اعتبار‌یابی پرسشنامه برندآفرینی شهری_ورزشی (مطالعه موردی: جویبار)

جغرافیا و توسعه فضای شهری

دوره 8، شماره 1 - شماره پیاپی 14، شهریور 1400، صفحه 19-36  

نوع مقاله: پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jgusd.2021.47986.0

نویسندگان

سعید تابش¹؛ میثم نوری خان‌یوردی ²؛ میرداود حسینی³

¹استادیار مدیریت ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران

²دکتری مدیریت ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران

³دانشجوی دکتری مدیریت ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

چکیده

اهمیت ورزش در جذب گردشگر، سرمایه و همچنین ارتقاء جایگاه شهر  بسیار مورد توجه است. با این حال، پتانسیل برندسازی ورزشی در تعداد زیادی از شهرهای کشورهای در حال توسعه واقعیت پیدا نکرده است. بنابراین مسئله اصلی این است که چه عواملی برای برندسازی شهرها از طریق ورزش نیاز است. لذا، پژوهش حاضر با هدف اعتبار سنجی پرسشنامه برندسازی شهری- ورزشی انجام شده است. این مطالعه از نظر هدف کاربردی، از نظر روش توصیفی-تحلیلی و از نظر ماهیت داده‌ها کیفی-کمی است. ابزار تحقیق، پرسشنامه تعدیل یافته یافته نوری و کلاته (1396) بود. جامعه آماری این پژوهش شامل اعضای هیئت‌علمی در حوزه‌های مدیریت ورزشی، بازاریابی شهری، جغرافیا و برنامه‌ریزی شهری، مدیران ورزشی، اعضای هیئت علمی متخصص در زمینه برندسازی و بازاریابی، مدیران شهری (شهرداری و استانداری)، مربیان ورزشی و قهرمانان ورزشی و همچنین اعضای هیئت علمی کشورهای همسایه که در زمینه برندسازی تجربه داشتند و چندین بار به ایران سفر داشتند، بود. نمونه‌گیری در این مطالعه هدفمند و دردسترس بود. در مرحله دوم (مصاحبه) پس از اشباع نظری، 21 نفر و در مرحله سوم، 18 نفر برای نمونه پژوهش انتخاب شدند. سرانجام عوامل استخراج شده در پرسشنامه تهیه و به گروهی از متخصصان ارسال شد. نتایج نشان داد که پرسشنامه برندسازی شهری-ورزشی دارای 6 بعد ، 16 دسته و 76 شاخص است. با توجه به اهمیت برندسازی شهری از طریق ورزش، مدیران شهری و سیاست­گذاران می­توانند با در نظر گرفتن این عوامل، شهرهایی را که دارای پتانسیل هستند شناسایی کنند و نفوذ، اعتبار و توسعه شهر را افزایش دهند.

کلیدواژه‌ها

بازاریابی شهری؛ برندسازی شهری؛ توسعه شهری؛ ورزش

مراجع

1. ­ روستا، ا.، قره‌چه، م.، حمیدی‌نژاد، م.ر.، و محمدی‌فر، ی. (1395). مدلی برای برندآفرینی شهری در ایران بر اساس نظریه داده‌بنیاد. مدیریت برند، 3(5)، 68-41.
2. صفادار، س. (1392). نقش تصویرسازی رسانه­ای در برندسازی شهری (تهران). تهران: پایان نامه کارشناسی ارشد گروه مدیریت شهری دانشگاه علامه طباطبایی.
3. لزگی، ا.، و صامی، ق (1396). تبیین مؤلفه‌های برندینگ شهری با تأکید بر ابعاد اقتصادی آن نمونه موردی: کلان‌شهر مشهد. تحقیقات جغرافیایی، 32(3)، 162-152.
4. نوری خان یوردی، م.، و کلاته، م. (1396). طراحی مدل برندآفرینی شهری ورزشی با رویکرد نظریه داده بنیاد. فصلنامه علمی پژوهشی مدیریت برند، ۴(۲)، ۱۰۶-۶۹.
5. وثوقی، ل.، عبدلی، م.، خزایی, ف.، و سارانی، م. (2020). واکاوی ظرفیت برندسازی شهری و عناصر برند در مقصد گردشگری مبتنی بر رویکرد هویت مبنا.نشریه گردشگری شهری، 7(3)، 143-159.‎

 

