پورداد، ا. (1389). الگوهای ساختاری استعاره دستوری در کتابهای درسی فیزیک ایران از سال 1877 تا 2007. مقاله ارائهشده در سی و هفتمین کنگره بینالمللی سیستمی-کارکردی.
جمالی مهموئی، ح. (1388). معادلگزینی، ترجمه و آشفتگی زبان فارسی در حوزه علوم کتابداری و اطلاعرسانی. کتاب ماه کلیات، ۱۲ (۷)، ۹۴-۹۹.
حقشناس، ع. (1356). بلوای واژهسازی. نگین، ۱۳ (۱۵۹)، ۴۶-۴۹.
رضایی باغبیدی، ح. (1379). واژهگزینی در عصر ساسانی و تأثیر آن در فارسی دری. نامه فرهنگستان، ۴ (۳)، 145-158.
روشن، ب.، و آرمیون، م. (1385). بررسی عوامل انسجام زبان فارسی در متون دانشگاهی با تکیه بر متون شیمی آلی. در کتابچه کنگره ملی علوم انسانی. پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
زرنیخی، ا. (1382). ضرورتهای علمی واژهسازی در زبان فارسی؛ بررسی موردی اصطلاحات زبان فیزیک. پایاننامه منتشرنشده کارشناسی ارشد، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران.
زندی، ب.، پورجوادی، ع.، و آرمیون، م. (1384). ویژگیهای زبان علم در کتابهای شیمی دوره متوسطۀ ایران. پیک نور، ۳ (۴)، 37-48.
شعبانی، ا. (1381). روند واژهگزینی در علم اطلاعات و کتابداری در زبان فارسی. مجله پژوهشی دانشگاه اصفهان، ۳ (۱)، ۲۳۵-۲۴۸.
عباسی، آ. (1388). یادداشتی بر مقاله بررسی الگوهای واژهسازی در دفتر اول فرهنگ واژههای مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی. مجله زبانشناسی، 23(۲)، 119-123.
فرهنگستان زبان و ادب فارسی. (1388). اصول و ضوابط واژهگزینی همراه با شرح و توضیحات. فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
منصوری، ر. (1374). چرا و چگونه زبان فارسی باید زبان علمی ما باشد؟ نشر دانش، ۱۶ (۲)، 12-25.