بررسی آزمایشگاهی همبستگی مدول برجهندگی و مقاومت فشاری تک محوری در تثبیت شیمیایی و زیستی خاک رس بستر راه

مهندسی عمران فردوسی

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 03 دی 1403   

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

شناسه دیجیتال (DOI): 10.22067/jfcei.2024.83919.1248

نویسندگان

سیامک شفقتیان^{* 1}؛ غلام مرادی²

¹گروه عمران، دانشکده عمران و معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خدابنده، ایران

²دانشکده عمران، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

چکیده

با توجه به پرهزینه و زمان بر بودن آزمایش، برای تعیین مدول برجهندگی (MR) در اهداف طراحی، استفاده از روابط معتبر همبستگی با پارامترهای معمول خاک، مفید و رایج می باشد که اعتبار این روابط برای خاک‌های تثبیت شده، کمتر بررسی شده است. تثبیت خاک ضعیف بستر راه، یکی از روش‌های پرهیز از هزینه‌های مالی و زمانی روش جایگزینی می‌باشد. طبق توصیه پیمان زیست محیطی کیوتو، تحقیق بر روی استفاده از مصالح نوین مانند پلیمرها و روش‌های نوین مانند تثبیت زیستی با اهداف ژئوتکنیکی مانند راهسازی گسترش یافته است. در این پژوهش تاثیر تثبیت شیمیایی و زیستی بر مقاومت فشاری تک محوری (qu) و MR و دقت مدل تامسون در همبستگی این دو پارامتر در خاک رس بستر مورد مطالعه، بررسی شد. در تثبیت شیمیایی از یک پلیمر جامد به نام نیکوفلاک و در تثبیت زیستی از یک بیوپلیمر به نام بتاگلوکان استفاده شد. هر دو مثبت، وزن مخصوص خشک خاک را کاهش و رطوبت بهینه و همچنین qu آن را افزایش می‌دهند. برخلاف نتایج نزدیک در آزمایش qu، پلیمر جامد، MR خاک تثبیت شده را بیش از بیوپلیمر افزایش می‌دهد. براساس نتایج تحلیل پراکندگی داده‌های آزمایش، مدل تامسون برای تخمین MR برحسب qu، در خاک تثبیت شده با نیکوفلاک مناسب بوده و در خاک تثبیت شده با بتاگلوکان از دقت کافی برخوردار نیست.

کلیدواژه‌ها

مدول برجهندگی(MR)؛ مدل تامسون؛ تثبیت شیمیایی و زیستی بستر رسی؛ نیکوفلاک؛ بتاگلوکان

مراجع