1. Anholt, S. (2007). What is competitive identity? London: Palgrave Macmillan.‏
2. Anttiroiko, A. V. (2015). City branding as a response to global intercity competition. Growth and change, 46(2), 233-252.‏
3. Austrian, Z., & Rosentraub, M. S. (2002). Cities, sports, and economic change: A retrospective assessment. Journal of urban affairs, 24(5), 549-563.‏
4. Camilleri, M. A. (2018). Travel marketing, tourism economics and the airline product. An introduction to theory and practice. Heidelberg: Springer International Publishing.
5. Campbell, R. (2015). World Cup and nation branding misses. The Fields of Green website, July 9, available at: http://thefieldsofgreen.com/2015/07/09/world-cup-and-nation-branding-misses/ (accessed June 5, 2017).
6. Gregory, J. J. (2019). Creative Industries and Neighbourhood Change in South African Cities. Heidelberg: Springer International Publishing.
7. Han, M., De Jong, M., Cui, Z., Xu, L., Lu, H., & Sun, B. (2018). City Branding in China’s Northeastern Region: How Do Cities Reposition Themselves When Facing Industrial Decline and Ecological Modernization? Sustainability, 10(1), 102.‏
8. Hemmonsbey, J. D., & Knott, B. (2016). Branding an African city through sport: the role of stakeholder engagement. African Journal of Hospitality Tourism and Leisure, 5(3), 1-14.
9. Higham, J., & Hinch, T. (2010). Sport and tourism. Oxford: Routledge.
10. Hildreth, J. (2008). The European City Brand Barometer–Revealing which cities get the brands they deserve. Saffron Brand Consultants.‏
11. Hu, L., Yang, J., Yang, T., Tu, Y., & Zhu, J. (2020). Urban Spatial Structure and Travel in China. Journal of Planning Literature, 35(1), 6-24.‏
12. Kasapi, I., & Cela, A. (2017). Destination branding: A review of the city branding literature. Mediterranean Journal of Social Sciences, 8(4), 129-142.
13. Kotler, P., Armstrong, G., Ang, S. H., Leong, S. M., Tan, C. T., & Ho-Ming, O. (2012). Principles of marketing: an Asian perspective. Pearson/Prentice-Hall.
14. Lauermann, J. (2019). The Urban Politics of Mega-Events: Grand Promises Meet Local Resistance. Environment and Society, 10(1), 48-62.‏
15. Lawshe, C. H. (1975). A quantitative approach to content validity 1. Personnel psychology, 28(4), 563-575.‏
16. Lu, H., & de Jong, M. (2019). Evolution in city branding practices in China's Pearl River Delta since the year 2000. Cities, 89, 154-166.‏
17. Ma, W. (2021). From city branding to urban transformation: How do Chinese cities implement city branding strategies? Delft: Delft University of Technology ‏
18. Mahmoudzadeh, S., Nasr, M., & Hashemi, M. (2014). A survey on factors influencing city branding. Management Science Letters, 4(10), 2325-2328.‏
19. McGillivray, D. (2019). Sport events, space and the ‘Live City’. Cities, 85, 196-202.‏
20. Müller, M. (2015). The mega-event syndrome: Why so much goes wrong in mega-event planning and what to do about it. Journal of the American Planning Association, 81(1), 6-17.‏
21. Ozkaya, B., & Deniz, E. (2019). A Research on City Branding Activities: The Case of Karşıyaka/İzmir. Business and Economics Research Journal, 10(2), 557-574.
22. Pereira, R. H. (2018). Transport legacy of mega-events and the redistribution of accessibility to urban destinations. Cities, 81, 45-60.‏
23. Rainisto, S. K. (2003). Success factors of place marketing: A study of place marketing practices in Northern Europe and the United States. Helsinki University of Technology.
24. Rehan, R. M. (2014). Urban branding as an effective sustainability tool in urban development. HBRC Journal, 10(2), 222-230.‏
25. Richelie, A. (2018). A sport-oriented place branding strategy for cities, regions and Sport, Business and Management: An International Journal, Vol. 8(4), 354-374.
26. Stewart, A., & Rayner, S. (2016). Planning mega-event legacies: uncomfortable knowledge for host cities. Planning perspectives, 31(2), 157-179.‏
27. Sun, Z., Pieters, J., Young, J., & Soltani, A. (2018). Exploring city branding strategies and their impacts on local tourism success, the case study of Kumamoto Prefecture, Japan. Asia Pacific Journal of Tourism Research, 23 (2), 158-169.‏
28. Toppeta, D. (2010). The Smart City Vision: How Innovation and ICT Can Build Smart, “Livable”, Sustainable Cities. The Innovation Knowledge Foundation. Available from http://www.thinkinnovation.org/file/research/23/en/Top peta_Report_005_2010.pdf
29. Yang, J., & Wang, X. (2018, July). Research on the Positioning of the City’s Brand Image Based on Service Design--Taking the Brand Image of Guangzhou City as an Example. Atlantis: In 3rd International Conference on Contemporary Education, Social Sciences and Humanities (ICCESSH 2018), Atlantis Press.‏
30. Yang, Q., Lu, H., Scoglio, C., de Jong, M., & Gruenbacher, D. (2018). A network-based approach to model the development of city branding in China. Computers, Environment and Urban Systems, 72, 161-176.‏
31. Yang, T., Ye, M., Pei, P., Shi, Y., & Pan, H. (2019). City branding evaluation as a tool for sustainable urban growth: A framework and lessons from the Yangtze River Delta Region. Sustainability, 11(16), 4281.‏
32. Zimbalist, A. (2016). 3.4 Corruption and the bidding process for the Olympics and World Cup. Global corruption report: sport, 178-182.