی. (1393). گذری بر دوبیتی‌های بیرجندی. تهران: فکر بکر.

نصیری‌جامی، حسن. (1380). تحلیل ساختار و درونمایۀ ترانه‌های کهن شرقی. مشهد: محقق.

نیکوکار، عیسی. (1352). ترانه‌های نیمروز. وزارت فرهنگ و هنر.

ولک، رنه، و آوستن وارن. (1373). نظریۀ ادبیات. ترجمۀ ضیاء موحد و پرویز مهاجر. تهران: علمی و فرهنگی.

همایونی، صادق. (1371). فرهنگ مردم سروستان. تهران: به‌نشر.

.(1379). ترانه‌های محلی فارس. شیراز: بنیاد فارس‌شناسی.

همایی، جلال‌الدین. (1389). فنون بلاغت و صناعت ادبی. تهران: اهورا.

یعقوبی، مرضیه. (1396). سنگ‌نوشته‌های قبر، تهران: ادیسون.

Weryho, W. Jan. (1962). ‘Sistani-Persian Folklore’, Indo-Iranian Journal, Vol 5.