زیر ساخت‌های فقهی سلامت‌محور و تأثیر آن در افزایش امید به زندگی

فقه و اصول

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 22 خرداد 1403   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jfiqh.2024.86227.1718

نویسندگان

فاطمه کراچیان ثانی^{* 1}؛ سعید نظری توکلی²

¹پژوهشگر پسا دکتری، دانشگاه تهران، دانشکده الهیات و معارف اسلامی

²استاد، گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشکده الهیات، دانشگاه تهران، تهران، ایران

چکیده

امید به زندگی شهروندان، بیان‌گر وضعیت فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و بهداشتی آن جامعه است. با توجه به نقش کیفیت زندگی در افزایش به امید به زندگی، هرچه میزان سلامت افراد افزایش یابد، امید به زندگی، افزایش پیدا می‌کند. در این پژوهش بر آن هستیم ضمن بررسی مفهوم امید به زندگی در علوم اجتماعی، نشان دهیم بنابه آموزه‌های دینی و به استناد قواعد فقهی تا چه میزان افزایش طول عمر و زیرساخت‌های آن از جمله رعایت و توسعه بهداشت و سلامت جسمی و روانی، مورد توجه رهبران دینی قرار دارد.

پژوهش حاضر که به روش تحلیلی توصیفی و به استناد منابع کتابخانه‌ای انجام شده است، نشان می‌دهد که افزایش طول عمر، هنگامی از ارزش دینی برخوردار است که همراه با سلامت جسمانی روانی و به منظور افزایش کارهای پسندیده باشد.بدین ترتیب،تأمین سلامت بدن و عقل دو هدف نهایی از قانوگذاری در نظام فقه اسلامی است. در نتیجه، آسیب‌رسانی به خود و انجام کارهای مخاطره‌آمیز امری حرام بحساب می‌آیند؛ همچنان که وجوب دفع ضرر محتمل، وجوب حفظ نفس محترم و... بر وجوب تلاش برای حفظ سلامت جسمانی و روانی دلالت دارند و انسان مسلمان مجاز نیست به استناد به خودمختاری ذاتی‌اش، به سلامت خود آسیب وارد کند یا از آن حفاظت نکند.

کلیدواژه‌ها

"؛ امید به زندگی"؛؛ "؛ کیفیت زندگی"؛ سلامت"؛؛ "؛ فقه اسلامی"

مراجع